Op voorhand zijn alle voorstellingen volledig uitverkocht. Zij die er vroeg bij waren om hun ticket aan te schaffen hebben gelijk gehad. Deze Honk! is een prachtvoorstelling.
Twee jaar heeft het geduurd om deze Honk! op de planken te zetten. Twee jaar geleden begon het Honk-avontuur voor de jonge productieleiders Matthijs Vandekinderen en Sven Vanrietvelde en vanavond, 5 september, is de officiële première, in het bijzijn van musicalcoach Koen Crucke en de Engelse makers van het stuk George Stiles en Anthony Drewe. Het kan niet anders dan dat ook zij volop zullen genieten.
Honk! is een musicalbewerking van het sprookje “Het lelijke (jonge) eendje” van de Deense schrijver Hans Christian Andersen. Op de boerderij heeft Ida het maar moeilijk. Haar rokkenjagende man Kurt (Koert) laat zich niet zien, en ze heeft een flink aantal eieren uit te broeden. Als eerst de vier kleintjes zijn uitgebroed, blijft alleen die ene grote nog over.
De bewoner blijkt een wel heel lelijke grijs kuiken, die op de boerderij met de nek wordt aangekeken en wordt beschimpt, en gepest door zijn gele broertjes. Zijn naam wordt “Lelijk”. De enige die volledig achter hem blijft staan is zijn moeder Ida.
Als hij niet mag mee-eten met de rest van de dieren, wordt hij voor het eten uitgenodigd door de kat. Hoewel zijn moeder hem gewaarschuwd heeft, lijkt deze toch erg vriendelijk. Als hij door een toevallige menselijke interventie ontsnapt verdwaalt hij op weg naar huis. Het wordt een lange tocht, waarbij hij diverse rare dieren ontmoet. Hij wordt op de hielen gezeten door de kat, die in hem een smakelijk hapje ziet, en zijn moeder, die hem mist.
Een goede musical begint met goed materiaal. Dan is Honk! een uitstekende keuze. De barre tocht van het lelijke eendje langs kleurrijke figuren heeft prachtige muziek en het verhaal is een goede mix tussen drama en humor, tussen ernst en kolder. Maar uiteraard moet het vervolgens ook nog goed worden uitgevoerd.
Met Tom Versée als Lelijk en Jonas Bouckaert als de Kat heeft het stuk twee geweldige hoofdrolspelers. Lelijk is enorm vertederend en is volledig geloofwaardig in zijn speelse naïviteit. Je hebt het enorm met het uit de kluiten gewassen lelijke eendje te doen in zijn kwetsbare scènes en is prettig om te beluisteren. De Kat beweegt zich katachtig elegant over het podium, en een waardige vijand van Lelijk. Jonas Bouckaert heeft een geweldige uitstraling, en is meesterlijk in zijn valse streken. Als hij zich een Frans accent aanmeet is het even schrikken; gaat dit niet vervelen (zoals de L-R klankwissel van Christmas Eve in Avenue Q). Dat doet het dus niet.
De meest markante scènes uit Honk zijn de ontmoeting met de ganzen met hun militaristische leider, en die met de gedomesticeerde poes en kip. Ook in deze versie zijn dit de hoogtepunten van de show. Reinhard Andries, ook nog eens de vocal coach van de voorstelling, maakt van gezagvoerder Grauwvoet een prachtige leider van deze onnozele troep ganzen, die zelf ook niet de snuggerste is, maar dit prachtig overschreeuwd. Lindsay deWaele als zijn vrouw Spikkeltje ondergaat zijn gecommandeer gelaten.
Na de pauze stelen de poes Chanel (Lisa Tamsin) en kip Breedbil (Kristina van Duyse) de show als het koppel dat de hele dag niets anders doet dan een beetje babbelen. Ze voelen zich te goed voor de andere dieren, en zijn in eerste instantie zeer ontstemd als Lelijk vlekken op het kleed heeft achtergelaten. Als de Kat in eendenvermomming Lelijk probeert terug te halen, komt de kat in hem boven bij het zien van Chanel. De dans van de krolse katten en de pogingen van Breedbil hier een einde aan te maken zijn hilarisch.
De enorme variatie in het stuk is ook de grote kracht. Kunnen we op het ene moment lachen om de rare fratsen van een van de maffe dieren, een moment later laat je een traan om de situatie waarin Lelijk, of zijn moeder zich bevindt. En soms is een opmerking zo vals maar tegelijkertijd ook grappig dat je eigenlijk niet meer weet wat je moet voelen. Al is de cast gigantisch, er zijn prachtige kleine scènes. Maar soms wordt er ook enorm uitgepakt. De ontmoeting met de kikker eindigt in een shownummer als waren we even op het Broadway van jaren geleden. Ook de eerder genoemde ganzenkolonie is aanzienlijk. Toch blijft het overzichtelijk, door uitstekende choreografieën . Als het ensemble koor is, zijn ze gewoon zwart en staan ze op de brug; of als het winter is, wit. De koorpartijen klinken indrukwekkend, en leveren vooral bij de sneeuwstorm regelrecht kippenvel op.
Het toneelbeeld is gewoonweg schitterend. Het decor bestaat uit een loopbrug achter in het decor. Rekwisieten zijn beperkt tot het hoognodige, en verder wordt met licht, rook, bellen en sneeuw de sfeer bepaald. Het ziet er razend professioneel uit.
Voor de kostuums is gekozen voor menselijke kledij, met dierlijke accenten, zoals hier en daar wat veren. Alleen bij de opening door Kurt leidt dit even tot verwarring. Het is niet de boer van de boerderij, maar een woerd.
Een live-orkest begeleidt deze Honk, en ook zijn doen het uitstekend. Achteraf bleek er toch wel het een en ander in de orkestruimte gebeurd te zijn, maar dat was in de zaal niet merkbaar. Ook zij hebben sterk werk geleverd.
Honk werd een paar jaar geleden in een minimale bezetting van zes personen uitgevoerd in Nederland. Deze Honk heeft een cast van 45 personen. Hoewel de voorstellingen zeer van elkaar verschillen, hebben ze in ieder geval gemeen, dat ze beiden een schitterend eindresultaat hebben opgeleverd. Dat het overgrote deel van deze enorme cast nooit eerder op een podium stond is er niet aan af te zien; het harde werken van spelers en creatives heeft geloond. Superlatieven schieten simpelweg te kort om deze Honk! te beschrijven. Dit is een van de allerbeste amateurproducties die ik ooit zag. En dan was dit nog maar de generale repetitie.
