Nou, speciaal aangemeld om eventjes een reactie te plaatsen hier… 😊
Ik was er afgelopen maandag bij en kan niet anders zeggen dan dat ik een topavond heb gehad. Blijft beetje onwerkelijk om dan ineens die mensen voor je neus te zien staan, als je er al zo lang naar uit hebt gekeken… volg Adam en Idina op muzikaal vlak al sinds het begin van RENT en het was voor beiden pas de 2de keer dat ik ze live bezig zag: blijft gaaf!
De Royal Albert Hall is echt een schitterende oude hal en ik vond het een belevenis om nu eens echt een concert mee te maken daar.
Echter, hoe geschikt de akoestiek ook moge zijn voor uitvoeringen van symfonieorkesten, brassbands etc…, voor een versterkt concert als CHESS was het duidelijk minder handig. Ofwel: de geluidskwaliteit liet soms wat te wensen over (en we zaten vrij dicht bij het podium, in de Stalls, dus aan de plaatsen heeft het zeker niet gelegen)...
Groot voordeel van deze ‘herwerking’ van het materiaal is dat voor mij dit keer voor het eerst het verhaal eens helemaal duidelijk was. In die zin heeft Tim Rice dus daadwerkelijk zijn ‘definitieve’ CHESS in elkaar geknutseld, want het voelde wel als een compleet verhaal aan op deze manier (al blijft de rol van Svetlana vrij beperkt en wordt ze zonder al teveel introductie met “Someone Else’s Story” het podium op gestuurd).
Het enige grote minpunt voor mij deze avond was Marti Pellow. Ook al kende ik sommige teksten, er was geen woord van te verstaan bij hem. Hij leek bovendien de hele tijd te switchen tussen allerlei accenten (waarom?!?) en zong zonder enige overtuiging, soms zelfs ronduit vals. Erg jammer, maar gelukkig is de rol van de Arbiter toch niet echt groot.
Idina en Adam waren geweldig, in mijn ogen. OK, Idina zat er soms net tegenaan (ik vond het begin van “I Know Him So Well” bijvoorbeeld erg gehaast en haar eerste lange noot hikte net tegen het zuivere aan) en had soms nog wat steun van de ‘auto-cue’ nodig en Adam klonk vooral in de eerste akte soms nogal scherp/schreeuwerig, maar ik blijf het twee geweldige stemmen vinden. Er kan lang en breed over gediscussieerd worden: denk dat het een love it or hate it verhaal is…
Kerry Ellis had als Svetlana helaas niet al teveel podium tijd, maar ze wist meteen je volledige aandacht te trekken. Overtuigend in haar ‘stage-presence’ en wat een stem heeft die vrouw! En dan bleek ze ook nog een keel-infectie te hebben… was niks van te horen, pure klasse!
Ik moet eerlijk bekennen dat ik Josh Groban nooit zo heb gemogen, met zijn kwijlerige liedjes en overdreven vibrato, maar na maandagavond moet ik mijn mening toch herzien: hij was een van de weinigen die constant glashelder verstaanbaar zong en ook al is hij misschien niet echt een goed acteur, qua stem stond zijn performance als een huis! “Where I Want To Be” en “Anthem” waren echt kippenvel nummers… dat laatste vooral ook door het gebruik van het enorme orgel van de Albert Hall, waarvan de vibraties letterlijk door merg en been gingen: geniaal!
Het projectiescherm dat wat ‘sfeer-tekeningen’ liet zien had voor mij niet echt veel toegevoegde waarde, al was het wel leuk om bijvoorbeeld tijdens “Merano” en “Endgame” wat van de teksten te kunnen volgen (ik vond het overigens erg tof dat o.a. deze nummers waren opgenomen in het concert: gaaf, met zo’n groot koor erbij) en ook het ballet, dat bijvoorbeeld de schaakwedstrijden uitbeelde, vond ik niet echt spectaculair. Maar goed, ik heb me er ook niet echt aan gestoord en voor anderen was het wellicht wel net dat beetje extra.
Tot zover mijn boekwerk over maandagavond.
Zoals gezegd: ik heb een topavond gehad en ben erg blij dat ik erbij was… kijk nu vol spanning uit naar de CD/DVD (die er hopelijk komen… er werden in elk geval wel opnames gemaakt)!
P.S.
Enige punt van irritatie was dat men het blijkbaar doodnormaal vond om tijdens het concert gewoon foto’s te maken, met flits. Vooral in het begin was het net een onweersbui in de hal - niet echt sociaal.
