NME — Kids on tour bestaat al jaren. Het begon met locatievoorstellingen op de binnenplaats van het Muiderslot, en is na een aantal omzwervingen belandt in het Koorenhuis, waar ook de DAPA haar thuis heeft gevonden. De voorstellingen waren toch vooral op de comedy gericht. Vorig jaar verrasten ze ons met de ronduit schitterende voorstelling Icarus, die ondanks dat er genoeg te lachen viel, veel serieuzer van aard was. Een voorstelling die terecht een fiks aantal nominaties voor de Amateur Musical Awards kreeg, en die voor de beste kostuums ook won.
Het is lastig zo’n topper te evenaren na een voorstelling waarbij alles klopt, en het mag dan ook niet verbazen dat dát met Nieuwland niet is gelukt. Maar deze voorstelling mag er nog steeds wel zijn, en opnieuw is een serieus verhaal de basis. De cast is grotendeels wat jonger dan vorig jaar (inclusief een paar zeer jonge kinderen), en dat komt vooral in spel ten uitdrukking dat nog steeds enthousiast en zeker overtuigend is, maar ook de nuance wat mist. Vocaal klinkt de voorstelling als een klok.
Het verhaal van Nieuwland, geschreven door Sytze Schalk, heeft wel parallellen met het bekende boek Lord of the Flies van William Golding, al is Nieuwland daar dan wel een light versie ervan. In Nieuwland krijgt een aantal kinderen een uitnodiging op hun computer. Als ze de code kraken zijn ze geschikt voor de reis naar Nieuwland, een soort beloofde land zonder de ellende die de volwassenen in de huidige wereld hebben gecreëerd. Twee van hen zijn Vicky en Roman, wiens ouders niet echt naar ze omkijken. Ze zitten altijd in het buitenland. Roman is nogal sceptisch over het hele verhaal, en denkt dat het een hoax is, ook al komen er steeds meer kinderen op de aangewezen plaats en tijd. Als er daadwerkelijk een boot verschijnt, en ze een laatste kans krijgen om te kiezen, meegaan of niet, besluit uiteindelijk iedereen mee te gaan. De laatste is Roman, die niet zozeer in de droom gelooft, maar op zijn zusje wil blijven passen.
Nieuwland blijkt een initiatief van Marin. Zij is een kind van extreem rijke ouders, die kennelijk meer bezig zijn met status dan met Marin. Zo hebben ze onder andere een eigen eiland. Dit eiland moet Nieuwland worden. Al bij aankomst blijkt dat niet iedereen hetzelfde beoogt. Als Roman wat hulp nodig heeft om zaken te verplaatsen krijgt hij bij zo’n beetje iedereen nul op het rekest. Nieuwland blijkt ook niet het Luilekkerland dat sommigen hadden verwacht, met huizen gemaakt van pannenkoeken. Ook niet iedereen gelooft in een land van pais en vree. We horen Jezebel al snel na aankomst zeggen: “Het lijkt misschien geen jungle, maar dat wordt het wel. “ Er ontstaat wel een samenleving met groepen, die eigen taken hebben. Marin werpt zich op als leidster. Al snel ontstaan er ook andere groepen. Een aantal zijn nogal zen bezig op het strand (de evenwichters inclusief Vicky), anderen houden zich bezig met survivallessen (de ontembaren onder leiding van de eerder genoemde Jezebel), weer een andere groep is creatief bezig met het maken van toneelstukken (de fantasten), weer een groepje weet met diefstal en handel zichzelf te verrijken (de kapitalisten) en tenslotte is er nog een groep die zich opwerpt als bewakingsdienst (de soldaten). Het zal niet verwonderen dat de droom en de werkelijkheid steeds verder uit elkaar komen te liggen.
Er wordt aardig gespeeld, met de kleine manco’s die we vaker bij amateurtheater tegenkomen. Zoals het te snel praten of nog iets te veel bewust bezig zijn met het pasje dat bij de choreografie hoort. Twee spelers blinken echt uit: Antoinet van Berkel als Jezebel en Joshua Polvliet als Roman, toevallig ook een ‘al dan niet’ liefdeskoppel. Antoinet knalt van het podium als ze zingt, en speelt haar niet bepaald eenvoudige rol vol verve. Joshua heeft de rol die de toeschouwer moet meenemen. Hij is betrokkene in het verhaal, maar ook vooral een observator, die wat meer afstand kan nemen tot wat er allemaa in Nieuwland gebeurt. Daarin heeft hij een aantal zeer sterke momenten, waaronder prachtige solo’s.
Het verhaal, dat met veel groepen en karakters eigenlijk wat te complex is voor een jeugdmusical, is goed gezet (regie is van Juan Gomez Ocampo met vocal coaching van Danny ten Brummelaar en choreografie van Monira McIntosh). De podiumvormgeving wordt vooral bepaald door projecties, die vaak een ondersteunend beeld geven van de plaats van handeling, zoals de natuur op het eiland, of het water bij de overtocht. Op andere momenten is het een stuk abstracter, zoals het openingsbeeld wat ik zelf niet goed kan plaatsen, of een tekst die overduidelijk de situatie van dat moment beschrijft. Wat een beetje vaag blijft zijn de tijdslijnen in het verhaal. Geen idee hoe lang de periodes tussen de gebeurtenissen zijn, maar sommige ervan lijken wat in tegenspraak met elkaar. Als één gebeurtenis je het gevoel geeft dat er al wat tijd is verstreken, gebeurt er vervolgens iets dat je daaraan weer doet twijfelen.
Met de Amateur Musical Award voor de kostuums voor Icarus vorig jaar liggen de verwachtingen daar hoog, hoewel het onderwerp zich minder leent voor één concept. Sandra Smit heeft voor de kinderen in eerste instantie standaard kleding bedacht. Deze worden eenmaal op het eiland, als elke groep een soort uniform krijgt, aangevuld met uit afval samengestelde extra’s. Zo krijgen de soldaten blinkende accenten van oude blikjes en flessendoppen en hebben de fantasten kleurrijke slierten van onder meer oude chipszakken. Een leuke manier om de samenleving die de jongeren samen maken te accentueren, al is het resultaat zeker bij de fantasten een wel erg bonte kermis van kleur.
Nieuwland is een interessante voorstelling, met een interessante thematiek (en natuurlijk ook een verband met het jaar van de Grondwet) en met verhaalwendingen die je wellicht tot nadenken zetten. Is alles wat er gebeurt onvermijdelijk, of waren er toch andere opties geweest. Wil je die overdenkingen zelf maken: De voorstelling is nog te zien op 19 en 20 juli, ’s middags en ’s avonds, in het Koorenhuis in Den Haag.
De voorstelling is een beetje uit balans. Met 80 minuten is de eerste akte aan de lange kant. Er blijkt veel tijd nodig om de situatie te schetsen, wat de vaart er ook wat uit haalt. De tweede akte duurt half zo lang, en daarin volgen de gebeurtenissen zich ook in rap tempo op. De muziek (Jan Willem Hoekstra) ondersteunt het verhaal goed, en de liedjes blinken uit door uitstekende vertolkingen. Wel is het lang wachten op een echt uptempo nummer, waarvan er in de tweede akte wel twee zitten. De teksten (Ferry Hogeboom) zijn toepasselijk en goed te volgen, al zijn sommige liedteksten wel ietwat zweverig vanuit het perspectief van een scholier.
Nieuwland wordt gespeeld door: Aisha Fisscher, Alexandra van der Hoeven, Antoinet van Berkel, Belle Zimmerman, Desteney de Bruin, Dominique Schutte, Fabienne Lamet, Fleur van Amstel, Jasmijn Boerema, Joline Gofers, Josephine Mensink, Joshua Polvliet, Julia Smeets, June Mons, Lois Beekhuizen, Maria Pedano, Myrthe van der Vuurst de Vries, Nora Smeets, Nynke Borman, Roos Vollebregt, Shannon Lichtendahl,Steffie de Konink, Sterre Vermeulen, Thomas Kos en Tyra Wiertz.
