Alice in Wonderland is een verhaal dat blijft inspireren. Er zijn al veel theaterversies van gemaakt, en ondanks dat de Disney-tekenfilm uit 1951 voor de meeste mensen de standaard is geworden, zijn er ook vele televisie- en filmbewerking geweest. Recentelijk nog was er de Tim Button-verfilming, en een nog meer gothic-achtige theaterbewerking daarvan door studenten van de Frank Sanders’ Akademie. Greg & Baud was voornemens een bestaande versie op te voeren, maar werden door een rechtenkwestie gedwongen een geheel eigen versie te maken. Dat is zeker gelukt; hoewel we zeker elementen uit het oorspronkelijke verhaal terugvinden, wordt er ook ruimschoots van het oorspronkelijke verhaal afgeweken. Wat blijft is de wat vreemde en slappe verhaallijn. Een meisje dat een konijn volgt naar een onbekende wereld en daar dan weer weg wil. Het is de kapstok naar een reeks ontmoetingen met vreemde figuren. En wat voor figuren.
Deze versie begint met Alice aan de piano, ergens in Engeland. Ze staat op het punt weer te verhuizen (dankzij het werk van vader). Moeder is nogal streng, vader een stuk toegeeflijker. In de trein ziet Alice een nogal gehaast konijn en als de (stoom)trein stopt op een station (dat niet meer in gebruik is) en het konijn in gat springt, volgt ze hem na enig aarzelen. Ze belandt in een ruimte met een pratende deur(knop), De deur is zeer klein, maar dankzij een drankje gegeven door de Kolderkat kan ze er toch doorheen. Ze belandt in het water, waar een vreemde kapitein en een hoop pratende zeedieren haar ontvangen. Op zoek naar het konijn, en ook naar de weg naar huis komt ze vervolgens allerlei vreemde figuren tegen. De tweeling Twiedeldom en Twiedeldie bijvoorbeeld, die haar de etiquette van Wonderland uitleggen. Ze hebben echter het kortetermijngeheugen van een goudvis, dus herhalen zichzelf nogal vaak. De nogal verwaande bloemen, die haar niet bij hun clubje willen hebben. Papillio de wijze rups, in een schoonheidssalon. De hoedenmaker, en de Maartse Haas, die couturier is, met het bijbehorende verwachte gedrag.. En natuurlijk de koning en koningin van wonderland. Dat het verhaal een anticlimax heeft (net als het boek) wordt ook zo door Alice ervaren en uitgesproken. Maar dan is er wel een bijzonder amusante en leuke voorstelling aan vooraf gegaan.
Er is veel aandacht besteed aan de vormgeving, en vooral bij het decor is dat bijzonder goed gelukt. Beginnend met een aantal fraaie projecties van het station, en de trein, en natuurlijk het pratende deurtje, later met decordoeken, die wat statischer zijn, maar die in no-time worden weggetrokken, zodat weer een nieuw decor zichtbaar is. Dit geeft de voorstelling een enorme vaart. Ook zijn er elektrische steppen voor het Twiedel-duo en is er een blacklight scène. Lastiger is het om de karakters vorm te geven. Er hangen prenten uit het oorspronkelijke boek in het theater, zelfs boven de lijst van het podium, maar de meeste karakters wijken toch behoorlijk af van de plaatjes. Vooral de Kolderkat en het witte konijn vragen met onherkenbare grime en vrij normale kleding behoorlijk wat van de theaterbezoeker, en voor wie de karakters niet kent, misschien zelfs wat te veel. Daar staan wel weer fraaie kostuums tegenover. Met name de koningin in haar rode gewaad, maar ook de hoedenmaker, en de tweeling ogen erg goed. De muziek leent uit allerlei stijlen, en ligt goed in het gehoor, zonder dat deze extreem opvalt. Wat theatralere nummers worden afgewisseld met bijvoorbeeld rock ‘n’roll en hoempa-muziek.
Alice wordt gespeeld door de voor Greg & Baud onbekende Valentina Tà³th. Nu is onbekend een groot woord: volgens haar CV speelde ze in meerdere professionele musicals als Ciske, Joseph en Annie. Wat meteen opvalt is haar uitstekende pianospel, maar dat is niet zo vreemd als je leest dat ze op het conservatorium zit. Ze speelt de rol leuk, en neemt je als publiek zo aan de hand mee het verhaal in. Ook de zang is prima, al heeft ze af en toe grote uitdagingen in de hoge noten. In dit land van weirdos is de Kolderkat waarschijnlijk nog de meest bizarre. Daan Valkhof speelt deze schizofrene, rare kat met de rare stemmen met veel enthousiasme en succes. Het Wit Konijn (Gabriel Koomen) acteert goed en bezorgt je af en toe de zenuwen. Erg geslaagd is ook de vertolking van koningin door Jojanneke van der Linden. Toch is deze voorstelling vooral een groepsprestatie, en het is in die zin niet vreemd dat we hoofdrolspelers van het afgelopen jaar als Frank van Putten (Arthur in Avalon) en Tom Reinking (Pinokkio) hier in een ensemblerol terugvinden. Als met flauwe grappen strooiende zeester bijvoorbeeld. (“B-artiest? Ik ben een C-ster”), of als personeel van de schoonheidssalon. Iedereen is goed op elkaar ingespeeld, wat het tempo en de kwaliteit van de voorstelling ten goede komt. Zelfs de dans, niet het sterkste punt van deze vereniging, kan er goed mee door. Zeker in de eerste akte klinken de nummers als een klok, en hoort deze voorstelling tot het beste wat ze vocaal hebben laten horen. In de tweede akte gaan er wel wat dingetjes mis, maar dat is ze snel vergeven.
Alice in Wonderland is het zien zeker waard oud en jong (ik schat zo vanaf een jaar of 6). Een keertje wat langer opblijven (de voorstelling begint pas om 8 uur, maar er zijn ook nog een paar matinees) moet in de vakantie toch kunnen.
Alice in Wonderland is nog te zien tot en met 6 januari.
