Recensie

Flatline verwart en verrast

De tweedejaars van de Frank Sanders' Akademie verrassen opnieuw met een ijzersterke voorstelling. Een voorstelling die amuseert, boeit en tegelijkertijd verwart. Want waar gaat dit heen?

De verwachtingen zijn hooggespannen. Deze tweedejaarsgroep van de Frank Sanders’ Akademie voor Musicaltheater maakte vorig jaar (als eerstejaars) al een ongelooflijk sterke voorstelling met ‘Vang Me’. Wat moet dat worden met een jaar extra opleiding. Het blijkt dat er onder regie van Femke Krist en met de vocal coaching van Irmgard Klerkx wederom een memorabele voorstelling is gemaakt.

Voorheen waren tweedejaars voorstellingen gemaakt op basis van een boek, of film (zo hebben we in eerdere jarenonder andere bewerkingen mogen aanschouwen van Austin Powers en The Stepford Wives), maar dat lijkt te zijn losgelaten. ‘Flatline’ heeft in ieder geval niets te maken met de film Flatliners, en doet in zijn verhaallijnen ook geen echte belletjes rinkelen.
Wat we te zien krijgen lijkt in eerste instantie op een soort Impact meets Blood Brothers. Net als in Impact zien we de levens van een aantal mensen in een flatgebouw, al is in dit geval niet bekend waar het heen gaat (waar in Impact de ‘Bijlmerramp’ een vaststaand feit is), en net als in Blood Brothers is hier sprake van een karakter (Lucas) dat niet alleen lijkt te observeren, maar ook de boel beïnvloedt.
Het zorgt voor een fascinerende voorstelling, die je lang in verwarring laat en je ook wel het gevoel geeft dat je mogelijk informatie uit het openingsnummer hebt gemist. Want wat is toch de rol van Lucas in dit geheel? Maar gelukkig wordt alles duidelijk aan het eind van de voorstelling: een wel heel verrassend eind.
De opening is meteen al een beetje vreemd. Een lied over tijd, tegengestelde wegen en een oneindige cirkel. De choreografie met armbewegingen als schokkende wijzers oogt eveneens bizar en past dus uitstekend.
De voorstelling draait dus rond een flatgebouw, waarin een belangrijke rol is weggelegd voor Lucas. Hij is de liftjongen, hij verzorgt de planten, maar hij weet ook het gedrag van de mensen in de flat te manipuleren.
In de flat zien we een jong stel, Tom en Amy, met een slechte relatie. Hij vindt haar zeuren, zij vindt dat hij geen initiatief neemt. Er woont ook een therapeut, die bezoek krijgt van een tweeling met issues. Hij is getrouwd met Liesbeth, die (stiekem, want het is duur) fitness doet met Tilly, een ordinair Amsterdamse met een getrouwde minnaar. Dan is er nog een makelaar die een hitsige vrouw ontmoet en met haar de liefde bedrijft, maar voor haar geen liefde voelt. Althans, dat houden ze elkaar voor. Verder is er nog een eenzame man aan de drank, en twee boeven, Danny en Victor, die een meisje hebben ontvoerd om losgeld te krijgen van haar vader. Het meisje krijgt ook nog een rol als geest bij de dronkenlap.
Je zou zeggen, ingewikkeld, maar dat valt uiteindelijk allemaal wel mee. Hoewel er soms tijdsprongetjes worden gemaakt die niet meteen vanzelfsprekend zijn, zijn hun verhaallijnen goed te volgen. Het is vooral het grote plaatje wat het mysterieus maakt. Waar gaat dit heen, en wat is nu de rol van Lucas.De enige rare zijsprong die wordt gemaakt is het leger aan zweeftypes dat in een appartement langskomt om de geest te verdrijven (vrijwel de gehele klas even in een andere rol). Maar het levert wel een geweldige pauzefinale op.

De voorstelling maakt gebruik van bestaande nummers, die zijn voorzien van nieuwe teksten. Zo is het openingsnummer bijvoorbeeld The Schmuel-song uit ‘the Last 5 years’ en nummer dat ook een aantal keren terugkomt. Datzelfde geldt voor Gerrit de liftboy, dat Lucas een aantal keren gebruikt. De pauzefinale met de mallotige verdrijvers van geesten komt uit the Addams Family. Opvallend is dat ook de ritmuziek van Villa Volta, de Efteling-attractie even te horen is. Bij een mysterieus verhaal hoort natuurlijk ook mysterieuze muziek.
Het decor bestaat uit een aantal plateaus, opgesteld als een soort cirkel, waarin we met wat fantasie ook etages van een flat kunnen herkennen. Simpel en doeltreffend. Voor de uitstekende muzikale begeleiding zorgt Gerbrand van Kolck.
Het is goed te zien dat er door deze groep grote sprongen zijn gemaakt. Een aantal van hen zijn vocaal zeer gegroeid, en een aantal ontwikkelen zich al als podiumpersoonlijkheden. Een aantal spelers valt in dit stuk extra op. Christian van Eijkelenburg voelt zich als een vis in het water als de bizarre Lucas, die zich dan weer als kat gedraagt, en dan weer als schijnbaar onderdanige liftjongen, maar continu vreemd en mysterieus blijft. Ook het boevenstel, gespeeld door Jeroen Molenaar en Pascal van Dijk is sterk; een mooie combinatie van klucht op Bassie & Adriaan-niveau bij het dragen van de bivakmutsen bijvoorbeeld en serieuze spanningen. Marloes Maat is enig als de volkse Amsterdamse, een rol die ze mede zo mooi kan vertolken vanwege het contrast met de burgerlijke, naïeve Liesbeth (Nienke van der Linden).

De voorstelling speelt nog tot en met zondag in het Rozentheater en is een bezoek meer dan waard. Eerst en vooral omdat het gewoon een voortreffelijke voorstelling is. Dat je waarschijnlijk talenten voor de toekomst nu al aan het werk ziet, dat is een bijzaak, die mooi is meegenomen.

30 May 2012
Première
Amsterdam
Rozentheater
http://www.franksandersakademie.nl
frank sanders akademie, christian van eijkelenburg, 2e jaars, recensie, flatline, Nienke van der Linden, marloes maat, jeroen molenaar, pascal van dijk

Over de auteur

Jeroen schreef dit artikel voor jou

Jeroen

Jeroen is sinds 2005 redacteur van Musicalworld. Hoewel Jeroen al jong in aanraking kwam met theater, is zijn passie voor musical pas deze eeuw tot volle bloei gekomen. Hij was zeer onder de indruk van de eerste voorstelling van Cats, en de Nederlandse versie van Oliver uit 1999, op basis van de film al een van zijn favorieten, was de eerste voorstelling die hij meermaals zag. Toch waren deze bezoeken eerder sporadisch dan frequent. Sinds hij redacteur is van Musicalworld bezoekt hij meer dan 100 voorstellingen per jaar. Jeroen is de Musicalworld-specialist op het gebied van familievoorstellingen en kindervoorstellingen. Hij is tevens de correspondent voor Vlaanderen. Ook in Duitsland en Engeland (Londen) is hij regelmatig te vinden. Hij doet ook verslag van amateurvoorstellingen die voor neutrale toeschouwers de moeite waard zijn. Tot zijn favoriete musicals behoren naast Oliver! meer musicals met kinderen in de hoofdrol. "Billy Elliot" is zijn all-time favorite, maar daarnaast moeten zeker "Whistle down the Wind", "Matilda" en "The Secret Garden" worden genoemd. Daarnaast zijn Chicago, Come from Away, Spamalot en Soho Cinders voorstelling met een ongelofelijke aantrekkingskracht. Hoogtepunten in het jukebox-genre: Our House, Ich war noch niemals in New York en Ich Will Spass? (en voorganger Doe Maar). Favoriete Nederlandse producties zijn: Ganesha (een Perfecte God), Lelies, Wat zien ik? en Kuifje. Naast het bezoeken van musicals is hij een frequent bezoeker van attractieparken. Favoriete park in Europa is Europa Park (met een uitgebreid entertainment programma). Naast deze tijdverslindende hobby is Jeroen ook nog werkzaam in de ICT.

Meer van Jeroen

Meer artikelen van Jeroen

Delen