Musical en horror; het is zelden een succes. De musical Carrie, gebaseerd op het gelijknamige verhaal van Stephen King, is daar jarenlang het bewijs voor geweest: het was toen een van de grootste Broadway-flops aller tijden (getuige ook de titel van het boek over Broadway-flops, ‘Not Since Carrie’. Maar tijden veranderen. De musical werd een fan-favorite (hierbij ook de schrijver van dit stuk), en ondanks dat de rechten niet vrij waren, regelmatig illegaal gespeeld (zelfs in Nederland). Met Spiderman kwam er mogelijk een nog grotere flop, en Carrie kreeg een herkansing met een nieuwe bewerking en werd off-Broadway wel een succes. De rechten kwamen vrij, en mede hierdoor kunnen we in Nederland genieten van amateurgezelschappen die dit stuk spelen.
Dit jaar werd het stuk gekozen door Unidos, die met hun vorige productie “Thourogly Modern Millie” bij de laatste Amateur Musical Awards de prijs voor beste musical ontvingen. Met zo’n geweldige titel, eerdere sterke producties en zo’n prachtig palmares zijn de verwachtingen hooggespannen. Deze worden schijnbaar moeiteloos waargemaakt. Deze uitvoering is om te smullen.
Hoewel ik in de introductie de musical horror noemde, mede omdat dat toch de categorie van de schrijver is, is Carrie meer een coming-of-age verhaal met bovennatuurlijke elementen dan horror. Daarbij denk je toch meer denkt aan moordzuchtige wezens die het voorzien hebben op mensen die het al dan niet verdienen. In Carrie draait het om een meisje dat op school een buitenbeentje is en daarom wordt gepest. Ze kleedt zich traditioneel, heeft een godsdienstwaanzinnige moeder, en is dus niet op de hoogte van de ontwikkeling van het vrouwelijk lichaam. Als ze op school voor het eerst ongesteld wordt, en daar panisch op reageert, wordt ze door haar klasgenootjes belachelijk gemaakt met een douche aan tampons. Filmpjes worden online gezet.
Grootste boosdoener is Chris, de grootste bitch van de klas, al doet beste vriendin Sue ook mee. Maar zij krijgt er later spijt van. Als de gymlerares miss Gardner vervolgens de meiden dwingt excuses te maken richting Carrie is zij de enige die het meent. Chris weigert, beledigt Carrie nog een keer, en wordt voor straf verbannen van het aankomende galabal. Chris zweert wraak, en sleept daarin haar lompe vriendje Billy mee. Door haar schuldgevoel wil Sue meer doen voor Carrie, en vraagt haar vriendje Tommy om in plaats met haar met Carrie naar het bal te gaan. Na wat tegensputteren gaat hij daarin mee. Maar dat er iets ergs aan zit te komen is wel duidelijk….
Dat we dat weten komt door de opbouw van het stuk. Dit begint namelijk met een getuigenverhoor van Sue, die kennelijk niet vertelt wat de verhoorders willen horen, en dus steeds dezelfde vragen krijgt. Aan de hand van dit verhoor (dat als korte scene een aantal keer terugkeert) krijgen wij als publiek het verhaal te zien. (Hierin zitten wel ook fragmenten van Carrie en haar moeder thuis, die zij onmogelijk kan weten, en dat Carrie het haar verteld heeft lijkt ook niet logisch, maar een kniesoor (zoals iemand die recensies schrijft) die daarop let.)
Het spel is om te smullen. Annika van den Hoff-van Tongeren speelt de kwetsbare Carrie mooi, zeker als ze die bleuheid ontgroeit en meer zelfvertrouwen krijgt. Prachtig is het samenspel met haar moeder, vertolkt door Lisanne Wensink-Kops. Een liefdevolle, maar ook giftige relatie, zeker als Carrie niet naar haar luistert. Het lied waarin we horen waar die verstikkende manier van beschermen vandaan komt, is van een zeldzame schoonheid. Marlies Bax weet wel raad met de rol van de egocentrische, populaire bitch Chris, een zeer herkenbaar stereotype. Patrick Koelman overtuigt in zijn rol van de Billy, die met zijn lompe domheid in de klas toch de lachers op zijn hand krijgt.
Over de onderwijskundige kwaliteiten van miss Gardner en mr Stephens vind ik heel veel, maar Marloes Verwoort en Bart Bijker spelen de rollen overtuigend. Tenslotte de twee rollen met wie het (hopelijk) het makkelijkst te identificeren valt: Sue en Tommy. Denise Bakker is zeer geloofwaardig, zowel tijdens de verhoren, als bij het schuldgevoel dat bij haar blijft knagen. Rick van Zijtveld overtuigt evenzeer als het goedbedoelende vriendje. Hij heeft daarbij het meest kenmerkende stemgeluid: mooi en apart tegelijk. Ook een aantal bijrollen spreken aan: soms ontwapenend, soms ook juist keihard en naar. Vocaal staat iedereen zijn mannetje/vrouwtje.
De ensemblestukken spatten van het podium, dat met een ensemble van zo’n 30 personen goed gevuld is. Van decor is nauwelijks sprake: alleen het hoognodige wordt gebruikt. De rest komt van de spelers, dat wordt ondersteund door een waanzinnig goed orkest. Met andere woorden: deze Carrie was weer om door een ringetje te halen, ook al is het dramatische einde van het stuk, voor wie het verhaal niet kent, vast even slikken. Volgend seizoen staat er met 9 to 5 weer een comedy op het programma.
