We mogen wel stellen dat er in Nederland in het jeugdgenre sterke producties worden gemaakt. Producties die de fantasie stimuleren, en de creativiteit van de makers volop tonen. Zo’n productie is ook de nieuwe Dolfje Weerwolfje van REP, die vandaag in Gouda in première ging.
Een volwassen cast van vier speelt diverse rollen, en drie kinderen vertolken de belangrijke kinderrollen, Dolf, zijn stiefbroer Tim en Dolf’s liefje Noura. Het decor van Joris van Veldhoven is vooral abstract, al zijn een aantal locaties wel duidelijk te herkenen, zoals het kippenhok van buurvrouw Krijtjes. Maar het hoofdbestanddeel is toch vooral stoelen, Een groot aantal vormen bij aanvang het kader, maar door te schuiven verandert dit in een boom. Voor de rollen wordt door de volwassen cast regelmatig van kostuum gewisseld, al is dit een enkele keer ook niet meer dan een lange jas. Goed stemgebruik, en nogal stereotype karakters zorgen voor een duidelijke setting, en af en toe zien we een vleugje theatermagie, bijvoorbeeld als Dolfje zijn eerste weerwolfverschijnselen ervaart. De musical kent een aantal mooie, maar wat trage ballads die meer voor de volwassenen dan de kinderen in de zaal lijken te zijn gemaakt, maar ook een aantal uptempo songs. Het wat spookachtige thema is prachtig en efficiënt. Zoals bij veel familievoorstellingen zijn er een paar momenten van publieksparticipatie. Hieraan wordt tijdens deze première enthousiast meegedaan.
Dolfje, zo wordt verteld, is te vondeling gelegd en liefdevol opgenomen door een echtpaar Vriends, dat ook nog een één jaar oudere zoon heeft, Tim. Op een avond, vlak voor zijn zevende verjaardag krijgt hij jeuk, en beginnen de eerste weerwolfkenmerken zichtbaar te worden. Dolf wil niet anders zijn, en schrikt hier enorm van. Tim echter vindt het geweldig; zo kan hij bijvoorbeeld de pestkoppen te grazen nemen. Maar als Dolfje de volgende ochtend wakker wordt zit er bloed op zijn kin, en liggen er veren op zijn kamer. Hij heeft zich tegoed gedaan aan een van de kippen van de buurvrouw, de hysterische mevrouw Tuitjes. De volgende avond maakt Dolfje kennis met een andere weerwolf, die hem ook vertelt over de bedreigingen voor een weerwolf, namelijk zilver, wat brandt op de huid, en met welke kreet hij de hulp van andere weerwolven kan roepen. Mevrouw Tuitjes ondertussen heeft kennis gemaakt met meneer van Dale, die wel geïnteresseerd is in weerwolven en hem graag wil opsluiten. Ook hij weet van het zilver. Ondertussen merkt Dolfje ook wat positieve kanten van het weerwolf zijn, als hij de pestkop van zijn broer in de enkels bijt, en bij sport ineens van slechtste in beste van de klas verandert. Maar Tuitjes heeft Dolfje in de gaten, en er dreigt voor hem dan ook groot gevaar.
De cast van Dolfje speelt de voorstelling goed. Dolfje wordt aandoenlijk vertolkt tijdens deze première door Philip van Loosbroek, die naarmate de voorstelling vordert ook steeds ontspannender gaat spelen. De nogal spontane Tim wordt heerlijk neergezet door Floris Puts, en Kyana Raine Pacis maakt indruk als Noura, zeker in haar ontroerende solonummer. Wolter Weulink is leuk als de wel heel erg aparte vader, die het meeste overeenkomst heeft met een wel erg blijde padvinder. Finn Poncin speelt onder andere de echte weerwolf-opa van Dolfje en meneer van Dale, en weet zo een speels ernstige rol te combineren met een erg bizarre. Roosmarijn Luyten kan helemaal los gaan als de super-neurotische mevrouw Krijtjes, terwijl Bente van de Brand weer leuk is als de liefdevolle moeder. Als ensemble klinken de vier prachtig, en als kibbelende kippen zijn ze hilarisch.
Hoewel de voorstelling eerst en vooral een leuk verhaal vertelt, zit er ook een boodschap in. Het is niet erg om anders te zijn. Alle mensen in het stuk die van tevoren niet al onvriendelijk waren, hebben er geen problemen mee. Dolfje zelf heeft er nog het meeste last van. Misschien helpt het kinderen die zich ook anders voelen, daar beter mee om te gaan. Niet door de waarheid, maar tevens dooddoener dat iedereen anders is, maar omdat er door mensen die van je houden doorgaans geen probleem van wordt gemaakt. Al is dat natuurlijk weer niet altijd de waarheid.
