Voor deze productie is de vloer voorzien van een draaiend podium. Op de achterwand worden afbeeldingen en films geprojecteerd waardoor meestal wel duidelijk is waar je bent. Ook verschijnt af en toe locatie en jaartal, wat helpt het verhaal te volgen. Want de Geheime Tuin is een ingewikkeld voorstelling. Flashbacks worden door deze aanwijzingen echter meteen duidelijk, en ook daar waar het dromen betreft is dit over het algemeen wel te merken aan de afbeeldingen op de achterwand. Niet altijd ondersteunen ze het verhaal; soms zijn ze nogal overbodig. Hetzelfde geldt eigenlijk voor het draaiende podium; het ene moment buitengewoon functioneel (reis met trein en koets, dansscene) en soms vraag je je af of de speler zelf zich niet gewoon even had kunnen omdraaien, in plaats van hem met podium en al rond te draaien.
Verder is eigenlijk geen decor, op een stellage met wat taken na. Deze minimalistische invulling (uiteraard zijn er wel rekwiesieten) geeft de spelers alle ruimte te laten zien waar ze goed in zijn.
Een aantal castleden weet hier gretig gebruik van te maken. Maryse van der Hak is als Mary een ongeleid projectiel. Ze zingt sterk, en speelt mogelijk nog sterker. Haar jeugdige spontaniteit maakt indruk, vooral bij het conflict met de kostschooldirectrice en in het contact met haar neef Colin. Midge Hazewinkel, die Colin vertolkt, speelt goed, maar moet vocaal nog heel erg groeien.
Eveline van Kampen is Martha en maakt van haar een heerlijk mens. Ze heeft een goede stem en speelt zo overtuigend dat het lijkt of ze zelf een Martha is. Bas van Beek als broer Dickon zet ook een sterk karakter neer. Ook hij is gezegend met een aangenaam stemgeluid en speelt de aardige, vreemde jongen vol verve.
Bart van der Meer speelt Archibald Craven. Zijn zangpartijen zijn dik in orde, zijn spel sprak me wat minder aan. Maarten Fluit deed me als Neville Craven qua spel een beetje denken aan Wilbert Gieske, waaraan ik onmiddelijk wil toevoegen dat Maarten beduidend beter zingt.
“De Geheime Tuin” is een moeilijke musical. Sommige stukken zijn dan ook wat te hoog gegrepen voor de spelers, waaronder ook een aantal goedwillende, enthousiast spelende, maar ook beperkte mensen zitten. Gevolg is dat er wel eens een nootje niet wordt gehaald, of samenzang iets minder samen klinkt. Ook dat hoort bij een amateurvoorstelling.
Daarom is de voorstelling er eentje geworden waar Greg & Baud Productions en iedereen die er aan meewerkt trots op mogen zijn. De prachtige vertaling(of moet ik bewerking zeggen), die nergens gekunsteld overkomt en waarvan je zo had kunnen aannemen dat de voorstelling in het Nederlands is gecomponeerd draagt zeker aan dit succes bij.
Deze voorstelling smaakt naar meer, en is nog dagelijks te zien tot zondag 8 januari.
