Waar Inteam ons eerder trakteerde op oogverblindend visueel spektakel, is deze kleinschaligere Spring Awakening daar het absolute tegendeel van. Er zijn rijdende tribunes op het podium, maar die zijn niet uit de opslag van Studio 100 gehaald, maar zijn metalen frames die handmatig worden bewogen. Kleur is er ook nauwelijks. De kostuums van de jongeren zijn wit, die van de volwassenen zwart. Het licht zit bij de jongeren, het duister bij de volwassenen, iets wat in de voorstelling ook duidelijk naar voren komt.
Spring Awakening was een Broadway-sensatie. De combinatie van rockmuziek, al kun je niet alle songs onder die noemer scharen, met het verhaal van een 19e-eeuws Duits toneelstuk sloeg enorm aan. Het vertelt het verhaal van een groep jongeren, hun ontluikende seksualiteit en ouders die vooral met zichzelf en hun imago bezig zijn. De voorstelling begint met Wendla, een wat naïef meisje, die van haar moeder zich minder meisjesachtig moet gaan kleden, vanwege haar vrouwelijke vormen. Als ze hoort dat ze voor de tweede keer tante wordt wil ze van haar moeder horen waar die kinderen vandaan komen, maar wordt afgescheept met een oppervlakkig vaag verhaal. Op de jongensschool moeten de jongens uit het hoofd Aeneïs van Virgilius voordragen. Als Moritz hierin een fout maakt en door de docent belachelijk wordt gemaakt, schiet Melchior hem te hulp, door de fout te verdedigen als iets wat weldegelijk zou kunnen. Als Moritz vertelt over de dromen van vrouwenbenen en blauwe panty’s, laat Melchior weten dat hij er, dankzij boeken, meer over weet. Op verzoek van Moritz schrijft hij een epistel, met begeleidende tekeningen.
Waar Melchior, ondanks zijn gedrag, gezien wordt als een briljante student, is Moritz gedoemd te zakken. “Gelukkig zijn er maar 60 plaatsen in het volgende jaar, voor de 61 nu.”, aldus de docenten. De schok is groot als hij slaagt voor zijn tussentijdse toets, maar ze zijn vast van plan dit bij de eindtoets niet te laten gebeuren. In de vriendinnengroep van Wendla vertelt Martha hoe ze misbruikt en mishandelt wordt door haar vader, in de jongensgroep ontstaat een romance tussen twee jongens, en uiteraard krijgt zowel Wendla’s onwetendheid als Moritz onvermijdelijke falen op school een flinke staart.
Jeroen zag de eerste try-out van deze voorstelling, die gevoelsmatig hier en daar nog moest settelen. Een sterrenbeoordeling is bewust achterwege gelaten, om het risico van onderwaardering te voorkomen. Charlotte Suijs is prachtig als Wendla, en Kobe Donckers is ontwapenend schattig als de neurotische Moritz. Alle haren gaan recht overeind staan als Ineke van de Sande over haar hartverscheurende thuissituatie vertelt, terwijl Pieter-Jan Hoessels’ en Padraig Turleys liefde juist weer vertedert. Ook Eveline Maes als de verstoten Ilse maakt indruk. Brecht Coppers weet in het begin nog niet helemaal te overtuigen als Melchior, de jongen op wie bijna elk meisje verliefd is. De uitstraling die daarbij hoort ontbreekt. Zijn spel wordt overtuigender tegen het eind van de eerste akte, en zeker in de tweede, als hij het voor zijn kiezen krijgt.
Er is een poging gedaan het stuk wat tijdlozer te maken. De kostuums, met jasjes die wat lijken op Amerikaanse highschool jassen, en daaronder juist weer een stropdas vallen vooral op door de verschillende rugtekeningen, die slaan op de rol in het stuk. Moritz heeft bijvoorbeeld een vlinder, Melchior een uil. Toch zijn met name de schoolscenes wel heel erg ‘100 jaar geleden’. De staging, waarbij de jongeren vrijwel continu op het podium staat, soms verscholen achter de tribune, met tamelijk veel wisselingen van setting, werkt goed. De tribune zelf is zeer effectief, al voelt het moment dat de knaller “t Is een kloteleven (the bitch of living)” wordt gezongen, dit nog niet met volledige overgave gebeurt door de getrapte ondergrond. Energie die we wel te zien krijgen en voelen bij die andere explosie, ‘Fuck it Gefucked’(Totally f*cked). Ronduit griezelig (op een circusacrobaten manier) voelt het als we Moritz (zonder borg) op de bovenste trede zien staan.
Spring Awakening is een boeiende voorstelling. Aangrijpend en hoewel het een tijdsbeeld is van meer dan honderd jaar geleden, op sommige thema’s nog steeds actueel, nu oerconservatisme weer een comeback maakt. Voor hen zal deze voorstelling, gezien taalgebruik en de paar zichtbare blote billen en openlijke intimiteit, wat ongemakkelijk zijn. En daarmee juist een reden om te gaan en die oogkleppen weer af te doen.
Spring Awakening is te zien tot en met 2 november in het Fakkeltheater in Antwerpen (Rode Zaal)
Scènefotos: Steven Hendrix
