Als Dolfje wakker wordt, is het donker. De maan schijnt in zijn kamer. Het is een bijzondere nacht. Zeven, denkt Dolfje. Eindelijk ben ik zeven jaar. Dan schrikt hij zich rot. Hij ziet opeens overal haar. Zijn handen en voeten zijn poten geworden. En hij heeft een staart.
Dolfje Spaan is een doodgewone jongen, althans, dat denkt hij. Maar de nacht na zijn zevende verjaardag is het volle maan en dan ontdekt hij dat hij niet zo gewoon is als hij altijd dacht.
Dolfje blijkt een weerwolf te zijn. Eerst vind hij dit wel cool. Misschien gaat zijn vriendinnetje Noura hem nu eindelijk stoer vinden en mag hij haar een kusje geven!! Maar al snel blijkt dat mensen weerwolven helemaal niet zo stoer vinden. En zeker mevrouw Krijtjes niet! Mevrouw Krijtjes is vastberaden om Dolfje in een kooi te stoppen, een kooi met zilveren tralies nog wel!! Want weerwolven kunnen niet tegen zilver. En alsof het allemaal nog niet genoeg is gaat Noura haar helpen om de weerwolf te vangen.
Paul van Loon
Raar genoeg ligt het begin van de schrijverscarrière van Paul van Loon bij een tekening. Na een onafgemaakte Kunstacademie, richting Illustratie, is Paul toch blijven illustreren. Op een gegeven moment stuurt hij een verhaal in naar de krant; een verhaal wat hij geschreven heeft bij een van zijn tekeningen. De krant had hier wel oren naar en vroeg om steeds meer verhalen. Uiteindelijk was dit het begin van zijn schrijverscarrière en verschijnt in 1983 zijn eerste boek (Boven op Tante Agaat). Maar zijn grote doorbraak heeft hij in 1991 met De Griezelbus 1.
Paul van Loon is een veelzijdig schrijver. Hij schrijft voor beginnende lezers en voor kinderen die moeite hebben met lezen. Maar het bekendste zijn toch wel zijn griezelboeken,of eigenlijk zijn het ‘grumorboeken’ want ze zijn namelijk griezelig en humoristisch tegelijk. Onlangs is van Dolfje Weerwolfje het 5e deel verschenen. Paul werkt ook een beetje aan een griezelig imago. Niemand heeft hem ooit zonder zonnebril gezien en hij zegt vooral ‘s nachts te schrijven. Zou Dolfje Weerwolfje misschien een biografie zijn??
De Musical
Dolfje Weerwolfje is de tweede griezelmusical van Theater Terra. Naast Kikker is ook De Griezelbus, eveneens van Paul van Loon, als musical verschenen.
De oorsprong van de musical ligt bij een liedje wat Paul van Loon ooit geschreven heeft over Dolfje Weerwolfje, voor het Griezelalbum van VOF de Kunst. Uiteindelijk is Dick Feld (script en liedteksten), samen met Pepijn Cladder (regie) en Dick van den Heuvel (script en co-regie) om de tafel gaan zitten om er een musical van Dolfje te maken.
De muziek van deze musical (Fons Merkies) is niet wat je verwacht van een kindermusical. Musicals als de 3 Biggetjes en Doornroosje zijn meer geschreven in een succesvolle popstijl, mede door toedoen van K3 waarschijnlijk. De muziek van Dolfje Weerwolfje is echter vrij experimenteel, niet echt duidelijk onderscheidbare coupletten en refreinen. Dit is even wennen, maar zorgt er wel voor dat je aandachtig moet blijven luisteren.
Het decor, de kostuums en de grime zijn simpel maar doeltreffend. Het decor bestaat uit losse elementen en drie achterwanden, bestaande uit 2 delen, met in ieder wand een gat. Zo kunnen deze wanden als maan, raam en zelfs als bomen gebruikt worden!
De Cast
Zoals we van Terra gewend zijn, zal het toneel ook deze keer niet alleen bevolkt worden door mensen. Zes poppen, in de vorm van kippen en een windhaan, spelen ook een belangrijke rol in het verhaal. Tenminste, als ze niet in de soep van mevrouw Krijtjes verdwijnen….
Deze poppen worden bediend en voorzien van stemmen door onder andere Daniela Oonk. Tenminste, dat zien de volwassenen, de kinderen worden volledig in beslag genomen door de kippen en zien gelukkig niet dat er nog mensen achter staan. Dat is nu het heerlijke van kindertheater!! En zelfs wij als volwassenen gaan erdoorheen kijken. De kippen zijn eigenlijk de vrolijke noot in het verhaal. Ze vrolijken de boel op met hun liedjes, gaan in staking (ze willen geen eieren meer leggen) en zijn uiteindelijk de sleutel voor de ontknoping. Een bont stel kippen bij elkaar dus; zowel in kleur als in nationaliteit
Dolfje zelf wordt gespeeld door Aram van Rest. De afgelopen zeven jaar heeft hij de hoofdrol vertolkt in de Duitse Krimi ‘Die Wache’, maar na het eindigen van die serie is hij weer teruggekeerd naar Nederland om iets heel anders te doen. Aram zet een leuke Dolfje neer, niet te kinderachtig, maar wel als een jongetje van 7. Zijn zangkwaliteiten zijn niet daverend, maar het klinkt ook niet vals. Dit komt mogelijk mede door de nogal experimentele stijl van muziek.
Noura, het vriendinnetje van Dolfje, wordt gespeeld door Cystine Carreon. Het is even wennen, want het is de eerste keer dat Cystine in een kinderproductie staat, maar het ziet er fantastisch uit. Mede door haar acteerwerk verandert ze in een leuk meisje van 7 jaar. Op haar zang valt niets aan te merken, klinkt prima.
En dan hebben we de zeer slechte mevrouw Krijtjes, gespeeld door Annick Boer. Een zeer leuke rol voor haar. Ze heeft een zeer karakteristieke stem (o.a. van Dory in Finding Nemo), die perfect geschikt is voor deze rol, niet te ‘heksig’ en niet te grappig, maar een mooie balans. Ook haar zang was zoals we van haar gewend zijn, mooi en zuiver.
De enige die zichtbaar 2 rollen op zich neemt is Raymond Kurvers. Hij geeft gestalte aan Opa Weerwolf en de Commissaris. Vooral de Commissaris zorgt voor de nodige vrolijke momenten met zijn slome en ‘watjesachtige’ gedrag. Maar ook Opa Weerwolf, die eigenlijk aan het einde pas goed aan bod komt, mag er wezen. Het is Raymond goed gelukt om deze twee karakters uit elkaar te trekken en ze ieder hun eigen trekjes te geven.
Dolfje Weerwolfje is een stuk dat bol staat van de humor en leuke vondsten. Het is vooral dat eerste wat het tot een familievoorstelling maakt. De humor is niet alleen toegespitst op de kinderen, ook wordt er af en toe een komische sneer gegeven naar dingen uit de ‘wereld der volwassenen’. Met zijn korte duur, 1 uur en 10 minuten, is het lang genoeg om toch de volledige aandacht van de kinderen vast te houden. Kinderen krijgen genoeg gelegenheden om te reageren, al gaat de cast niet in op reacties. Misschien maar goed ook, want anders is het einde zoek…
