Voor deze voorstelling zijn twee casts samengesteld. Alleen de rol van Benny wordt niet gewisseld. Qua spelers kunnen we dus niets zeggen over de andere cast. Frappant is wel dat dit derde jaar zoveel mannen telt, terwijl de groep van het tweede jaar, die in deze voorstelling ensemble is, voor het overgrote deel uit vrouwen bestaat. Prettig ook, want anders had deze Rent nooit vertoond kunnen worden.
De voorstelling Rent is pure emotie. De rockmusical gaat over acht mensen, die vooral worstelen met hun problemen: huisvesting, werk, ziekte en relaties. Mark (Niels Jacobs) is de observator. Hij besluit met zijn video-camera het leven van de mensen om zich heen te volgen. Veelal kijken we over zijn schouder mee, en zien we op de achtergrond de beelden van zijn camera. Het zijn flitsen, die op een enkel moment na, niet echt herkenbaar zijn.
Roger (Freek Bartels) is de muzikant. Hij is verliefd op stripper Mimi (Pearl Jozefzoon), die verslaafd is aan de drugs. Met die verslaving heeft hij moeite (hij heeft er HIV door gekregen) en deze staat dus een echte relatie in de weg.
Benny (Sander Eckhart) komt uit hetzelfde milieu, maar maakt nu deel uit van het establishment. Hij is de huiseigenaar van Mark, en ziet Mimi ook wel zitten.
Maureen (Sofie Dirkx) is de ex van Mark, een idealiste. Zij is nu verliefd op Joanne (Isabelle van Gelderen), advocate.
Angel (Rik van de Rijdt) is een travestiet, en er qua ziekte het meest ernstig aan toe. Toch blijft hij (of zij) optimistisch, vrijgevig en positief. Een ware engel. Hij krijgt een relatie met Collins (John ter Riet) die hij opvangt als deze is mishandeld en beroofd.
Zonder uitzondering spelen allen overtuigend hun rollen. Met velen valt mee te leven, hoewel je je niet altijd kunt verplaatsen in de keuzes die ze maken. Gelet op de zuiverheid in de zang is deze het best te betitelen als wisselvallig . Juist als je het idee hebt dat een van de spelers wel vaak mis zit, komt er weer een prachtig stuk, en als je echt onder de indruk bent van een zangpartij volgt er weer een minder stuk. Sommigen kunnen solo heel goed uit de voeten, zoals Sofie Dirkx, anderen stijgen boven zichzelf uit als ze samen met iemand zingen en spelen, zoals Pearl Jozefzoon. Het is echter nooit storend vals.
De opening is symbolisch voor de regie (Koen van Dijk) van de show. Acht schijnwerpers op de acht spelers. Rent gaat over mensen, en er is weinig afleiding. Wel moet gezegd worden dat de spaarzame keren waar dat wel gebeurt het weldegelijk afleidt. Aan het begin van de voorstelling wordt op de grond getekend. Via een projectie zou dit ook aan de achterste rijen getoond moeten worden, maar dit werkt niet. Net als de film aan het eind een tekstregel bevat die waarschijnlijk wel leesbaar zou moeten zijn, maar dit absoluut niet is. Het vraagt om de aandacht, die je beter op het podium kunt hebben.
Ook het overlijden van Angel wordt erg artistiek in beeld gebracht. Met alle spelers achter een enorm stuk doorzichtig (landbouw) plastic. Maar ondanks deze plastische scène hakt de dood van Angel er wel weer goed in. Door het overtuigende spel voel je als publiek wat zijn omgeving ook voelt. Waarom juist hij, een echte engel. (Nou ja, een enkel hondje zal het met deze kwalificatie niet helemaal eens zijn.).
Massascènes, zoals ‘la vie boheme’ zijn sterk en krachtig, `Seizoenen van Liefde´juist weer heel puur en zuiver.
Locatie van deze première is M-Lab, de gloednieuwe theaterlocatie in Amsterdam, bedoeld als proeftuin voor nieuwe voorstellingen. Een intieme theaterzaal, met wel de nodige nadelen. Zo is het geluid van de vijfkoppige band zeer dof. Het geeft de voorstelling iets knus, maar stelt je ook voor de vraag hoe het had kunnen klinken. Misschien dat de afsluitende voorstellingen in het Jan van Besouwhuis in Goirle het antwoord op deze vraag zullen geven. Ook op vlak van de techniek gaat het nog allesbehalve soepel. Een paar keer rondzingende microfoons, en vele malen vaker staan microfoons niet open, terwijl deze dat wel hadden moeten zijn.
Ook loopt de tribune maar langzaam op. Fijn voor de beenruimte, maar als je op de achterste rijen zit mis je het voorste gedeelte van het podium. En om de klaagzang maar meteen te vervolledigen, ook de temperatuur mag nog wel wat lager. Laten we hopen dat er nog hard wordt gewerkt om dit M-lab te perfectioneren.
Alle ellende met het geluid ten spijt weet deze Rent echt te overtuigen. De wisselvalligheid in de zang, soms buitengewoon indrukwekkend, en dan soms er weer naast past bij mensen in opleiding, en geeft het soms zelfs een stukje extra emotie mee. Zeker het spel verdient een enorm compliment. Rent is een intense voorstelling, voor spelers, en als het goed gebracht wordt, ook voor het publiek. Deze cast brengt de voorstelling goed. Zo goed zelfs, dat bij het schrijven van dit stuk de emotie weer helemaal terugkomt. Een topprestatie.
Rent is nog te zien op 21 juni (20.15) en 23 juni (14.30 en 20.15) in het M-Lab te Amsterdam.
En op 29 en 30 juni (20.15) in het Jan van Besouwhuis in Goirle.
