Twee jaar geleden verraste het RO theater met de familievoorstelling Lang en Gelukkig. Deze mengelmoes van sprookjesfiguren vol absurditeiten, foute en aimabele karakters en veel liedjes op basis van bestaande nummers. Het was één van de hoogtepunten van het jaar, vooral omdat de voorstelling naast leuk ook zo verfrissend anders was. Volle zalen, en plannen voor een verfilming waren het resultaat, en als we het programma mogen geloven zal deze er in 2010 ook echt komen. Met zoveel succes een opvolger schrijven valt doorgaans niet mee. Zoals veel artiesten met een succesdebuut moeite hebben met het tweede album.
Deze tweede familievoorstelling van het RO Theater is als opvolger geslaagd. We herkennen veel van de succesonderdelen van Lang en Gelukkig in Snorro terug. Een onwaarschijnlijke held, vette travestie, extreme karakters, gevechten, publieksparticipatie, poppen en een paar verrassingen. Tegelijkertijd is tussen alle kolder door Snorro toch wat serieuzer van toon en heeft het een iets duidelijkere verhaallijn.
Snorro is natuurlijk duidelijk gebaseerd op Zorro, al is de fysiek van Dick van der Toorn niet meteen eentje van een superheld. Hij heeft het bekende superheldenprobleem. Hij is verliefd op Conchita (Meral Polat), maar zij moet niets hebben van het watje Don José, zijn alter ego. En net als bij Superman of Mega Mindy moet de identiteit van Snorro ook verborgen blijven. Vader (Bart Slegers) is evenmin erg enthousiast over zijn lamlendige zoon, en arrangeert een huwelijk met een kennisje uit José’‘s jeugd. Deze Dolores (Loes Luca) met roze jurk en buitenboord-beugel is, net als Don José niet erg enthousiast, maar haar moeder ziet het wel helemaal zitten. Ze is blut, en ziet een goudmijntje in het verschiet. Problemen genoeg dus voor Don José.
Als Snorro heeft hij het aan de stok met de slechte El Commandante (Bart Slegers) en zijn wijfelende assistent sergeant Manuel(Marcel Musters), die hij doorgaans met gemak verslaat. Hij wordt hierbij geholpen door zijn paard Wervelwind (Gijs Naber) en hulp (in de huishouding) Doà±a Esmeralda (Loes Luca). Maar als bountyhunter El Gringo (Gijs Naber) verschijnt, en Snorro wel heel weinig laat zien hoe afhankelijk hij is van zijn hulp komt Snorro ook als held in de problemen.
De voorstelling kent zeker verrassingen. Wie had kunnen denken dat Dick van der Toorn zulke acrobatische toeren zou kunnen uitvoeren? De hondenpoppen worden zo levensecht bediend dat het kindje naast me aan zijn moeder vraagt of ze echt zijn. Hoe ver kun je gaan met kinderen die uit de zaal zijn geplukt omdat ze weigerden belasting aan El Capitan af te dragen. Om op een later moment weer met de theaterwet geconfronteerd te worden dat iets vaak niet is wat het lijkt.
De cast van Snorro is fenomenaal. Snorro komt er niet altijd even goed van af; de laksheid van José is bij Snorro niet geheel verdwenen, maar we leven zeker met hem mee. Loes Luca is als publieksbegeleidster Doà±a Esmeralda met haar spaanse accent lekker bezig, maar kan zich ook lekker uitleven in de rol van Dolores, de paardenfluisteraar. Meral Polat is een lekker venijnig katje, en haar song “Viezerd” is een van de vele hoogtepunten in de voorstelling. De afdeling dubbelrollen levert eveneens een superprestatie. Dat El Commandante, de slechterik die ervan houdt in metaforen te spreken, en vader elkaar niet tegenkomen is omdat ze door dezelfde acteur worden gespeeld, maar Bart Slegers weet ze zo mooi en verschillend neer te zetten dat dat eigenlijk alleen blijkt uit de castlijst. Gijs Naber is normaal een aangename verschijning, maar in Snorro krijgen we dat niet te zien; Als premiejagfer is hij eng, als paard nauwelijk herkenbaar. Hij levert wel uitstekend acteerwerk. Als premiejager met zijn zwarte tand,ranzig bewegend tongetje, gekke lach en rare stem (heeft hij spraakles van Theo en Thea gehad?) kan hij lekker zijn gang gaan, als paard Wervelwindweet hij vooral te vertederen. De stand-up comedian ambities, de rare constructie van zijn kostuum met ladenkastje in zijn achterlijf, en de penarie waarin hij terecht komt. Zijn “Niemand laat zijn eigen paard alleen” is hartverscheurend, ondanks dat het origineel zo oversentimenteel is. En dan Marcel Musters, die moet switchen tussen de toch wel schattige, onhandige sergeant Manuel en de ordinaire tante Esmeralda, travestie in optima forma. Vooral het billenschudden op muziek van Beyoncé levert hilarische momenten op. De vele wisselingen moeten stapels doekjes vol lippenstift in de coulissen opleveren.
De livemuziek geeft de voorstelling extra karakter. De muziekgroep Mariach Tierra Calienta geeft het geheel een extra mexicaans sfeertje, ook waar de songs uit westerse sferen komen, en ze acteren en zingen ook lekker mee. De songkeuze uit alle spectra van de muziek kent originele keuzes, waaronder “It’s not easy being green” (van Kermit uit de Muppet-show), Van Verdi tot Beyoncé en Marco Borsato, het past allemaal net zo lekker als Rawhide dat doet.
Hoewel minder hilarisch en minder verrassend dan Lang en Gelukkig mag Snorro de Gemaskerde Held zonder meer een zeer geslaagde voorstelling worden genoemd. Goed gemaakt, vol humor, vol bizarre karakters die dan wel weer leuk of sympathiek genoeg zijn om betrokken te zijn bij de “normale” en rare verhaallijnen. Drie uur is wel lang voor een familievoorstelling, maar de momenten dat de verveling toeslaat zijn beperkt tot wat romantische momenten in de tweede akte . En dus kunnen we uit volle borst verklaren: “Ga maar naar Snorro, Snorro. Het is geweldig”
Foto’s: Leo van Velzen
