Je kunt je afvragen of de kwaliteit van een songbook te relativeren valt aan het succes van de musical die met het materiaal gemaakt is. Voorbeelden zijn natuurlijk Abba en Queen. Of moet je kijken naar hoe veel musicals er met hun materiaal zijn gemaakt. In dat geval staan the Beatles namelijk ineens heel hoog op de lijst. Falco overigens ook, en the Rolling Stones weer niet, dus misschien is dit ook niet echt een goed criterium. Wat we na afgelopen weekend wel kunnen concluderen dat het materiaal, dat in zijn oorspronkelijke vorm toch meestal een positief gevoel oplevert, zich ook prima leent voor een musical over een dramatisch onderwerp. Mede door de aanpassing van de arrangementen en de medleys (al is mash-up geloof ik een actuelere beschrijving) die in deze voorstelling zitten.
De voorstelling begint met de keiharde feiten, in tekst op de achterwand geprojecteerd. 4 mei 1970: Er zijn vier doden gevallen bij een studentenprotest in Ohio. Vervolgens springt de voorstelling terug naar een feest een jaar eerder, en maken we kennis met een groep studenten. We volgen hun belevenissen gedurende dat jaar, natuurlijk eindigend bij de fatale dag. Wie zich had ingelezen had al kunnen weten wie het eind van de voorstelling niet zouden halen. Hoewel een aantal van de figuren en alle achtergrondverhalen waarschijnlijk grotendeels fictief zijn, geldt dat niet voor de namen van de slachtoffers.
We zien de ups en downs van de studenten, gerelateerd aan de problemen van die tijd. Problemen die deels opgelost bleken maar nu weer problematisch worden. Abortus bijvoorbeeld. Over het geheim houden van je homoseksualiteit voor je ouders, omdat dat praktisch is, en of je dit wel of niet gebruikt om afgekeurd te worden voor dienst ‘als geesteszieke’. Over wel of niet activistisch zijn,. Over een gemengd huwelijk dat alleen wordt geaccepteerd als de jongen van kleur dienst neemt bij de National Guard. En de relatieproblemen die natuurlijk van alle tijden zijn. Het levert een boeiende voorstelling op, waarbij de studenten kunnen laten zien wat ze in huis hebben. Natuurlijk helpt het materiaal de ene wat meer dan de ander. Een studente dat thuis moet omgaan met een vader met een oorlogstrauma zorgt in deze ‘solo’ voor kippenvel. En als je je realiseert dat de National Guard degenen zijn dit zijn gaan schieten snap je ook dat er in dit stuk een situatie ontstaat dat de gehuwden in twee kampen belanden.
The Beatles hebben natuurlijk een enorme waslijst aan nummers die iedereen kent. Een groot aantal komt ook terug in deze voorstelling. Met een van de personages die Jude heet is het (overigens wel vrij lang) wachten op ‘Hey Jude’. Daarnaast bijvoorbeeld ‘Yesterday’, ‘I saw here standing there’, ‘Paperback Writer’ en ‘Back in the USSR’, om een selectie te benoemen. Deze worden afgewisseld met minder bekend werk. Als terugkerend thema wordt bijvoorbeeld ‘Golden slumbers’ gebruikt en een titel als ‘Sexy Sadie’ zal lang niet iedereen wat zeggen. Hier en daar is er een klein beetje gesleuteld aan teksten om ze nog beter op het verhaal en de cast die voornamelijk uit vrouwen bestaat te laten aansluiten. Een leuke keuze is om de pauze af te sluiten met een “Magical Mystery Tour”, een optocht als teken dat de voorstelling weer gaat beginnen en dus hen de zaal in te volgen. Sterk is ook de choreografie bij de groepsnummers.
Voor mij is het de eerste voorstelling na een lang bezoek aan Londen, met als nadeel dat ik veel eindvoorstellingen heb moeten missen en als voordeel dat ik daar diverse topshows heb gezien (en me kan mengen in de Evita-discussie). Toeval wil dat de laatste voorstelling er ook eentje was die zich eind jaren 60 afspeelde, vele malen luchtiger was, en veel minder indruk achterliet dan deze voorstelling, die echt meer verdient dan slechts 1 weekend Theater de Krakeling . Wat dan wel opvalt is dat de Engelse tongval niet bij iedereen even goed ontwikkeld is, en dat de tour bijvoorbeeld wel toer wordt. Heel storend is het niet, maar nu West End toch steeds meer open lijkt te liggen voor Nederlandse acteurs voor hen die dat willen wel een puntje van aandacht.
The Day The War Came Home was een prachtige voorstelling, waarin natuurlijk parallellen met het heden te maken zijn; daar is een rood petje niet persé voor nodig. Een voorstelling over mensen van vlees en bloed met herkenbare eigenschappen en problemen en met wie je daardoor volledig meeleeft, zeker omdat je weet dat hen iets gruwelijks te wachten staat.
