Wie bij een bezoek aan Nightmare een griezelverhaal met kop en staart verwacht zal bedrogen uitkomen. De voorstelling heeft een begin en einde die wel met elkaar in verband staan, maar wat er in de tussentijd wordt voorgeschoteld is vooral vaag.
Een landhuis, oud en verlaten. Nou ja, niet helemaal. Hier woont de oude horrorfilmregisseur Craven met zijn personeel. De rauwdouwer en koetsier Oscar, de stijve Engelse butler Vincent en de dommige maar spontane dienstmeid Bella. Craven wacht op zijn dood, die zich zal aankondigen door het bezoek van iemand in het wit. Dit zal niet alleen het einde betekenen voor Craven, maar om één of andere reden ook voor zijn personeel. Uiteraard verschijnt er deze avond een bezoekster: Lilly, een schrijfster, in een witte jurk. Ze lijkt bovendien ook nog eens op een aantal historische portretten in het huis.”De nazaat is gekomen.”
Terwijl Lilly wordt afgeleid door Bella met een kop koffie, en eerst een toiletbezoek, moeten Vincent en Oscar een plan bedenken om het dreigende einde een halt toe te roepen…
Nightmare wordt door regisseur en schrijver Dick van den Heuvel gepresenteerd als een horrormusical. Dat klopt als je kijkt naar het verhaal, al moet er wel meteen worden bijgezegd dat Nightmare vooral heel veel humor bevat. Veel schrikeffecten zijn er niet, al worden enkele bezoekers er zeker op eentje getrakteerd. Een deel van het publiek heeft ook echt wat te doen. In combinatie met de nooduitgang bijvoorbeeld, of met de poncho’s onder de stoelen (op rij 1).
Alsof het een film is begint de voorstelling, op twee beeldschermen die op het podium staan, met de aankondiging van de voorstelling. Inclusief acteurs en andere credits. Schermen die in de voorstelling ook een belangrijke rol zullen vervullen. Zo verschijnt Craven alleen op deze schermen. Hij is een pop, waarvan de stem in mijn ogen niet zo geslaagd is overigens. Op het scherm communiceert hij wel met de spelers van het stuk. Craven is overigens niet de enige popachtige. Er speelt ook nog een kraai met de naam Harald in het stuk mee.
De voorstelling mist helaas wel wat structuur en richting. Het bezoek van de slasher, de pratende schilderijen, de boekenman met wijwater en knoflook, de logica dat bloed zou kunnen helpen bij het in leven houden van Craven, het is allemaal erg mistig. Ook de rol van Harald de kraai is niet zo helder.
Toch valt er wel genoeg te genieten. De onderlinge gesprekken tussen het personeel, de vooral niet-grappige grappen van Oscar, de onnozelheid van Bella en de stijfheid van Vincent zorgen voor genoeg humor. Ook zijn er een aantal mooie vondsten, zoals de twee sprekende portretten die Lilly op weg naar het toilet tegen komt, en wat leidt tot een duet van Alexandra Alphenaar met zichzelf. Dan is er dat moment van de schedels die lijken te zweven. En het moment dat je je afvraagt of Lilly echt wordt doorgezaagd. En het vage bezoek van de slasher, dat een opmerkingen uitlokt over een roestig mes dat even later blinkt in het maanlicht, en de eerste rij stimuleert de gele poncho’s aan te doen. Of er daadwerkelijk vocht de eerste rij haalt blijft onduidelijk.
De cast is prima. Robin van den Heuvel (ja, de dochter van) is mooi als de niet zo snuggere dienstmeid, die verder het meest normaal lijkt te zijn van het stel. Ze doet een beetje aan Sabine Beens denken. Alexandra Alphenaar is als de onverwachte naïeve bezoekster eveneens mooi. Een geweldige zangeres ook, wat vooral blijkt uit haar duet met zichzelf.
Simon Zwiers’ rauwe stemgeluid past goed bij deze wat griezelige koetsier, die ook met een aantal angstaanjagende grimassen mensen uit het publiek aan het schrikken weet te maken. Ook deze rare man weet hij menselijke trekjes te geven. Michel Sorbach is uitstekend als de stijve Vincent. Zijn bijrol als leverancier van wijwater, waarin hij probeert zo gek mogelijk te doen, weet een deel van het publiek te bekoren, maar niet de schrijver dezes. Het duurt allemaal veel te lang, en is niet echt grappig.
Qua muziek heeft Fons Merkies weer een fraai stukje werk afgeleverd. Met name “Vannacht” is een meesterwerkje, maar ook “Als de klok straks twaalf slaat”en het schedellied zijn heerlijke nummers.
Voor de voorstellingen in de theaters te zien was is deze een aantal keren opgevoerd in een speciale omgeving. Een leegstaande loods in Katendrecht. Het gebrek aan theaterfaciliteiten werd daar gecompenseerd met speciale effecten die in het theater niet kunnen . Zo arriveerde Lilly daar in een echte auto, kon er echt gegraven worden, en stond de slasher echt buiten. Wel moest er regelmatig van zitplaats worden gewisseld, wat een vertragend effect op de voorstelling leek te hebben. Het blijkt dus ook in het theater zo te zijn, waarschijnlijk ook door het gebrek aan duidelijkheid. Wat dat betreft is het jammer dat Oscar van de skeletten niet de gelegenheid krijgt om dit te vertellen.
Nightmare is dus niet de griezelvoorstelling geworden die het gesuggereerd wordt te zijn. De humor is onderhoudend, maar het mist een helder verhaal. Wel heeft het een paar prachtige nummers, en een aantal mooie en/of grappige visuele effecten. Als dat genoeg prikkelt, ga dan zeker kijken.
