De ‘Hoe Overleef Ik’-boeken van Francine Oomen worden jaar naar jaar door de kinderen gekozen tot het beste kinderboek van het jaar. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er uitstapjes zijn naar tijdschrift, film en televisie. Twee jaar geleden was er al de eerste musical, ‘Hoe overleef ik mijn eerste zoen?’ En nu is er de tweede, ‘Hoe overleef ik (zonder) liefde?’
Die eerste musical was naast een hele leuke ook een verrassende, originele voorstelling qua vormgeving. Deze tweede is qua keuzes niet zo origineel, maar is desondanks enorm leuk. De meest opvallende dingen zijn de decorkeuze en het koortje. Het decor is een boek, waarin door het omslaan van bladzijden een ander decor ontstaat, wat we bijvoorbeeld in Doornroosje hebben kunnen zien. Ook het gebruik van een koortje van vriendinnen (ook op plekken waar ze eigenlijk niet kunnen zijn) is recent nog gezien in Legally Blonde.
Ik verwacht dat de meeste meegekomen ouders zeker bij de eerste minuten blij zullen zijn met hun eigen dochter (of vrezen voor de toekomst). Zo onredelijk en egocentrisch als de puberende Rosa (Roos van Erkel) zal zij op dit moment toch niet zijn. De wanhopige en wel erg emotionele reactie van haar moeder (Barbara Pouwels) is dus wel te begrijpen. Zelfs de vriendinnen (Susanne Büchner Presburg, Sophie Schut en Mirtele Snabilie) kiezen zo’n beetje partij voor de volwassenen. Wat zeurt Rosa nou? Haar nieuwe “stiefvader” meneer Rosetti (Jan Elbertse) is toch een aardige man. Maar een verhuizing naar een andere plek in Amsterdam is niet leuk, het niet doorgaan van de vakantie ook niet, en nu wil vriendje-op-afstand Neuz (Thijs Prein) komend jaar toch niet in Amsterdam maar in Rotterdam gaan studeren.
Roos wil terug naar de goede ouwe tijd dat ze elkaar ontmoetten in Groningen, en omdat dit theater is kan dat ook, door wat rommelen met de bladzijden. Zo belandt ze dus in het verleden, met de kennis van nu. Maar meteen komen ook de mindere kanten van toen aan het licht. Rosa wil al snel een stukje verhaal overslaan, maar dat ze samen met Neuz wordt gepakt bij het spuiten van grafitti gebeurt toch weer. Ook was Rosa kennelijk vergeten dat haar moeder toen nog een andere vriend had, die inmiddels is overleden. Alexander (Rutger Le Poole), door Rosa Apenbil genoemd, was pas echt een nachtmerrie voor Rosa. Hij heeft zelfs haar jonge broertje geslagen. Dan volgt de vakantie in Barcelona, en ondanks dat Rosa het graag wil, kan Neuz niet mee. Zij waarschuwt Alexander nog dat die vakantie zijn dood kan worden, maar hij gaat toch mee. Waar Rosa hele dagen op de kamer zit, verveelt ook Neuz zich. Dan maar met zijn zusje en haar vriendin naar Walibi, en ondanks dat hij haar in eerste instantie bejaaard noemt omdat ze een jaar ouder is, blijkt hij, als zij hem in de Goliath kust ook terug te kussen. Hoewel Neuz zweert dat hij niets voor haar voelt, kan Rosa dit hem niet vergeven. Het botert niet tussen Rosa’s moeder en Alexaner, en als hij in Barcelona voor een vrachtauto loopt en overlijdt, komen beiden depressief terug. Daar staan meneer Rosetti en Neuz klaar om de beide vrouwen voor zich te winnen, maar dat verloopt niet zo soepel als gehoopt.
Wat de voorstelling zo enorm leuk maakt is het spelen met tijd, en met de voorkennis van sommige karakters, maar ook met plaats, met sterfelijkheid en met de vierde wand. Als Rosa tussen de Barcelona-bladzijden zit, zit Neuz op het boek, terwijl hij bekent wat hij in Walibi heeft gedaan. Vervolgens klimt Rosa op een ladder om hem zijn gedrag in te wrijven, terwijl hij roept dat dat niet kan omdat zij in Barcelona zit. Als zij weer van de ladder af is, wil hij via dezelfde weg naar beneden, maar wordt de ladder snel weggehaald. Ook de overleden Alexander keert terug, om te laten zien dat hij toch niet zo slecht is. Anders heeft het ook geen zin het slotapplaus te halen. Hij doet dat met twee vleugels onder zijn arm, die hij later omdoet, waardoor hij er als een engel uitziet. Bizar is het als de allochtone vriendin, van wie de ouders haar vriendje afkeuren, haar vriendinnen het zwijgen oplegt als ze erover willen praten. Haar ouders zouden wel eens in de zaal kunnen zitten. Het zijn maar een paar voorbeelden van de vele zeer geslaagde komische noten van de voorstelling.
De liedjes worden voor een deel in het Engels gezongen, want, zo zeggen ze in het eerste nummer “Nu in het Engels, dat klinkt veel cooler”. Waar dat vaak een tweeslachtig effect oplevert, is dat hier niet storend. De zang is uitstekend, alleen bij meerstemmigheid lijkt er wat onzekerheid in te sluipen, wordt er zachter gezongen, en klinkt het niet zo overtuigend. De pubers worden prima gespeeld, ondanks dat ze toch al flink wat ouder zijn dan de rollen. Roos van Erkel heeft de rol van Rosa in haar bloed zitten, en overtuigt net zo goed als in de eerste Hoe overleef ik-voorstelling. Jan Elbertse was daarin ook al lekker op dreef, en is nu ook weer erg geestig en goed. Rutger Le Poole is als Alexander een erg onaangenaam personage, maar wordt heel grappig als hij na zijn dood de boel wil redden. Moeder heeft een wel heel emotioneel karakter, maar Barbara Pouwels zet dit wel heel consequent neer. Thijs Prein heeft iets vertederends, wat er voor zorgt dat je hem zowel het vandalistische karakter (Volgens hem is de wereld 1 groot schetsboek, en iedereen mag daar in tekenen, maar het aanbrengen van graffiti blijft natuurlijk vernielen) als zijn zwakte bij het weerstaan van de zoen onmiddellijk vergeeft.
Hoe overleef ik (zonder) liefde? is een zeer amusante voorstelling vol herkenbare zaken voor jong en oud. De keuze van de premièredag tegelijk met Wicked is wat ongelukkig, maar het is te hopen dat het publiek ook deze voorstelling weet te vinden. Wij verheugen ons alvast op deel 3 in deze musicalreeks.
Scenefoto’s: Leo van Velzen
