Les Misérables is thuiskomen

Overigens is de hele cast gezegend met krachtige, volle, ronde stemmen, zodat we tussen alle hedendaagse popmusicals weer eens kunnen genieten van meer klassiek.
Les Misérables bestaat uit karakterrollen die je stuk voor stuk weten mee te nemen in hun verhaal, maar de grootste rol en de spil waar heel Les Misérables om draait is Jean Valjean: de lijdende hoofdrolfiguur in dit hele epos. René van Kooten is wonderbaarlijk: van begin tot eind weet hij je te raken, mee te slepen, te ontroeren. Hij overtuigt als gevangene, als Monsieur Le Maire, als vader en als moegestreden oude man. Deze rol is in niets te vergelijken met wat hij eerder heeft gedaan en dat blijkt ook nergens uit: Jean Valjean is een op zichzelf staand karakter, die overtuigt in kracht, in fysiek, ontwikkeling en in stem. Zijn “Breng hem thuis” werd een regelrechte showstopper, maar was dan ook intens en vlekkeloos gebracht. Ook René van Kooten betoont zich een waardige opvolger van alle eerdere Valjeans.
Tegenstander Javert, vertolkt door Wim van den Driessche, vult hierin perfect aan: alles wat Jean Valjean niet is, is Javert en dit brengt hem uiteindelijk tot zijn val. De confrontaties tussen deze twee karakters is krachtig en sterk en beide mannen zijn aan elkaar gewaagd qua spel en stem.

Tussen al deze dramatische wendingen en karakterontwikkelingen haal je als zaal opgelucht adem als er na zoveel zware scènes een luchtig moment ingelast wordt om de zinnen even te verzetten. Het echtpaar Thénardier vervult deze behoefte: Carlo Boszhard en Marjolein Algera blijken een opvallend goede match. Waar Carlo Boszhard tegen veel kritieken op moet boksen, bewijst hij hier dat hij het wel kan: ten dienste staan van zijn rol. Als hij dicht bij het personage dat hij speelt blijft en zichzelf opzij zet, dan gaat hij Thénardier tot een goed einde brengen. Al zal hij wel moeten beslissen of het een Thénardier wordt met een Frans of Amsterdams accent. Marjolein Algera is heerlijk om naar te kijken. Zij is de Madame zoals we haar kennen en toont in navolging van eerder genoemde personen een waardig opvolgster voor de rol te zijn.
De kinderrollen van Cosette en Eponine worden overtuigend neergezet en schijnbaar zonder vrees en met name Gavroche vertoont lef en branie en laat je meevoelen op het puntje van je stoel gedurende de risico’s die hij neemt.

De productie is groots, de barricades zijn overweldigend. De strijdlust en de energie van al die mensen die het verdommen om nog langer slaaf te zijn, spat er vanaf en raakt je.
Dit is Les Mis: hoop, overtuiging en kracht. Vechten voor een betere morgen.
Een nooit aflatend thema en nog steeds actueel.
Nog één dag…