Een dag eerder was de groep begonnen met de repetities onder leiding van regisseur Frank Lammers. Hij is het die vertelt waar de voorstelling over gaat. 50 jaar Nederlandse popgeschiedenis. Het speelt zich af in een ontwricht gezin tijdens de drie dagen tussen het overlijden en de begrafenis van de grootvader in het huis van de grootmoeder. Deze grootmoeder (Heddy Lester) was een vrijgevochten vrouw. Bij haar woont ook haar kleinzoon (Joel de Tombé) die eenzelfde vrijgevochten karakter heeft. Hij woont op de zolder en is de zanger van een bandje, een rol van de band die de voorstelling begeleidt. Zijn vader (Remko Vrijdag), zoon van de eerder genoemde grootmoeder is een volledig contrast met zijn moeder en zoon. Een lokale politicus, die juist nu de kans krijgt om op te klimmen als er een telefoontje komt uit Den Haag. Hij is nog getrouwd, maar er met een jong blaadje vandoor gegaan. Zijn vrouw (Vera Mann) zuipt als een ketter en rookt als een schoorsteen. De maà®tresse wordt vertolkt door Jelka van Houten.
De videoreportages van MusicalWorld.TV zijn in hoge kwaliteit. Mocht die te veel zijn voor je computer, klik dan op de gele HQ-knop onderaan het scherm voor een standaardkwaliteit.
Het verhaal is volgens Lammers hilarisch over de top, met een verantwoorde achtergrond als het bosten van elke generatie met de volgende.
Muzikaal is de periode van de jaren vijftig van de vorige eeuw tot aan nu gedekt; van de Tielman Brothers tot de Jeugd van Tegenwoordig. In totaal zitten er meer dan 125 nummers in de voorstelling, een opmerking die tot een luide schrikreactie leidt bij de cast.
Omdat het een producent betreft zonder het grote geld licht Lammers ook nog even het decor toe, dat bij elkaar is gescharreld. Het huisje (“herkent iemand van de musicalliefhebbers het”) komt uit Pippi Langkous, de heg uit Familie Avenir, het gras is van Ome Joop, en de steiger die halen we wel ergens uit Vinkeveen. Decorontwerper Ben Zuidwijk laat de draaibeweging van het decor zien bij het model. Het verhaal begint met een projectie op de witte zijwand van het huis, een doorzonwoning aan de Vinkeveense Plas. Voor de steiger moeten trouwens wat zaalplaatsen worden opgeofferd. Deze loopt de zaal in.
Uiteraard kent ook deze presentatie en “eerste” repetitiedag een taart aansnijdmoment met bijbehorende fotoshoot. Maar na een beschaafde aanvang blijkt Remko Vrijdag zijn No Way to Treat a Lady-rol nog niet verleerd, en hakt stevig in op de taart.
We spraken achteraf met Joel de Tombé en Vera Mann.
Joel,de laatste jaren zien we vooral in combinaties van musicals en andere stijl: All Music ver’pop’te musicals, Hair: musical en rock en nu Dromen zijn bedrog musical en pop. Waar ligt je hart?
Mijn hart ligt gewoon bij muziek en het entertainen van mensen. Eigenlijk doe ik wat op mijn pad komt en wat me leuk lijkt daar stap ik gewoon blind in. Zo ben ik in Hair gestapt en zo ben ik ook hier in gestapt. Ik krijg hier de kans om met Vera te werken en met Remko. Zij hebben duidelijk meer acteerervaring dan ik, dus met hen kunnen werken is voor mij niet alleen spannend maar ook heel bijzonder. Ook al zou ik hierna de rest van mijn leven als zanger doorgaan dan leer ik hier dusdanig veel van dat het aan alle kanten hout snijdt om dit te gaan doen. Daarbij spreekt het verhaal me enorm aan. Het is een zwarte comedy en rauw. Ik speel zelf een jongen die bij zijn opa en oma woont en daarbij van de ene verbazing in de andere valt. Opa was mijn grote vriend, maar hij gaat dood/. Als ze dan allemaal bij elkaar komen vraag ik me af hoe het in Godsnaam mogelijk is dat ik in deze familie ben opgegroeid. De rol die ik speel is ook zanger van een band, dus er zijn ook raakvlakken met mijzelf.
Jullie vielen net in verbazing toen jullie hoorden hoeveel nummers er in de voorstelling zaten?
Ik weet niet precies hoe ze het precies gaan aanpakken, maar er komen wel zo veel mogelijk nummers in. Ik geloof dat er zelfs in de pauze wordt doorgespeeld. Er wordt in ieder geval iets leuks van gemaakt. Van Ilse de Lange tot the Golden Earring en van alles en nog wat. Engels- en Nederlandstalig.
Op televisie is er weer een talentenjacht waarbij er ook “oude bekenden” meedoen.
Ik weet het; ik ben ervoor gevraagd, maar ik ga dat niet meer doen. Ik zie het nut van talentenjachten niet meer zo in eerlijk gezegd. Ik denk dat de werking daarvan klaar is. Nederland is er te klein voor. Er zijn ieder jaar twee of drie talentenjachten en dat is veel te veel. De tien a vijftienduizend mensen die op X-Factor afkomen komen ook weer naar Popstars. Het zijn in ieder geval heel veel dezelfde mensen. Als ik er aan mee zou doen zou ik ook eerste moeten worden, anders heeft het geen zin. De werking ervan is voorbij en ik ga mezelf daar niet meer aan branden. Ik wil serieus met mijn carrière bezig zijn, en ik ben nu zeven jaar bezig om van dat imago af te komen en het is genoeg geweest.
Heb je het gevoel dat je van dat imago af bent?
Het is aan mij om te laten zien dat ik verder ben gekomen dan toen ik daar was. Ik heb natuurlijk best wel wat dingen gedaan maar het frappante is dat altijd weer ... Ik ben na Idols veel meer op televisie geweest dan tijdens. Maar iedereen weet altijd dat stukkie, dat is niet erg, maar het is aan mij om het tegendeel te bewijzen. Ik wil ook gewoon verder komen en serieus met mijn carriere bezig zijn. En daar past dit perfect in; ik voel me erg vereerd dat ik met deze mensen mag werken.
We kennen je door Idols al vrij lang en je bent een stuk volwassener geworden. En nu speel je toch weer de tiener zoon
De zoon is begin twintig, ik ben 28, maar kan er nog veel voor door toch? Muzikant, rauwe rol en het zit een beetje in de lijn van Hair.
Kijkend naar de kledingimpressies wordt je een hele hippe gozer
Ja, dat klopt. Met kleding, een beetje make-up en een ander kapsel kan er een hoop veranderen. Aan de ene kant spreekt dat mezelf ook wel aan, Als ik de kloten zou hebben om er zo uit te zien. Het is toch niet iets wat ik zomaar zelf zou doen. Het is wel spannend om te kijken of je zoiets neer kan zetten. Ik besef weldegelijk dat als ik dat niet goed doe, dan gaat mijn kop er wel weer een keer af. Ik moet wel aan de bak.
Weer een keer? Heb je het gevoel dat er zo kritisch naar je wordt gekeken
Ik denk dat je als ex-Idols kandidaat wel wat harder moet werken dan anderen. Natuurlijk is dat ook logisch want je hebt een pak publiciteit achter je gehad, maar soms is dat wel moeilijk. Het is niet heel erg, maar soms heb je het gevoel dat je tegen bepaalde muren aanloopt. Het zou toch fijn zijn als dat wat minder was.
