Muzikaal Beveren schittert in Jane Eyre

De musical werd gecomponeerd door Paul Gordon, het libretto geschreven door John Caird. De muziek is theatraal, en allesbehalve eenvoudig. Er wordt van de zangers zeker wat geeist. Waar sommige begintonen wat doen denken aan Beauty & the Beast is het totaalplaatje een stuk bombastischer. Het is zeker niet een voor de hand liggende keuze om met een amateur-gezelschap op te pakken. Maar wat pakt het enorm goed uit.
Het orkest, dat we overigens niet te zien krijgen, zet een prestatie van formaat neer. Het horen van een foutje is een zeldzaamheid. Het is de stevige basis waarop de show is gebouwd. Het gezelschap kan terugvallen op heel sterke hoofdrolspelers. De voorstelling die wij zagen werd de volwassen Jane Eyre prachtig vertolkt door Ilse Vaerendonck. Eric Jansens is sir Rochester. Hij heeft een mooie stem, ook als hij gewoon spreekt, en speelt zijn rol erg goed. Tine Schoonvliet speelt de rol van mrs. Fairfax en doet dat erg leuk. Dat je de nare mensen van het stuk echt het liefst de nek zou willen omdraaien zegt genoeg over hun spel. Ann Engels als Blanche zou je bijvoorbeeld het liefst achter het behang plakken.

Het decor is niet zeer gedetailleerd, maar erg praktisch en multifunctioneel. Met kleine projecties (dia's) wordt duidelijk waar de spelers nu precies zijn. Erg veel rekwisieten zijn er niet, wat wel logisch is als je ziet hoeveel mensen er ook nog bij moeten op het podium. Het is geen moment verwarrend en slechts af en toe heb je het gevoel dat het wat te druk is.
De details zitten wel in de kostuums. Die zijn werkelijk schitterend en zorgen ervoor dat de voorstelling echt een plaatje is.

Natuurlijk valt er op de show hier en daar nog wel wat aan te merken. Af en toe zakt het tempo in en niet alle bijrollen zijn even sterk vertolkt. Ook kloppen de klemtonen niet altijd even goed. Dan ben je echter wel met een professionele bril aan het kijken, en dat je deze hebt opgezet is al compliment genoeg voor deze show. Soms lijken er wel wat bizarre keuzes gemaakt, zoals de levende standbeelden en de vrouw in het wit. Ze zorgen ervoor dat je ook na de voorstelling, naast de gedeelde positieve geluiden, ook nog wat te bediscussiëren hebt.
Want wat voegen de levende standbeelden toe aan de voorstelling. Waar de twee in het huis nog bewegen als er iets mysterieus gebeurt op zolder, is die in de tuin schijnbaar totaal bewegingsloos. Alle respect voor de vertolkers, want het was echt goed kijken om te zien of ze nou beeld of mens waren.
Meest vreemde was de vrouw in witte doeken, die aan de musical Romeo & Julia deed denken. Hier echter was ze niet de dood, hoewel dit in eerste instantie wel zo leek. Maar ze verschijnt ook als er geen dood op de loer ligt, maar slechts onheil. Als ze ten tonele verschijnt weet je dat er iets onprettigs zal gaan gebeuren, maar ook hier is de vraag of ze echt wat aan de voorstelling toevoegt. Wat of wie ze is (de lijst van personages noemt lotsengelen), dat is natuurlijk wel leuk voer voor discussie.

De voorstelling is nog te zien tot en met 30 april.