Blood Brothers is een mooie, maar zeker ook een moeilijke voorstelling om te spelen. In de basis onschuldige mensen belanden in een drama, in een duivelse regie van de verteller. Mevrouw Johnstone, arm en alleenstaand, die in verwachting raakt van een tweeling en niet in staat is nog twee monden te voeden. Ze heeft al twee kinderen en aan alleen probleemkind Sammy heeft ze al haar handen vol. De rijke mevrouw Lions, bij wie Johnstone in de huishouding werkt, kan met haar man geen kinderen krijgen en vraagt of ze er 1 mag hebben. Uiteindelijk stemt mevrouw Johnstone toe, en als ze bij de daadwerkelijke geboorte aarzelt, speelt mevrouw Lions in op het bijgelovige karakter van haar huishoudster. Om haar zwijgen te garanderen waarschuwt ze: Als een tweeling, die onwetend is van elkaars bestaan, dit ontdekt, gebeuren er gruwelijke dingen.
Mevrouw Lions begint paranoïde trekjes te vertonen, en ontslaat haar huishoudster. De kinderen mogen niet in elkaars buurt spelen, maar ondanks de moeite die de moeders doen raken de kinderen toch met elkaar in contact. De armoedige Mickey (eigenlijk Michael) en de sjieke Eddie (voor de ouders Edward) raken bevriend, en als ze ontdekken dat ze op dezelfde dag zijn geboren worden ze Bloed Broeders. Al vanaf het begin is er zowel bewondering als een beetje jaloezie over de karaktereigenschappen en positie waarin de ander zich bevindt.
Omdat ze geen andere weg ziet om de kinderen uit elkaar te halen verhuist de familie Lions naar het platteland, maar ook deze oplossing blijkt tijdelijk. Als de buurt wordt gesaneerd gaan ook de Johnstons verhuizen, en komen de kinderen weer in elkaars buurt terecht. Het jeugdvriendinnetje van de twee, Linda, gaat een prominentere rol spelen in de harten van de jongens.
Als Edward gaat studeren lopen de wegen weer uiteen, maar weer niet van altijd. De recessie, een uit de hand gelopen overval, een geknakte Mickey, een paranoïde mevrouw Lions, Linda die grove beoordelingsfouten maakt; het zorgt voor een dramatische ontknoping.
Blood brothers is in een aantal opzichten een opvallend stuk. Muzikaal bevat het enorm veel herhalingen. Een aantal songs en motieven komen keer op keer terug. Meest opvallend is “Marilyn Monroe”, wat vanuit moeder Johnstone’s perspectief wordt gezongen. Verder bestaat een groot gedeelte van het stuk uit de kindertijd van de tweeling. We zien dan volwassen acteurs kinderen spelen. En de verteller van het verhaal heeft een wat dubieuze rol. Hij lijkt te genieten van alle leed, lijkt de ellende bewust te regisseren.
Dit maakt Blood Brothers een lastig stuk om te spelen. Al een uitdaging voor professionals. Bij een bezoek aan de voorstelling op West-End zo’n tien jaar geleden kon het “kinderspel” met totaal niet bekoren. Manuel Pronk en Remco Hoogweg doen niet onder voor de profs die ik in Londen zag. Soms overtuigend, soms wat te dik aangezet is zijn de kinderjaren goed door te komen, hoewel dit gedeelte van de voorstelling gevoelsmatig wel wat te lang duurt. Ester Klören zingt de moederrol fantastisch; ze heeft een prachtig stemgeluid. Als je je ogen sluit hoor je de emotie. Helaas benadert het bijbehorende spel de hoge zangkwaliteit niet en is de emotie een stuk minder zichtbaar dan hoorbaar.
De rol van mevrouw Lions wordt ongelukkig ingezet. Al vanaf het begin is Eveline van Kampen een onaangename vrouw, wat het niet geloofwaardig maakt dat Johnstone haar een kind zou afstaan. Ze zou in het begin een stuk zachter en vriendelijker moeten zijn, en oprecht geloven dat de deal het beste is voor beiden. Pas als Johnstone dreigt op haar belofte terug te zouden de nare trekjes aan de oppervlakte moeten komen.
Verrassend sterk is de vertolking van de verteller. Tarim Suurland speelde Bastiaan uit het Oneindig Verhaal en een dergelijke wat vertederende rol paste hem prima. Maar deze “duivelse” verteller speelt hij ook erg goed. De gezongen partijen klinken erg goed, maar ook zijn blik, houding en felheid zijn mooi om te zien.
Waar alle voorgaande voorstellingen van Greg & Baud met orkestbanden werden neergezet, heeft deze voorstelling een live orkestje. Het geeft de voorstelling extra elan. Uiteraard zorgt het naast te laat opengezette microfoons, en te vroege of late inzetten van de zang voor nog een kans op fouten, maar dit hindert niet. Sterker, het geeft de voorstelling extra leven, extra sjeuigheid.
Al met al mag deze voorstelling van Blood Brothers geslaagd genoemd worden. Ondanks enkele minpuntjes (en het lelijkste decor wat ik ooit bij Greg en Baud heb gezien) laat Blood Brothers een goed gevoel achter. Er zijn genoeg grappige momenten, waarvan enkele wel met een zwart randje, terwijl dit het drama niet ontkracht. De onvermijdbare ontknoping, waarvan het resultaat al in de openingsminuut is weggegeven, levert je een brok in de keel op.
Foto’s: Fred Roland (Redline Fotografie)
