Fantasia flitsende show

Wie in de periode 2000 tot nu nog echt jong was zal zeker hebben gehoord van de muis Geronimo Stilton. Er is in deze periode een enorme lading aan boeken rond deze muis verschenen, met als bijzonderheid dat (de leesboek-versies) heel avontuurlijk zijn opgezet, en dus naast afbeeldingen en andere lettertypes ook geureffecten bevatten. De serie is van Italiaanse origine en een exportproduct voor over de hele wereld, dus het mag bijzonder worden genoemd dat er in Vlaanderen een theatershow mag worden gemaakt rond Geronimo Stilton. Dat toont vertrouwen van de makers, vertrouwen dat hier zeker niet wordt beschaamd.
Geronimo Stilton is een journalist, maar hij is zeker geen held; hij heeft bijvoorbeeld hoogtevrees. |Toch wordt hij in Fantasia het avontuur in gezogen als hij een muziekdoos vindt in de immense drukpers. En in die muziekdoos een onleesbaar stuk perkament.  Als dan ook nog eens een pad (Prulletje Prulschrijver) verschijnt die hem ridder noemt en het bericht voor hem vertaalt, zit er niets anders op dan het avontuur tegemoet te gaan. De prinses van Florisant ia betoverd in een diepe slaap, en als zij niet wordt wakkergekust door een ridder met een puist, zal heel fantasia verdwijnen.
De reis loopt langs een aantal rijken, met aparte bewoners. Zo moeten respectievelijk Wicca, het heksenrijk waar Strega de scepter zwaait (Strega, die de prinses betoverde), Atlantis, het rijk van de hebberige verleidende zeemeermin Sirenia, Dragonie, het drakenrijk en Zotteklap met Enigma, de vrouw der raadsels worden doorkruisd. Na de pauze komen daar Minatura (het rijk van de kabouters), en Immensia (goed geraden, de reuzen) nog bij, voordat Florisant kan worden bereikt.
Opvallend is dat deze première samenvalt met de dernière van Dans der Vampieren, terwijl de cast met James Cooke en Frank Hoelen doublures bevat.  Het zal niet verwonderen dat ze deze middag hun premièrerollen vervullen, en dat doen ze dan ook met verve. Geronimo wordt goed gespeeld en gezongen. Frank Hoelen is briljant als de heks Strega; weinig elegant bewegend is dit travestie in optima forma, en tegelijkertijd een beangstigende heks. Een ander verrassend sterk optreden verzorgt Wim van den Driessche. De man die bezeten slechteriken als Javert en Frollo lijkt te hebben uitgevonden speelt hier prachtig de pad Prulletje Prulschrijver, een zeer aandoenlijke rol.
Fleur Brusselmans zingt solo als zeemeermin en prinses. Twee elegante vrouwen en toch ook twee tegenpolen. Maar naast deze mooi vertolkte rollen is Fantasia toch vooral een ensemblestuk, een vlotte show waarbij de cast veel groter lijkt dan deze in werkelijkheid is. Prachtige kostuums, een leuke choreografie en energieke vertolkingen van grote en kleine rollen. Fantasia spat van het podium. Op de gaasgordijnen na die de onderwaterwereld moeten verbeelden en die iets te veel afbeeldingen hebben (en waar de zeemeerminnen best van kunnen verwijderd) is het totaalplaatje prima. Hoogtepunt is een prachtige draak (in conbinatie met prachtige kleinere drakenkostuums)
Waar de boeken toch een soort interactie met de lezer hebben valt dat bij deze voorstelling (gelukkig) mee. Je hoeft niet om de haverklap zelf iets te doen. Natuurlijk moet er geroepen worden, kan je zelf het antwoord op de raadsels verzinnen en schreeuwen, kan er mee bewogen worden en zijn er een paar van de kleine bezoekers deel van de voorstelling. Vooral bij de trap-niet-op-de-kabouterdans vertedert de peuter die zijn best doet alle bewegingen en passen te volgen enorm. De geureffecten kunnen wel wat sterker; nu is het de vraag of je wel of niet wat ruikt.
Muzikaal kent Fantasia veel hoogtepunten en een paar mindere liedjes. En H voor een A klinkt lekker, maar is wel onverstaanbaar, het gejaagde circusachtige Druk Druk Druk, de beide heksenliederen en dat van de kabouters zijn prettig aanstekelijk, en zeker het themalied Fantasia is erg goed. Het reuzenlied en het ontwaken van Florina vallen dan wat tegen. De teksten zijn ook van wisselend niveau, en het is de vraag of een jong kind een regel als “In het woordenbos plukt een poëet rijpe rijmen bij de vleet” zal begrijpen. Het totale verhaal is natuurlijk betrekkelijk eenvoudig, dus wat je niet begrijpt zal je niet direct storen. Zo vraag ik me nu nog af wat de rol van de twee ringen nu uiteindelijk was.
Het lijkt overigens wel of het totale musicalaanbod van Vlaanderen dit jaar behekst is. Wederom gaat het met het geluid mis tijdens een musicalpremière. In dit geval klinkt Geronimo de laatste vijf minuten voor de pauze nogal hol; er wordt doorgespeeld en na de pauze is het euvel verholpen.
De voorstelling wordt gespeeld in een tent, wat ook betekent dat de zitplaatsen in een U-vorm zijn opgesteld. De beste plaatsen zijn uiteraard die in het midden: de choreografie komt overal wel goed over, maar de spelscènes zijn toch vooral recht naar voren. In de bochten zit je minder goed; er staat dan toch een paal in het zicht. Aan de zijkanten is het zicht dan weer beter, en hoe meer naar de dwarstribune hoe beter het uiteraard is..
Geronimo is een schitterende voorstelling voor de kinderen. Waar veelal voor een korte eenankter wordt gekozen heeft deze show wel een pauze en een totaalduur van twee uur. Van verveling is echter geen moment sprake. De volwassenen kunnen genieten van de lol van hun kroost, en van wat meer volwassen opmerkingen. En natuurlijk van de grandioze over-the-top vertolking van heks Strega.
I