On january 26th 2005, the moon, Mercury, Venus, Mars, Jupiter and Saturn all aligned in the constellation ‘Aquarius’
Many people believed it was the dawning of a new age, the age of ‘Aquarius’
Symbolizing a pooling of everyone’s creativity, an age of communalism
Omdat er de afgelopen jaren zoveel ellende in de wereld is gebeurd, vond producent Stairway Productions het tijd om de Love en Rock musical ‘Hair’ naar Nederland te halen. Een geheel Amerikaanse cast beleefde in mei 2003 haar première in Berlijn en maakt sindsdien een Europese tournee. Nu is het de beurt aan Nederland om terug te gaan naar het jaar 1968, naar de tijd van ‘Love, Peace and Happiness’ en van de Bloemenkinderen.
‘Manchester Engeland’
Het verhaal speelt zich af in New York. Terwijl de Vietnam oorlog woedt, zoekt de nieuwe generatie haar plaats in de maatschappij en droomt van idealen als vrede en een geweldloze wereld. Claude (René van Kooten) maakt kennis met een groep hippies en wordt al snel door Berger (Tom Plotkin), de charismatische leider van het stel, en diens vriendin Sheila (Chaira Borderslee) opgenomen in de groep.
Maar Claude staat voor een moeilijke keuze; hij moet in dienst maar zou het liefst zijn oproepingsbevel verbranden. Als tijdens een vreedzaam samenzijn de een na de ander de oproepberichten in het vuur gooien, twijfelt Claude. Hij neemt deze zware stap toch niet, de waarden van zijn ouders en zijn plichtsbesef zijn te diep geworteld.
Een verwarrende hash-trip waar angst, euforie, paniek en regelrechte horror dicht bij elkaar liggen, maakt dat de twijfel bij Claude alleen nog maar meer toeslaat. Hij is bang om dood te gaan in Vietnam. Als Claude uiteindelijk dan toch door het strijdende leger in Vietnam wordt ingezet, worden zijn angsten werkelijkheid. Claude wordt getroffen door een kogel en neemt afscheid van zijn vrienden. Een afscheid dat, ondanks alles, gedragen wordt door hoop, liefde en vrede.
‘Easy to be Hard’
Naast een volledige Amerikaanse cast worden de hoofdrollen van Sheila en Claude gespeeld door respectievelijk Chaira Borderslee en René van Kooten. De rol van Sheila is niet enorm groot, maar Chaira kan wel een andere kant van zichzelf laten zien, namelijk die van danseres. Ze laat zich dan ook helemaal gaan op het podium. Daarnaast heeft ze ook nog enkele solo nummers waaronder het bekende ‘Aquarius’ en ‘Easy to be Hard’. Dat Chaira prima in staat is om een hoofdrol te vertolken, heeft ze bij Aida al bewezen, en ook vanavond is haar zang weer zuiver en weet ze vooral bij ‘Easy to be Hard’ een kippenvel moment te creëren.
René van Kooten voelt zich duidelijk op zijn plaats in deze musical. Met nummers als ‘I Got Life’ kan hij zijn rock kant aan het publiek laten zien. Maar hij weet ook de gevoelige snaar te raken tijdens ‘Where do I Go’ en ‘The Flesh Failures’. Aan zijn dans moet hij nog wel werken want dit is enigzins houterig en onnatuurlijk.
Mr. Hair himself Tom Plotkin, zien we in de rol van Berger. Een rol die hij nu al zo’n 2 jaar speelt en hem op het lijf geschreven lijkt te zijn. Of hij nu echt stoned op het podium loopt, daar valt over te twisten, maar hij weet het hippie gevoel wel goed over te brengen want Berger houdt van alles en iedereen; van het publiek in de zaal, de mensen op het balkon en zelfs van een ‘frikandel…..speciaal’.
Naast deze 3 hoofdrollen zien we ook nog een ensemble van 13 mensen; 13 verschillende mensen met ieder zijn eigen problemen, maar met een gezamelijke droom; een vreedzame wereld. Ruimte om naast de hoofdrollen te schitteren is er voor het ensemble gelukkig ook. Een aantal heeft solo nummers en iemand die er echt uitschiet is Michael Parillo. Hij speelt de vrouwelijke helft van een koppel die Berger’s groep aanspreekt op hun eigenzinnige levensstijl en op hun lange haren. Parillo laat een knap staaltje zang horen waarmee niet alleen de Opera wat op de hak wordt genomen, maar waar ook de Phantom nog een puntje aan kan zuigen!
‘This is the Psychedelic Stone Age’
‘Hair’ moet het niet hebben van het verhaal want dat is flinterdun. Ook de projecties die het verhaal moeten ondersteunen komen niet echt tot zijn recht. Doordat er weinig dialogen zijn en de musical nagenoeg geheel is doorgecomponeerd, gebeurt er altijd wel iets op het podium waardoor de aandacht niet gevestigd is op het projectiescherm. De enige keer dat ik echt naar de beelden zat te kijken, en daar ook van onder de indruk was, was bij een van de laatste nummers uit de musical, ‘The Flesh Failures’. Hier worden beelden uit de Vietnam oorlog getoond om de ellende nog eens te benadrukken wat Claude te wachten staat.
‘Hair’ moet het dus voornamelijk hebben van de herkenning, de zeer goede cast en natuurlijk de muziek. Nummers als ‘Hair’, ‘Aquarius’, ‘I Got Life’ en ‘Where do I Go’ zijn de uitschieters van de voorstelling.
Daarnaast zorgt de ‘beruchte’ naaktscene ook voor genoeg stof om de pauze mee door te komen. Dacht je dat de openings scene uit ‘Passion’ al heftig was, bij Hair zien we bijna de volledige cast poedelnaakt op het podium. Dit om nog eens te benadrukken dat je de vrijheid bij jezelf moet zien te vinden en dat als je die eenmaal gevonden hebt, je voor de rest niks nodig hebt.
Dat Stairway Productions met deze ‘Love and Rock’ musical iets goeds in handen heeft, is tijdens de premiere ruimschoots bewezen. De thema’s ‘love and peace’ zijn ook nu weer actueel met alles wat er zich in de wereld afpeelt. Daarnaast zorgt formule van herkenbare muziek gecombineerd met een goede cast, ervoor dat je met een positief gevoel de zaal verlaat. Wat mij betreft dus echt een aanrader!
‘Give me a head with Hair, long beautiful Hair’
