De teleurstelling moet groot geweest zijn, zeker na de lange pauze die eraan vooraf ging. Eindelijk had de Brug weer een nieuw stuk, en waren ze beschikbaar om te gaan spelen, wordt de beoogde locatie gesloten. En dus kon Dani Girl daar niet gespeeld worden. Een alternatieve locatie met dezelfde voorwaarden bleek niet voorhanden. Maar toch is het niet het einde geworden van deze voorstelling. In het theatercafé van het grote DeLaMar worden twee leesvoorstellingen gegeven. De eerste was 9 april, de tweede wordt op 15 april gegeven en is nog te bezoeken. Het uiteindelijke doel hiervan is voldoende sponsoren en betrokkenen te mobiliseren zodat het stuk in een vast theater of met een korte tour volledig geënsceneerd kan worden opgevoerd.
Net als voorgaande stukken ‘Voor je het weet’ (2014, destijds genomineerd voor een Musicalworld Award) en ‘Ordinary Days’ (2015) is Dani Girl oorspronkelijk een off-Broadway stuk met een kleine cast. En eveneens is het een ‘relevant’ stuk. Het onderwerp is zwaar. De Dani uit de titel is 9 jaar en ligt in het ziekenhuis met leukemie, waar ze al eerder last van had. Vanuit haar perspectief en fantasie kijken we naar de wereld, waarin de ziekte een prominente plaats inneemt. Samen met haar denkbeeldige vriendje speelt ze spelletjes waarin de kanker een belangrijke rol speelt. Als er ook een kamergenootje komt, is de relatie even stroef, maar wanneer ook hij het vriendje blijkt te zien, spelen ze met zijn drieën. Maar als ook de kanker zich in deze fantasiewereld zich laat zien, wordt het grimmig.
Bij een leesvoorstelling wordt de voorstelling gespeeld en gezongen met het script in de hand. In deze setting is er wel wat enscenering met attributen, die de vertelling verduidelijken, maar ook de spelers helpen zich in hun rol te verplaatsen, en het helpt zeker. Want de vaste leden van de Brug vertolkt hun rollen geweldig. Julia Berendse en Wesley de Ridder zijn prachtig als de beide kinderen, terwijl Ruben Kuppens lekker los kan gaan in de diverse rollen die hij in hun fantasiewereld speelt. Anne Delien is de enige die niet tot de vaste gezelschap behoort, en is vanaf mijn zitplaats ook niet goed zichtbaar. Zij speelt de moeder, en vertolkt dus vooral herkenbare emoties voor het volwassen publiek.
Ziekte is geen populair onderwerp, maar levert soms toch prachtige musicals op. ‘Next to Normal’ is internationaal geroemd, maar ook de Nederlandse bewerking van ‘Achtste groepers huilen niet’ was een parel. Omdat Dani Girl over negen- en tienjarige kinderen lijkt de voorstelling ook geruime tijd geschikt voor een wat jongere doelgroep, maar deze wordt in de loop toch wel wat erg duister, en blijkt dus toch alleen geschikt voor een (jong)volwassen publiek. Maar ook deze voorstelling is een pareltje, en hoewel ziekte bij kinderen altijd een moedeloos gevoel geeft, stemt deze ook tot nadenken.
Of het gaat lukken deze voorstelling vol op de planken te zetten is dus nog maar de vraag. Wie nieuwsgierig is naar alternatief en nieuw materiaal kan aanstaande maandag nog naar de tweede leesvo
