De voorstelling Man van La Mancha ging meer dan veertig jaar geleden in première op Broadway. Het vertelt het verhaal van Miguel de Cervantes, de schrijver van het wereldberoemde “Don Quichot van La Mancha”. Deze tijdgenoot van Shakespeare komt aan het einde van zijn leven in de gevangenis terecht in afwachting van berechting door de Bloedraad (de Spaanse Inquisitie). Maar voordat hij daar mag verschijnen, moet hij eerst zijn zaak verdedigen tegenover zijn medegevangenen die hem bij binnenkomst meteen hebben ontdaan van zijn bezittingen, waaronder het manuscript over Don Quichot. Hij besluit zijn pleidooi te houden in de vorm van een toneelstuk waarin hij zelf de rol van de ridder Don Quichot op zich neemt. Alle andere rollen laat hij vertolken door medegevangenen.
De videoreportages van MusicalWorld.TV zijn in hoge kwaliteit. Mocht die te veel zijn voor je computer, klik dan op de gele HD-knop onderaan het scherm voor een standaardkwaliteit.
Door de ogen van Don Quichot veranderen de misdadigers in de cel opeens in priesters, graven en jonkvrouwen. Windmolens worden monsters en een queeste naar hoofse omgang met elkaar lijdt tot meer dan alleen gekte.
De musical van Dale Wasserman (script), Mitch Leigh (muziek) en Joe Darion (liedteksten) is meer dan 40 jaar oud en dat is af en toe te merken. Dit is geen musical waarbij de scenes zich in razend tempo voltrekken, integendeel. Man van La Mancha neemt de tijd om het verhaal te vertellen en leunt niet op effecten. Het acteren en zingen moeten je als publiek raken, anders heb je een hele lange avond. De voorstelling zit vol extreme karakters die toch een emotioneel verhaal moeten vertellen en dat lukte gisteren tot op zekere hoogte, maar nog niet helemaal. Het schakelen tussen droom en werkelijkheid kan nog wat scherper en zeker voor de pauze lijkt de voorstelling wat te zwabberen. Maar dat kan ook première stress zijn.
Peter Faber heeft de moeilijke taak het publiek mee te voeren op de waanzinnige reis van Cervantes en Don Quichot. Faber is een uitstekende acteur en weet moeiteloos de aandacht vast te houden in zijn spelscènes. Ik ken Faber vooral van rollen waarin hij “naturel” speelde (One Flew over the Coockoo’s Nest), maar hier pakt hij uit met een behoorlijk vet aangezette rolinterpretatie, compleet met trekkende benen en tollende ogen. Een tikkie minder had van mij wel gemogen. Vocaal komt hij duidelijk tekort (hij was steeds drie maten eerder klaar met een nummer dan het orkest), maar hij zingt met zoveel bravoure dat je hem dat vergeeft.
Naast hem speelt Frans Schraven Sancho Panza, de knecht van de dolende ridder. Schraven heeft een komische mimiek waarmee hij het drama van Man van La Mancha wat lucht geeft. Hij is aandoenlijk in “Ik Mag Hem”, waarin hij zingt over zijn bewondering voor zijn baas.
