It Couldn’t Please Me More

De Master of Ceremonies, oftewel de Emcee, wordt gespeeld door Sven Ratzke. Gekozen is om dit personage excentriek, sexistisch en als een soort karikatuur neer te zetten. Sven zingt prima maar het is met name zijn houding, mimiek en de klanken en tonaties in zijn stem die de aandacht op een positieve manier trekken. Hij zet de rol heerlijk sarcastisch en overdreven neer.

Sterkoppel van de voorstelling zijn toch wel Pamela Teves als Fraulein Schneider en Johnny Kraaijkamp jr. als Herr Schultz. Wat een heerlijk aandoenlijk stel. Beiden spelen mooi ingetogen en kwetsbaar met als hoogtepunten de nummers 'Meer dan blij' en 'Trouwen' en voor Pamela nog het nummer 'Wat zou u doen'.
Een bijrol die in positieve zin zeker opvalt is Sabine Beens in de rol van Fraulein Helga Kost. Natuurlijk een leuke rol om te mogen spelen want aan mannen, vertier en humor geen gebrek en Sabine kan hier dan ook haar komische kant lekker in kwijt maar weet tijdens het nummer 'Der Morgige tag ist mein' ook een andere kant te laten zien.

Het ensemble mag zich tijdens de voorstelling lekker laten gaan wat zich vooral uit in het sexuele. Dit is ook meteen een kleine kanttekening aan de voorstelling. Met name de 1e acte ademt liefde, sex en geilheid. Daardoor is Cabaret niet eens echt te vergelijken met 'die andere Cabaret', maar meer met een vorige De Graaf en Cornelissen productie namelijk 'Wat Zien Ik?!'. In de 2e acte wordt de dramatiek gelukkig veel meer belicht waardoor je ook met andere ogen gaat kijken. Weten wat je nu weet over de geschiedenis tussen '40 — '45 en wat daaraan vooraf is gegaan. Wetend dat dit heden ten daags nog steeds actueel is in diverse delen in de wereld. Dat maakt 'Cabaret' toch weer een intense en confronterende maar mooie voorstelling om naar te kijken. Met in deze productie als absoluut hoogtepunt de laatste scene. Het gebeurt maar weinig dat een zaal muisstil te krijgen is, maar Cabaret krijgt het voor elkaar en dat zegt toch wel wat.

Met deze versie wilde de Graaf en Cornelissen producties een eerlijke en kwetsbare voorstelling neerzetten. Het moest kleiner en intiemer, niet een enorme nachtclub had de hoofdrol maar de personages en de verhaallijnen en dat is Paul van Ewijk absoluut gelukt. Cabaret is een mooie voorstelling geworden die je nogmaals laat beseffen dat vrijheid helemaal niet zo vanzelfsprekend is en dat het een voorrecht is dat wij hier in vrijheid kunnen leven. Het had toch heel anders kunnen zijn....

Cabaret is nog tot maart 2009 in de Nederlandse theaters te zien.