Patrick van den Hanenberg van de Volkskrant is niet erg positief ...
Krachtige Che tegenover brave Evita
ROTTERDAM - Van simpel plattelandsmeisje via nachtclubzangeres in Buenos Aires en liefje van militair leider Juan Perà³n tot ongekroonde koningin van Argentinië. En dan sterft Evita Perà³n in 1952 ook nog op 33-jarige leeftijd aan kanker. Een net zo’n weerzinwekkende als verleidelijke vrouw. Wat een cadeautje voor verzamelaars van legendes.
In 1976 (vijf jaar na Jesus Christ Superstar en vijf jaar voor Cats) ging Evita van Andrew Lloyd Webber en Tim Rice in Londen in première. Met een beetje goede wil kan de musical worden gezien als een (tot nu toe natuurlijk in de wind geslagen) waarschuwing tegen massahysterie en heldenverering. Rice heeft genoeg ruimte voor de tekst bedongen in deze doorgecomponeerde opera-musical om recht te doen aan het complexe karakter van deze megalomane politieke diva, die zich presenteerde als de stem des volks. De gevarieerde muziek van Lloyd Webber, van strakke Latin tot melancholieke romantiek, is een ware karakterversterker, met Don’t cry for me Argentina als het dramatische hoogtepunt. Dat lied kan worden gezien als het ultieme Evita-examen. Eerder slaagden de jonge Janke Dekker (1987) en Pia Douwes (1995) in Nederland met glans. Brigitte Heitzer, winnares van Op zoek naar Evita, moet het voorlopig doen met het voordeel van de twijfel.
Op de openingsavond kon zij nog niet overtuigen. Zij was breekbaar in de lage tonen en veel te schel/schreeuwerig in de hoge. Het kan met haar zware griep van de afgelopen week te maken hebben, maar daar heeft het publiek, met eregast Andrew Lloyd Webber, natuurlijk geen boodschap aan. Ook als actrice verplettert ze niet. Ze is veel te braaf om aannemelijk te maken dat ze eerst een hele serie mannen en vervolgens het hele Argentijnse volk om haar vingers weet te winden. Datzelfde geldt voor Roberto de Groot, die een uitermate bleke Perà³n neerzet, terwijl hij juist een macho, charismatische gladjakker moet zijn.
Na de pauze krijgt Heitzer een steuntje in de rug van de regie, die gebruik heeft gemaakt van het vieren van de productieteugels door Lloyd Webber. Zo zien we Evita als schim in de befaamde balkonscène samen met haar echtgenoot hoog boven het volk, terwijl ‘de echte Evita’ zich onder het volk bevindt en zo even waar maakt wat men in haar ziet: de volksheldin. Deze prima vondst wordt voor het eerst in Nederland uitgeprobeerd. Ook nieuw in het theater is het lied You must love me, dat Rice en Lloyd Webber voor de filmversie met Madonna schreven. Dit tamelijk drakerige lied is geen aanwinst. Toch maakt de tweede helft een frisse indruk, ook door de streetwise vertaling van Daniël Cohen.
Terwijl het volk aan Evita’s voeten ligt hebben Rice en Lloyd Webber Evita met één vasthoudende criticaster opgezadeld, die door haar sociale praatjes heen prikt: Ernesto ‘Che’ Guevara, de Argentijnse rebel die in de tijd van Eva en Juan Perà³n zijn befaamde motortrip door Latijns Amerika maakte en actief was in een nationalistische anti-Peronistische jeugdorganisatie. Twaalf jaar geleden droop de revolutie uit alle poriën van Bill van Dijk, maar ook Stanley Burleson maakt van Che een boeiende luis in de pels. Vanaf een kale steiger zet hij letterlijk een spotlight op Evita en de volgzame massa (die op het grote podium wat bescheiden overkomt). Hij maakt in krachtig gezongen liedjes en sterke parlando duidelijk dat hier een poppenkast wordt gespeeld. De macht die Burleson uitstraalt zou een andere titel van de musical rechtvaardigen: Che.
