Recensie

It Couldn’t Please Me More

Willkommen, Bienvenue, Welcome op de première van Cabaret op 12 oktober 2008.

Cabaret neemt ons mee naar het Berlijn uit de jaren ‘30. Een stad die danst op de rand van het ravijn. In de Kit Kat Club vermaken nachtclub zangeres Sally Bowles, de excentrieke master of ceremonis en de verleidelijke Kit Kat Girls en Boys hun bezoekers. Dit alles op een extravagante en uitbundige wijze zoals die alleen maar mogelijk is in deze decadente club. Dit vormt een schril contrast met het opkomende nationaal socialisme en de dreigingen van het nazi-regime. Iedereen probeert te
overleven in deze heksenketel, want morgen kan alles anders zijn.

Cabaret was voor het eerst in 1966 op Broadway te zien met Jill Hayworth in de rol van Sally, Bert Convy als Clifford en Joel Grey als de Emcee. Sindsdien is de voorstelling in verschillende versies over de hele wereld te zien geweest met als meest bekende de versie van Sam Mendes. Vanaf 1998 was deze voor het eerst op Broadway te zien en de laatste productie van Cabaret in Nederland, zo’n 2 en half jaar geleden in theater Carre, was ook gebaseerd op de versie van Sam Mendes..

Dit theaterseizoen komt de Graaf en Cornelissen producties met een geheel nieuwe Nederlandse versie van Cabaret. De basis is het originele Broadway en West End script en binnen de contouren van het verhaal is een deels eigen interpretatie ontwikkeld.

Opvallend zijn de regie keuzes van Paul van Ewijk. Niet het bekende ‘Wilkommen’ als opening maar een speech van Hitler en een fascistisch Duits volkslied gezongen door Ernst Ludwig (gespeeld door Martin Stritzko red.). Het geeft meteen een soort creepy gevoel en je bent je van minuut 1 bewust in welke periode het verhaal zich afspeelt en welk gevaar er op de loer ligt. Het nummer ‘Der Morgige Tag ist mein’, komt overigens diverse malen terug in de voorstelling, vaak op momenten dat je het niet verwacht en dat het ook niet past binnen de setting van de scene. Maar het geeft de sfeer van die tijd erg goed weer. De maatschappij die zijn kop in het zand steekt en die hoopt dat alles blijft zoals het was.  Maar ook de harde klap in het gezicht als men beseft dat het fascisme heel subtiel in alle fasetten van de samenleving is gaan zitten en overal om je heen terug te zien is, ook op plekken en bij personen waarvan je het niet had verwacht. Dat maakt dat deze Cabaret meer de onderkant van de politiek belicht en niet, zoals in de Sam Mendes versie, meer de onderkant van de samenleving en maatschappij.

Daarnaast heeft van Ewijk er voor gekozen om de verhaal lijnen van de diverse personages wat meer in evenwicht te brengen. Spil van de voorstelling is normaal gesproken Sally Bowles, in deze productie gespeeld door Ellen Evers. Een manipulatieve nachtclub zangeres in de Kit Kat Club die zichzelf kapot maakt met drank en drugs en waarbij de wanhoop en de pijn van haar leven voelbaar is. In deze productie komt dit helaas niet goed uit de verf. Vooral de ster Sally Bowles wordt benadrukt die schittert tijdens de grote shownummers zoals ‘Mein Herr’ en ‘Cabaret’. De rol wordt humoristisch benaderd en van het kwetsbare blijft niet veel over anders dan het prachtige nummer ‘Dit keer’. Dat is best jammer want juist die 2 verschillende kanten zorgen ervoor dat je met het personage gaat meeleven en haar niet alleen maar ziet als een over het paard getild kreng die iedereen voor haar karretje weet te spannen. Overigens valt er niks op Ellen aan te merken. Ze zingt geweldig en haar komische timing klopt precies. Tijdens de shownummers straalt ze en weet ze de zaal in te pakken en tijdens de weinig kwetsbare momenten weet ze je ook zeker te raken.

Schrijver Clifford Bradshaw wordt gespeeld door Dick Cohen. Doordat de verhaal lijnen wat verschoven zijn, komt dit karakter beter uit de verf. Het verhaal draait meer om de ontwikkeling die hij doormaakt en om de relatie samen met Sally. Een eche acteer rol voor Dick en hij weet zijn personage, en dan met name die ontwikkeling, zeer geloofwaardig neer te zetten.

12 October 2008
Première
Eindhoven
Park Theater