Theater Terra slaagt er keer op keer in prima kindervoorstellingen te maken. De poppen zijn altijd uitstekend, en steeds weer is er een cast die er op voortreffelijke wijze mee om kan gaan. Theater Terra is synoniem voor kwaliteit. Het mag opmerkelijk worden genoemd dat deze jubileumvoorstelling een beetje anders dan anders is. Niet alleen is de hoofdrolspeler geen pop maar gewoon een mens, maar ook de meeste bijfiguren zijn niet echt poppen. De dolfijn is een opblaaspop, de haai een versierde vuilniscontainer (kliko/sulo). Alleen de apen doen aan de Theater Terra producties van de laatste jaren denken; het zijn echt poppen. Het is een gouden greep die past in een kinderdroom. Wat hij niet in het echt heeft gezien wordt uigebeeld met voorwerpen die het wel kan kennen: een vuilnisbak als haai bijvoorbeeld, of een laddder als schip. “De Matroos in de Doos” is mede door deze vormgeving een fantastische show geworden.
Het verhaal draait om Marijn. Hij drijft in een verhuisdoos op de zee. Marijn is met zijn moeder verhuisd nadat zijn ouders zijn verhuisd, en, zo zegt hij, ineens liep het huis onderwater en was hij op zee. Eigenlijk wil Marijn wel weer naar huis, maar hij heeft geen flauw idee waar dat zou kunnen zijn. Hij krijgt gezelschap van de meeuw Cornelis, C Meeuw dus, een drukke vogel met het hart op de tong. Onderweg beleeft Marijn de nodige avonturen met onder andere een haai, een visser en een dolfijn, een schip vol chimpansees en de vierarmige Pecta Maxima. Droom of werkelijkheid, er wordt in de voorstelling mooi mee gespeeld, tot het slot aan toe. Soms wordt duidelijk gemaakt dat de figuren die Marijn tegenkomt overeenkomen met de mensen uit de directe omgeving. Een tante is de persoon op het onbewoonde eiland die wil zoenen en Marijn bij zich wil houden bijvoorbeeld. Bij andere figuren kun je er over speculeren. De boodschap die Marijn aan zijn avontuur overhoudt is in ieder geval wel duidelijk.
Het podium bestaat uit een waterbak op de toneelvloer, waarin een klein laagje water staat.Achter deze bak een wit scherm, waarop in eerste instantie het water van de vloer ook te zien is, door weerkaatsing van het licht wat op het water schijnt. Een mooi effect. In sommige scenes is het doek echter doorzichtig, zodat er achter ook nog dingen worden getoond. Van een zingende moeder tot een vissersschip in de verte, of bomen die uitstekend vertellen hoe hard het waait. Een optimaal effect, met eenvoudige middelen. Ook visuele effecten, als werken met diepte door steeds grotere objecten te gebruiken of een stormachtige zee uitbeelden in een halve bol vol water, met een doosje erin. Zeer duidelijk, en als de klotsende zee er ook nog eens voor zorgt dat de acteurs terloops een kledder water over zich heen krijgen is dit nog komisch om te zien ook.
De hele voorstelling kent heel veel humor, al zijn er zeker ook ernstige momenten, met de bijbehorende ballads. Grappen zijn er in alle facetten, visueel bijvoorbeeld met de aap in het kraaienest van de apenboot of de gebarende armen van Pecta Maxima, woordgrappen als zelfs een boorplatform de haai niet van zijn kiespijn kan verlossen, of met een simpel jaws-spanningsgeluidje als de haai de doos nadert.
Het viertal acteurs heeft er zin in. Ze zijn zo vrolijk als kinderen die in de plassen spelen na een forse regenbui. Ster van de voorstelling is Martijn Fischer. Op zijn CV staan een aantal zware toneelvoorstellingen, maar het luchtige werk gaat hem heel goed af. Hij speelt de meeuw Cornelis, C Meeuw dus. Meer dan een petje heeft hij niet nodig om een meeuw te zijn; voor de rest is het spraak en gebaar. Het levenslied “ik ben een meeuw” brengt hij geweldig. Hij zou zo familie kunnen zijn van Andre Hazes, Manke Nelis of Johnny Jordaan.
Daan van Rijssel speelt geweldig met de poppen, of het nu de apenboot is, of de haai; het ziet er geweldig uit. En dat het ook zonder poppen kan laat hij bijvoorbeeld zien als schipper. Noortje Herlaar heeft een fantastische stem, wat ze als moeder van Marijn kan laten horen. Als Calypsa is ze vervelend, en dat is precies het gevoel wat ze moet oproepen.
Liesbeth Janse heeft de moeilijke taak heeft de moeilijke taak als vrouw de rol van een jongetje te spelen. Ze heeft een aangename stem, en speelt Marijn zeker niet slecht. Toch lukt het haar niet helemaal om echt het jongetje te zijn; ze blijft een rol spelen.
Dat is dan ook het enige wat zwakkere punt in deze grandioze voorstelling. Het maakt dat ‘de Matroos in de Doos’ misschien wel de allerbeste kindermusical van dit millennium is. Pret verzekerd voor iedereen en onmisbaar voor het kind dat in ieder mens schuilt.
Na de voorstelling spraken we kort met de meeuw, Martijn Fischer. >>>
