Die Neue Mrs De Winter

Een concertante uitvoering van Rebecca door Nederlandse musicalstudenten. Een interessant gegeven dat meteen vragen oproept. Blijft het spektakelstuk Rebecca overeind in een kale uitvoering, zonder enorme sets en een spectaculair eindeffect? Kunnen de studenten de deels pittige rollen al inhoud geven, zeker als je geen kans krijgt een rol op te bouwen? En hoe klinkt het Duits, in een land waar sommige professionals in het Engels de uitspraak al niet op orde hebben.
De rit naar Tilburg is moeizaam, en vanwege de late aankomst ben ik verbannen naar een plek aan de linkerkant. Die kant is minder gunstig. Daar zit het driemanorkest (viool, cello, vleugel), en omdat er niet versterkt wordt gezongen is de balans tussen zang en muziek duidelijk in het voordeel van de muziek. Zodra er ingetogen wordt gezongen is het meteen niet meer te verstaan.  Ik zag Rebecca in Stuttgart, en weet dus waar het over gaat, maar voor de anderen in de zaal die het niet kunnen verstaan, bijvoorbeeld omdat ze de taal niet verstaan, is er een verteller die ons af en toe bijpraat, de rol van Ben. Ben is een van de karakters uit de musical, een verstandelijk beperkte jongen. Thijs Kobes zit fraai in die rol, en weet de beperking met de vertelling mooi te combineren.
In Rebecca zien we dat de rijke Maxim De Winter in een luxe hotel in Monte Carlo in contact komt met een gezelschapsdame (Ze blijft het hele stuk naamloos, wordt in de oorspronkelijke productie met Ich omschreven) van een Amerikaanse dame, Mrs. van Hopper .  Er is een onmiddellijke klik, en als zij met Mrs van Hopper moe vertrekken, vraagt Maxim haar ten huwelijk.  Ze accepteert en na een huwelijk in Italië gaan ze naar Manderley, het Britse landhuis van de De Winter’s. Maar daar wordt de relatie al vrijwel onmiddellijk op de proef gesteld. De vorige vrouw van Maxim, Rebecca, is dan wel overleden, maar de huishouding ziet haar als de enige echte Mrs De Winter. De ergste daarin is Mrs Danvers, hoofd van de huishouding, die met Rebecca is binnengekomen. Zij doet er alles aan de herinnering levend te houden, en om de nieuwe Mrs DeWinter te kleineren.  Mede hierdoor lijkt Maxim alles wat zijn vrouw zegt of doet af te keuren, met ruzie tot gevolg. Pas als Mrs Danvers te ver gaat, begint de nieuwe mrs DeWinter voor zichzelf op te komen. Dan is er nog de neef van Rebecca, Jack Favell, die een twijfelachtige rol speelt,  Verder zijn er nog Maxim’s zus Beatrice, die het goed voorheeft met Maxim en zijn nieuwe vrouw en Frank Crawley, beheerder van Manderley. En natuurlijk de eerder genoemde Ben. Deze laatste vier rollen (en Mrs van Hopper) worden wel steeds door dezelfde studenten gespeeld.
De voorstelling is concertante, maar eigenlijk ook weer niet. Het merendeel van de handelingen wordt gewoon gespeeld, en groepsscènes zijn voorzien van choreografie. Vooral als we de huishouding van Manderley aan het werk zien, ziet dat er erg grappig uit. De hoofdrollen worden stuk voor stuk door meerdere studenten gespeeld. Dat lijkt me lastig voor hen, omdat je je rol niet kunt opbouwen. Wie ooit 2 spelers dezelfde rol in hetzelfde stuk heeft zien spelers weet dat het stuk dan nooit precies hetzelfde is. Er zijn andere accenten. In dit stukje moeten ze zich bewijzen. Dit zorgt er waarschijnlijk ook voor dat de spelers, die echt opvallen en natuurlijk ook gewoon goed zijn, dit vooral te danken hebben aan het stuk wat ze mogen spelen. Persoonlijk vind ik Maxim in deze musical niet zo’n bijster interessant personage, maar zijn moment supràªme, als blijkt hoe hij over Rebecca dacht, wordt fraai getoond door Jeffrey Italiaander. Huishoudster Mrs Danvers is het meest interessante karakter, en iedereen kan daar ook goed mee uit de voeten. Maar Yalan Lips, die tot twee maal het genoegen heeft het huiveringwekkende ‘Rebecca’ te mogen zingen, valt juist dankzij dit nummer echt op.
De voorstelling vliegt voorbij, dankzij de kwaliteit van de liedjes, de uitvoering ervan (ondanks de eerder genoemde disbalans en mede dankzij de kwaliteit van de muzikanten), maar ook door de soms grappige spelscènes. De vertellingen van Ben, die door de handicap vertederend en toch leuk zijn,  de geweldige uithalen van een groot aantal zangers in solonummers, en een deel van de spelers die hun rol tot echt even tot leven weten te brengen. Of de masterclass van Petra Clauwens, die ik de rol van Mrs Danvers in Stuttgart heb zien spelen, daarin wat betekent weet ik niet, maar leuk dat die er geweest is. Dat beantwoord meteen twee van de vragen die ik op voorhand had. Ja, Rebecca blijft overeind, en nee, met wisselende bezettingen gaat een rol niet echt leven zoals dat in een echte uitvoering gebeurt. Sommigen weten daarin beter raad met hun fragmenten dan anderen. En dan de vraag of het wel Duits klinkt. In het programma staat dat er iemand bezig is geweest met de uitspraak, en ik vermoed dat er grote vorderingen zijn gemaakt. In grote lijnen kan worden gezegd dat vooral de zang behoorlijk Duits klinkt, en de gesproken tekst daarin wat achterblijft. De dames klinken in zijn algemeenheid wat Duitser dan de heren. Een enkeling moet vooral van de Duitse markt wegblijven. Die gebruikt zelfs af en toe Nederlandse woorden in plaats van de Duitse, die er wel wat op lijken.
Vanavond het tweede concert. Ga je, wees dan vroeg en kies een plek aan de rechterkant. Ga je niet, dan heb je een prachtig concert gemist van de beste musical die het duo Kunze en Levay (ook Elisabeth en Mozart!) tot nog toe maakten. Een genot om te beluisteren, ook in koorpartijen en samenzang. Heerlijk om te zien.