Ganesha gaat over de reis die twee vrouwen naar India ondernemen. Voor het eerst niet naar de Spaanse kust, en dat ze zichzelf in dit spirituele land tegenkomen staat vast. We spraken met Karin Jacobs en Anne Mie Gils, die de vrouwen spelen. In de interviews komen een aantal van de gebeurtenissen in Ganesha concreet, en soms wat vager, aan bod. Wie al genoeg geprikkeld is door het gesprek met Allard Blom en Martin Michel en verder geen onthullingen van tevoren wil weten, kan beter eerst de voorstelling zien.
Karin Jacobs speelt Karin:
Hoe omschrijf je het karakter dat je in Ganesha speelt.
We hebben besloten dat het verhaal gaat over twee vrouwen die uit een betere buurt komen. Ik denk dat het iemand is die tamelijk oppervlakkig heeft geleefd. Ze wil voldoen aan hetgeen de buurt en de maatschappij van haar verwacht en het daardoor wel moeilijk heeft met bepaalde dingen. Dit kan niet en dit hoort niet en ze heeft zo haar regeltjes waar ze alles in moet passen, en alles wat daar niet in past weet ze niet goed mee om te gaan. Ik denk wel dat ze van inborst een warm iemand is en in staat is tot het geven van heel veel liefde, maar soms weer niet bij machte is dat te doen. Ze moet altijd over een drempel; dat heeft ze in de relatie tot haar vriendin en had ze in relatie tot haar homoseksuele, overleden zoon. Een vrouw met meerdere kanten: aan de ene kant kan ze voor alles in zijn, en vervolgens dichtklappen en blokkeren.
Door de reis door India, wat het land met haar doet en de gesprekken en ontmoetingen die ze daar heeft vallen er beetje bij beetje stukken van haar pantser af en denk ik dat ze anders terug naar huis komt: een waardevoller iemand, en geestelijk rijker. Misschien te laat in relatie tot haar zoon, maar wel in relatie met andere mensen.
De dames die in het M-lab de rollen speelden hadden eigenlijk verwacht dat ze precies de andere vrouw zouden spelen, omdat die dichter bij hun eigen karakter lag. Hoe is dat voor jou?
Ik denk wel dat de vrouw die ik speel het dichtst bij mezelf ligt. Niet het geblokkeerd zijn; het niet durven praten of dingen durven inzien. Als acteur ben je toch een meer open mens en meer gewend.
Zou je zelf een dergelijke reis willen maken
Ik ben al naar meerdere van dit soort landen geweest, maar in India nog niet. Toevallig gaat dat deze zomer gebeuren. Die was al gepland voordat van Ganesha sprake was. Maar dat maakt het natuurlijk extra leuk om er straks naartoe te gaan.
Anne Mie Gils speelt Margreet
Hoe omschrijf je het karakter dat je in Ganesha speelt.
Margreet is een control-freak, die erg toegeklapt leeft. Ze houdt haar twee grootste problemen verborgen voor haar vriendin; op een gegeven moment vertelt ze iets aan een wildvreemde en haar andere probleem vertelt ze uiteindelijk mondjesmaat aan haar vriendin. Ze denkt dat haar vrienden open in het leven staat, maar die blijkt toch ook haar moeilijkheden te hebben.
Margreet vertelt haar ene probleem (tijdens de voorstelling) niet aan haar vriendin. Denk je dat ze dat in de toekomst ooit zal gaan doen
Ik weet het niet. Misschien wel. Ik denk dat het moment dat ze aan het eind van de voorstelling “Ik hou van jou” tegen Karin zegt een stap in die richting is. Ja, ik denk het wel.
Wat vind je het mooist of interessantst om te spelen
We zijn allemaal nog heel hard aan het werken en aan het zoeken, dus op dit moment weet ik het nog niet. Er zitten behoorlijk zware momenten in, en als je dat overvalt, dan is dat goed. Dat betekent dat het goed geschreven is. Natuurlijk kan dat tijdens de voorstelling niet gebeuren, maar tijdens de repetitieperiode zal dat, waarschijnlijk weer op andere momenten, wel gebeuren. Dat je denkt: hier komt het moeilijke moment, en dan ben je er goed door, en dan is het direct daarna “Bam”.
Sommige momenten als we samen zingen, meerstemmig, doen me deugd. Als je hoort dat de vier stemmen mooi blenden. Wat ik nu tijdens de presentatie merkte bij “Huilen naar de maan”, dat er nog niet zo heel goed in zit, is dat dat heel veel energie geeft; dat het dynamisch en sterk wordt, dus dat zal wel een van mijn lievelingsscènes worden denk ik. En ook de grappige momenten die er in zitten: in het vliegtuig en in India met de poppen van Shiva en Párvatii.
Het stuk heeft die luchtiger momenten wel nodig, want het is een stevig drama
Ja wel he. Ik moet eerlijk zeggen dat wat ik een heel heftig moment vind is als ze beseft dat ze een knobbeltje op haar borst heeft. Dat is toch iets waar ik zelf ook mee bezig ben, en het overkomt zo veel mensen in mijn omgeving. Mijn zuster had het, gelukkig goedaardig en een nicht is er aan overleden.
En een kind verliezen, dat moet vreselijk zijn. Ik zeg elke morgen tegen mijn dochters: “voorzichtig”. Dat is bijna pro forma, maar ik moet dat gezegd hebben. Natuurlijk kun je er niets aan doen en hopen dat ze voorzichtig zijn en een engelbewaarder hebben.
Ik heb ook zelf een kindje verloren, door een miskraam. Dat was mijn laatste kans voor een derde kind. Dat was heel speciaal, dus toen dat afgebroken werd konden we niet zeggen: we proberen het gewoon nog eens. Ik heb daar heel lang mee gezeten en ben op zoek gegaan naar een spirituele manier om daar mee om te gaan.
Is dat eenzelfde spiritualiteit die we in deze voorstelling terugzien
Nee, ik heb verschillende dingen geprobeerd. Het moet ook klikken met de persoon die dat aanbiedt. Soms vind je wat, en soms weer niet. Heel dikwijls is het ook gewoon een bevestiging van wat je voelt en wat je al weet. Dat geeft toch een soort van geruststelling. Het is nu zo. Ik zoek dat derde kind in mijn petekind, in een stuk waar ik mee bezig ben.
Was je bewust toen je ja zei tegen deze voorstelling dat er zo veel dingen in het script zo dichtbij zouden komen
Niet helemaal, maar ik wist wel een aantal dingen. En op een of andere manier dacht ik wel dat ik er klaar voor was. En dat is voor een deel ook wel zo, maar je wordt er toch weer mee geconfronteerd. Natuurlijk is het niet helemaal te vergelijken omdat mijn kindje niet heeft geleefd, en die van Margreet wel.
De dames die in het M-lab de rollen speelden hadden eigenlijk verwacht dat ze precies de andere vrouw zouden spelen, omdat die dichter bij hun eigen karakter lag. Hoe is dat voor jou?
Ik merk wel een hoop parallellen met Margreet. De schrik voor het onbekende, Ik ben niet zo avontuurlijk ingesteld; al is dat in mijn hoofd misschien wel zo. Misschien wordt Ganesha wel een therapie voor mij. Confronterend, en tegelijkertijd bevestigend.
Zou je zelf zo’n vakantie ondernemen?
Ik zit er over te denken, Maar het niet onder controle hebben vind ik zeker niet prettig. Tijdens een vakantie op een zeilboot tussen eilanden, dat je afhankelijk bent van het weer en je zit op een boot waar je niet af kan. En dan midden op zee stilliggen en zwemmen in de oceaan, met die gigantische dieptes. Dat je niet weet hoe diep het is en wat daar allemaal zwemt. Ik heb het uiteindelijk wel gedaan, maar was wel weer als eerste terug in de boot. En nu ik het heb gedaan, vraag ik me af of ik het weet zou doen als de gelegenheid daar nogmaals zou zijn.
