De musical is gebaseerd op een kinderboek van Koos Meinderts. Samen met zijn compagnon Harrie Jekkers bewerkte hij het boek tot een musical, dat duidelijk beider signatuur draagt. De melodieën en teksten zijn herkenbaar en cabaretesk, zoals we van het ex-Klein Orkest duo en tevens cabaret-schrijver en uitvoerder mogen verwachten.
Het verhaal is eenvoudig en dient vooral als kapstok voor het tonen van een aantal geestige karikaturen. Het speelt zich af in wat we een fantasie-versie van Nederland kunnen noemen; met een ietwat jongere en kinderloze koningin. Deze koningin heeft er geen zin meer in en stopt; ze trekt zich terug en wil een gewoon leven leven. Met een slimme lastercampagne wordt de regering aan de kant gezet en neemt “generaal” Isimo de macht over. Deze slaagt erin de rotzooi in het land op te ruimen. Maar een van zijn besluiten is het uit het straatbeeld verwijderen van lelijke kinderen. Ze worden opgepakt en gaan “op schoolreis” naar een onbekende bestemming. Twee van de lelijke kinderen ontsnappen en belanden precies op de juiste plek; bij diegene die Isimo kan aanpakken.
De hele voorstelling is enorm cartoonesk. Dit komt door de getekende, veelal tweedimensionale decorstukken, de kostuums, en uiteraard de sterk aangezette invulling van de rollen. Ook wordt er weinig moeite gedaan om de rolwisselingen van een speler te verbergen; er wordt regelmatig op het toneel van kledingstuk gewisseld.
De voorstelling heeft een aantal krachtige personages. De koningin wordt sterk vertolkt door Karin Warmerhoven. Ze weet een echte-Beatrix-toon aan te slaan, en ook als Beppie is ze een “leuk mens”. Linda Groenewegen en Edouard Kain zijn het lijdend voorwerp in de voorstelling. Zij zijn Ellen en Paul, de lelijke kinderen die weten te ontsnappen. Ze weten je met hun lot, en avonturen, mee te laten leven en doen het daarmee goed. Paul weet nog eens extra te vertederen met zijn enorme opzetflaporen.
Twee andere opvallende personages zijn de boer van Dijk en opa van Zanten, de grootvader van Paul. Chris Meeder en Guido Spek spelen deze rollen voortreffelijk. De boer is over the top en tegelijk zeer beminnelijk, en ook opa is geestig, en weet ondanks de onaardige woorden over het uiterlijk van zijn kleinzoon aan het begin van de show de harten te stelen.
Maar tussen al deze uitvergrotingen is de zwakste plek in de voorstelling die van generaal Isimo, gespeeld door Philippe Lemaire. Waar juist de rol van deze geknipte dictator om uitvergroting vraag is deze nauwelijks karikaturaal te noemen. Juist hier zou je een kostuum verwachten met veel schoudervulling en een echte pet, zeker nadat hij de macht heeft overgenomen. Ook gedragsmatig mag hier wel een grotere mate van verkniptheid worden vertoond; meer met een Hitler, Chavez of Wilders-sausje, want het laten isoleren van lelijke kinderen is natuurlijk een behoorlijk idioot plan.
De meest idiote rol is Dennis Vanderbroeck op het lijf geschreven. Joost (mag het weten) is degene die alles weet. Hij duikt af en toe als Superman op in een iets te klein superman-achtig blauw shirtje op, dit niet altijd tot genoegen van de rest van de cast.
Verder zijn er vele ensemble-rollen die hun moment of fame hebben. De postduif is eigenlijk enorm flauw, maar ook wel erg geestig, de vlaamstalige lakei die “steek maar in je ..” netjes wil afmaken, de minister van binnenlandse zaken met haar surinaamse accent, de opsporingsambtenaren die door de zaal opkomen. Het zijn leuke momenten van de ook weer sterk uitvergrote bijfiguren.
Bij de selectie lijkt de zangkwaliteit een ondergeschikte rol te hebben gespeeld. De meesten zingen “wel aardig”. De liedjes van Jekkers en Meinderts vragen ook niet om zeer geschoolde stemmen. Toch klinkt het in de samenzang, en zeker daar waar er meerdere partijen doorelkaar worden gezongen erg goed. Live zelfs beter dan op de CD van deze voorstelling.
Tijdens deze premiere was wel te merken dat er nog weinig voor publiek was gespeeld. Bij dansscenes was bij een groot deel van de cast de concentratie op de passen te merken. Ook moet sommige humor nog beter gedoseerd worden; soms is er ruimte voor wat meer, vaak ook zal het iets minder of korter moeten. Met wat extra speelmomenten en het verwerken van publieksreacties zal deze voorstelling alleen nog maar groeien.
Jeugdtheater Hofplein heeft een goede keuze gemaakt om met deze productie te toeren. Leuk materiaal, een goede cast, een mooi visitekaartje. Dat ze zelf ook vertrouwen hebben blijkt uit de aankondiging voor het volgende tour-stuk: De Snoepwinkel van Zevensloten, van hetzelfde schrijversteam. Het is te hopen dat het publiek deze voorstelling weet te vinden.
De club van lelijke kinderen staat zondag 2 december in Schouwburg Arnhem en is vervolgens nog t/m 13 april 2008 in diverse theaters te zien.
