De beleving begint al voor de opvoering van het op één na bekendste kerstverhaal ter wereld. Na binnenkomst staat er naast koffie en thee ook glühwein en chocolademelk klaar, en een deel van de cast loopt rond met oliebollen en appelflappen, terwijl op de achtergrond kersthits van de laatste decennia klinken. Ook bij het betreden van de zaal zit de sfeer er goed in. Het onthaal is muzikaal, met christmas carols en live muziek en dans, en er mag zelfs mee gedanst en gezongen worden. Als het laatste nummer wordt ingezet loopt dit naadloos over in het openingsnummer van de voorstelling. Gelukkig ontbreken niet de iconische beginzinnen van het boek dat Dickens schreef: ze worden uitgesproken door vertellers van het stuk. Zij zullen ook alle wat kleinere rollen vertolken.
Ik gebruikte de woordspeling vorig jaar ook, maar Scrooge is een geestige voorstelling. Deze uitvoering van Charles Dickens’ kerstverhaal is er eentje vol humor, maar ook eentje die sentiment en het bijbehorende traantje niet schuwt. Wie het verhaal kent, herkent bij zijn binnenkomst onmiddellijk Scrooge, een nare man, die van niemand wat wil weten, behalve natuurlijk zijn schuldenaars (het afblaffen van een klein jongetje met accordeon die inderdaad wel wat muziekles kan gebruiken is het grootste ‘aaaaah’-moment) en wie het nog kent, heeft het inleidende lied over zijn karakter wel al beeld genoeg geschetst (zelfs blindengeleidehonden meden hem).
Finn Poncin gaat opnieuw lekker los op de rol van de lompe gierigaard Scrooge. Al heeft hij hier en daar best een punt heeft in zijn kerstkritiek. De manier waarop hij omgaat met zijn klerk Bob Cratchitt (gespeeld door Rein Hofman, die ook de oerversie had moeten spelen die door corona werd gecanceld) of neef Fred, ditmaal enthousiast vertolkt door Sem Konijn zorgen er echter wel voor dat je toch vooral antipathie krijgt voor deze man. Een griezelig moment (zeker voor de jongere bezoeker) volgt als Scrooge bezoek krijgt van zijn compagnon Marley, die, zoals in de inleiding werd verteld, al een tijdje dood is. Hij kondigt het bezoek aan van drie geesten, die ervoor moeten zorgen dat Scrooge niet nog erger eindigt als hij, vastgeketend aan ellenlange kettingen.
Zeker het bezoek van de eerst geest, de geest van de vergane kerst (knap gespeeld Merel Kappenburg), geeft je weer wat compassie met die man door te tonen hoe hij werd wie hij nu is. Het eenzame jongetje met als enige vriendjes zijn speelgoed papegaai en boeken, gemeden door zijn vader die hem verantwoordelijk acht voor het sterven van zijn vrouw in het kraambed. Alleen zijn zus Fanny gaf hem liefde. We zien zijn tijd bij zijn gulle baas Fezziwig, op wiens dochter Isabelle hij verliefd werd. Een relatie volgt maar zijn obsessieve dwang niet arm te worden drijft een wig in die relatie.
Wederom met een goed uitgevoerd schrikeffect verschijnt de tweede geest: de geest van de huidige kerst. Dit excentrieke karakter wordt leuk vertolkt door Marc Krone. Hij confronteert Scrooge met kerstvieringen van mensen uit zijn omgeving: de confronterende kritiek bij neef Fred thuis (die hem desondanks als familie beschouwt en dus nooit zal laten vallen) en de erbarmelijke omstandigheden bij zijn klerk Cratchitt. Dat deze geest Scrooge om zijn oren slaat met zijn eigen woorden, op het moment dat hij compassie toont met Cratchitt’s zieke dochter Tim hakt er wel in.
De voorstelling wordt over de hele zaal gespeeld: het podium dient (vooral) dienst als kantoor en huis van Scrooge (inclusief een spectaculaire transformatie van kantoorhaard naar huisdeur), in het midden spelen de meeste gebeurtenissen zich af. Aan de andere zijde is het vooral de klok met zijn magische wijzerplaat die af en toe de show steelt, al heeft deze meer verrassingen in petto. De liedjes in de voorstelling zijn aansprekend, soms geheel nieuw, soms (gebaseerd op) oude klassiekers als ‘In the bleak midwinter’, ‘Carol of the Bells’ of ‘Greensleeves’.
De cast heeft zichtbaar plezier in het spelen van de voorstelling, en ervaart de omgeving, inclusief de regie van regisseur Jasper Verheugd, als een warm bad. Er is een heerlijk ensemble, die regelmatig de rol van verteller op zich nemen. De liefdevolle damesrollen worden fraai gespeeld: Melissa Lodder als Isabelle en Anne Verhart als Fanny. Lisa Schol is juist lekker fel als mrs. Cratchitt. Roman Brasser zien we onder andere als de schuchtere jonge Scrooge, terwijl Isabelle Pronk onder andere te zien is als Fred’s vrouw. Een clubje talentvolle jonge spelers, die onder andere het klasje van Scrooge en de kinderen van Cratchitt vormt, maakt de cast compleet. Zij spelen lekker, al heeft de prachtige regie (bijvoorbeeld Scrooge met papegaai in een van de laatste scènes) hier ook een aandeel in.
Scrooge laat zich in Enschede zien tot in de eerste week van januari. Dit zou wel eens de laatste kans kunnen zijn, dus grijp deze.
