Het Hammond orgel zet in en Henk Poort hoeft maar een paar zinnen te zingen en de hele zaal klapt mee. “Twee Motten” is het bekendste nummer van Dorus; een onvervalste meezinger met een lieflijke tekst waar je misschien om moet glimlachen. Maar meer niet. Het stikt van dat soort nummers in de musical Een Avond met Dorus; vrolijke meedeiners met ongevaarlijke teksten die gaan over vogelnestjes in je kop, dat er in de hemel geen bier is, de schoonheid van bloemen en dat je je moet aansluiten bij de marine. Allemaal heel aardig, maar daar vertel je geen verhaal mee in het theater. Scriptschrijver Allard Blom had dus geen sterke muzikale basis om een voorstelling te maken en dat wreekt zich in de voorstelling die Albert Verlinde Entertainment dit jaar langs de Nederlandse theaters stuurt.
Het leven van Tom Manders blijkt namrelijk ook al niet erg opwindend. Hij begint zijn carriere als illustrator en decorbouwer, maar al snel opent hij een klein theater aan het Rembrandtsplein in Amsterdam, Saint-Germain-des-Pres. Hij is in eerste instantie de man achter de schermen, maar op een avond zet hij een bolhoed en een snor op en is Dorus geboren, een typetje dat hem tot aan zijn dood grote roem zal brengen, maar ook gevangen houdt. Hij trouwt met Enny, een alleraardigste vrouw, die hem vijf kinderen schenkt en hem trouw blijft tot aan het eind. Hij viert successen op televisie bij de VARA, op toernee in het land en in zijn eigen theatertje. Hij werkt samen met een Cor Steijn die fantastisch orgel kan spelen, maar hem uiteindelijk verlaat en sterft. Dorus wordt nukkig, krijgt wat artistieke en financiele tegenslagen en sterft uiteindelijk aan kanker op 50 jarige leeftijd. Geen grootse ruzies dus, geen persoonlijk geheim en geen geheime liefde om echt drama van te maken.
Regisseur Eddy Habbema doet van alles om er vooral geen oubollige voorstelling van te maken, maar dat lukt hem maar matig. Hij zet in de eerste acte publiek op het podium om een nachtclubachtige sfeer te creeren (maar laat dat in de tweede acte weer los), hij laat de cast ingewikkelde doordraai choreografieen doen (staging Daan Wijnands), laat ze instumenten bespelen en schuift wat artistiekerig met stoelen. Je zou bijna denken dat hij de musical Once gezien heeft en gedacht heeft dat daar wellicht de oplossing te vinden was om van Dorus iets moderns te maken. Helaas……
De cast moet keihard werken. Henk Poort lijkt griezelig veel op Dorus, maar weet als Tom Manders minder indruk te maken. Johnny Kraaijkamp is mooi als de bezorgde broer Kees, maar maakt van de VARA producer een nichtennummer waar men misschien in de jaren 60 om moest lachen, maar nu vooral pijnlijk is. Barbera van der Kaay heeft als Manders vrouw Enny te weinig materiaal in handen om echt indruk te kunnen maken, Lois van de Ven is vooral vocaal sterk en Diederick Ensink valt op door de vele instrumenten die hij kan bespelen. Muzikaal leider Marco Braam, die Cor Steijn speelt, is als acteur ongemakkelijk. Laat de beste man vooral achter zijn piano zitten, dat kan hij fantastisch.
Kostuumontwerper Arno Bremers gaat volledig los met voor bijna elk nummer een nieuw kostuum. Dat kan leuk zijn in een musical, maar hier is het, door de kleinschalige opzet bijna teveel. Misschien is het historisch gezien correct, maar het opduiken van visserskostuums, pierrot-pakken, Franse broekjes, boevenkostuums en marinepakjes werkte vooral op de lachspieren. Het decor van Paul Gallis is een knappe kopie van het cabaret Saint-Germain-des-Pres en wordt door lichtontwerper Marc Heinz mooi van sfeerlicht voorzien.
Ongetwijfeld appeleert Een Avond met Dorus voor veel mensen aan een fijn soort sentiment. Maar in de succesvolle reeks biografische musicals die Verlinde produceerde de afgelopen jaren is Dorus de minst geslaagde. Misschien viel er wel te weinig te vertellen over die man met zijn snor en zijn hoedje. Helaas is dan het muzikale erfgoed van de beste man niet interessant genoeg om er een memorabele avond van te maken.
