De snoepwinkel van Zevensloten is oorspronkelijk een kinderboek van Koos Meinderts. Voor de Rotterdamse theatergroep bewerkte hij met zijn vriend Harry Jekkers het boek tot een heuse musical. Eerder deden zij dat al met “De club van Lelijke Kinderen”, dat al twee keer op de planken werd gebracht en waarmee volgend jaar zal worden getourd.
De voorstelling komt een beetje traag op gang. Een kip en een geit staan bij een bord van Zevensloten, en besluiten zichzelf in het verhaal te “schrijven”, als huisdieren van de snoepwinkelier van Zevensloten.
Beide dieren zijn poppen van Jim Henson-kwaliteit. Zeker de geit heeft een mooie mimiek. De beide (be)spelers van de poppen gaan er ook heel goed en leuk mee om.
De voorstelling is voornamelijk een kennismaking met de diverse bewoners van het dorp. Zo zien we de “graaf” van Zevensloten, die geen graaf is maar een tunnel wil graven naar zijn geliefde die naar Australië is geëmigreerd. De eigenaresse van de kroeg, heeft geen man meer, maar krijgt elk jaar een “kind van de wind”. De tandarts is verzot op snoep, maar ziet zich genoodzaakt dit incognito aan te schaffen om zijn goede naam niet te schaden, maar natuurlijk weet het hele dorp dit gewoon al lang. Het leidt tot hilarische verkleedpartijen en snoepaankoopscènes. En natuurlijk is er het echtpaar Batist, dat eigengemaakt snoep verkoopt naar eeuwenoud familierecept, en dol is op hun huisdieren, kip Columbus en geit Nicodemus.
In dit dorpje strandt JP Flik, grootindustrieel in snoep, gespeeld door Martin van Waardenberg. Hij is erg gecharmeerd van de producten van Batist en wil de recepten kopen. Als hij wordt afgewezen schuwt hij grove middelen niet alsnog zijn doel te bereiken, en gaat zelfs over tot ontvoering. Het mag duidelijk zijn dat het natuurlijk goed afloopt voor alle goedwillende burgers van het dorpje.
Martin van Waardenberg is een briljante keuze. Hij is buitengewoon komisch, en krijgt natuurlijk de gelegenheid dat te doen waar hij goed in en bekend om is.
- De smerigheid als hij aan een snoepje likt en deze daarna weer teruggooit in de bak waar hij hem uit heeft gehaald.
- De vreemde capriolen als hij zich door een rij van de zaal worstelt
- De gemenerik als hij een klein meisje probeert te manipuleren, en waarvan hij natuurlijk lik op stuk krijgt.
- De lomperik als hij met zijn vrouw en schoonmoeder praat.
- De cabaretman als hij in het “”anti-musicallied” het genre op de hak neemt.
Toch slaagt hij er in de voorstelling echt samen met de kinderen te spelen en dus niet alleen tegelijkertijd op het podium te staan.
De kinderen acteren voortreffelijk, in zowel de kleine als de grote rollen. Ze gaan goed in de rol op en weten voor het overgrote deel echt te overtuigen. Het maakt dat de missertjes nauwelijks opvallen.
Met dit schrijversduo zal het niet verwonderen dat de teksten erg goed zijn. Heerlijk snedig, erg geestig, en zelfs in een nummer over het accepteren van iets wat anders is (een nogal uitgemolken thema) doet een regel als “wat doet Pietje met zijn mietje nou toch fout” het toch weer de clichétekst overstijgen.
Muzikaal is de show in zijn geheel niet heel opvallend, maar tegelijkertijd bevat de show wel een aantal geweldige nummers, die de show sterken in zijn feel-good . Vooral de levenslied/smartlapparodieën zijn meesterlijk en worden ook schitterend “over the top” gebracht. Ook het moment dat Flik zich afvraagt of hij niet in zo’n vreselijke musical zit is groots. De decorstukken zijn prachtig; de roze slee waarin Flik zich eerst in het dorp laat zien, en het kleine gele autootje als hij in het holst van de nacht weinig goeds van zin is zijn erg komisch.
Met de hoge dosis aan persiflage ga je je afvragen wat er wel en niet zo is bedoeld. Is de hoge mate van draaien met decorstukken bedoeld als knipoog naar Beauty & the Beast, of alleen maar functioneel. Het is in ieder geval leuk om te zien en zeker bij de achtervolging is het een prima effect.
De Snoepwinkel van Zevensloten is in mijn ogen een mooie revanche op het verhaaltechnisch nogal matige “De Prinses op de Erwt” van de afgelopen kerstperiode. Een voorstelling die zeker snel nog wel een keer mag terugkeren (en de voorbereidingen voor “De Harmonie van Zevensloten” mogen ook wel alvast worden opgestart). Een voorstelling waarbij je geen Hofplein-ouder hoeft te zijn om ervan te genieten. Een voorstelling waarin goed spel, een leuk verhaal en een prachtige entourage ervoor zorgen dat de puzzel precies in elkaar valt.
