Vijftien personages, waarvan de meeste een eigen verhaallijn hebben. Sommige wat prominenter aanwezig dan andere, maar toch lijkt het nogal overdadig voor een musical. Impact bewijst echter dat het kan. Nergens leidt het tot een overkill. Integendeel; je wordt alleen maar nieuwsgierig naar hun achtergronden en naar welke keuzes ze in hun leven zullen maken.
We zien Joy, koorleidster, die het leven in Nederland wel heeft gezien en terug wil naar Suriname. Ze heeft het echter niemand verteld. De enige die op de hoogte is is haar overleden moeder, waarmee ze veel communiceert. Als haar zoon Jeffrey terugkomt ontstaan onmiddellijk spanningen. Jeffrey is in de criminaliteit verzeild geraakt, heeft dringend geld nodig en draait door als blijkt dat zijn moeder er een huis in Suriname voor heeft gekocht.
We zien de zwerfster waarvan niemand de naam weet of waar ze vandaan komt, maar die wel deel uitmaakt van het gospelkoor van Joy. Ze noemen haar maar Milli.
We zien Mick, dochter van de architect van de flat, die het slavernij-monument mag ontwerpen wat tussen de flats komt te staan. Zij worstelt met het tweede plan waarop zij door haar vader is gezet.; de route die voor haar is uitgestippeld.
We zien Rob, getrouwd met Anne, met wie hij een kind heeft. Anne durft echter het kind niet aan te raken, wat Rob tot wanhoop drijft. Een toevallige ontmoeting met Mick leidt tot veel meer.
We zien dominee Desmond, die liefde, hoop en geluk predikt, maar het in zijn eigen leven op dat gebied mis ziet gaan. Zijn vrouw Yetty heeft moeite in de omgang met adoptiedochter Lies en ook zijn (echte) dochter Kenita ligt overhoop met Lies. Lies wil op zoek naar haar echte moeder in Colombia. En we zien Sam, het vriendje van Lies, die stoerder zou willen zijn dan hij is, een burgerlijk jongetje.
Of het komt door de workshopvorm, dat het script van Daniël Cohen voor een belangrijk deel heeft gevormd, of misschien de manier waarop in het M-lab kan worden gerepeteerd, opvallend is hoe sterk de voltallige cast speelt, acteert en zingt. Hier staan zonder uitzondering echte mensen van vlees en bloed op het podium. Het materiaal geeft de spelers ook echt de mogelijkheid te schitteren. Joanne Telesford is prachtig als Joy. Ze zuigt je als het ware mee in haar voor- en vooral tegenspoed, en de moeilijke keuzes die ze moet maken. Je voelt zelf de pijn als zij haar zoon een mep verkoopt. (Hij gaf aan dat de voorgaande voorstelling hen beiden ook echt pijn had gedaan.) Joeri Gamliël is heel overtuigend als aan lager wal geraakte zoon Jeffrey. Je gelooft echt dat hij opnieuw zou willen beginnen, en hoe hij geleden heeft aan de verwachting van zijn moeder. Ivo Chundro hebben we vaker zien spelen, maar laat hier een prachtige onbekende kant zien in zijn rol van overspelige echtgenoot in twijfel. Ook zijn dilemma raakt je, niet in de laatste plaats door het overtuigende spel van de twee vrouwen in zijn leven, Liesbeth Janse als zijn vrouw Anne en Jorien Zeevaart als Mick.
Marloes van de Heuvel speelt schitterend met humor en tragiek en maakt van Ingrid een zo herkenbare vrouw. Iemand die voor een ander moet zorgen om zelf gelukkig te zijn.
Daphne Groot is geweldig als de pittige Lies. En Job maakt van het komische lied Pom een ware showstopper.
De songs als gospelkoor hebben een enorme power, alsof er twee keer zo veel mensen op het podium staan, en swingen enorm. De blanke roodharige met sproetjes, componist Hilmar Leujes, heeft de juiste toon weten te raken. Dit overigens ook bij de minder gospel-achtige nummers die in het stuk voorkomen.
De verhaallijnen worden mooi gedoseerd gebracht en zijn hierdoor goed te volgen. Gevoelsmatig lijkt alleen de totale balans niet helemaal goed te kloppen. Het gedeelte voor de pauze is bijna anderhalf uur, wat wel lang is, maar zeker niet stoort. Het is echter wel ruim twee maal zo lang als het gedeelte na de pauze, dat wat onnatuurlijk kort over komt. Toch blijft er aan het einde van de musical weinig aan vraagtekens open. Misschien had de zwerfster Millie nog wat extra aandacht kunnen krijgen, nu ze zich voor het eerst voor een ander open stelt. Aan de andere kant had de keuze van Lies misschien juist wel weer opengelaten kunnen worden, omdat in haar leven de situatie zo veranderd dat een andere weg dan de gekozen weg ook een reële optie zou zijn.
Voor vele personages eindigt het stuk gelukkiger dan toen het begon. Hoewel het voor de gestorvenen van je geloof af hangt of dit een gelukkig einde is (heeft Anne haar innerlijke rust gevonden?) krijgen velen uiteindelijk een kans op een nieuw leven, gewoon door de omstandigheden of door eigen moed. Dit wordt wel op een integere wijze gebracht, niet als een geforceerd happy end aan een rampenfilm.
Met een voorstelling zoals deze krijgen de Nederlandse musicalproducenten andermaal een gouden kans op een prachtige voorstelling in de schoot geworpen. In deze bizarre context kunnen we zeggen dat de musical in ieder geval figuurlijk staat als een huis. Mochten deze allemaal oogkleppen op hebben gehad, dan hoop ik dat het gezelschap de studio in duikt. Een voorstelling als deze mag niet verloren gaan.
