Een theatervoorstelling met een Europese voorgeschiedenis, dat mag ‘Een leven zonder jou’ zeker genoemd worden. Een stuk wat begon met een Vlaams boek, Als Rozenblaadjes Vallen, geschreven door Brigitte Minne. Rory Six, Vlaams musicalacteur die in Nederland in Romeo en Julia te zien was, maar vooral speelt in de Duitstalige landen (o.a. Elisabeth) is geraakt door het boek, en besluit er een theaterstuk van te maken. Hij krijgt daarbij assistentie van Kai Hüsgen. De eerste kennismaking dat het publiek met deze voorstelling heeft is een conceptalbum, “Wenn Rosenblà¤tter fallen”, ingezongen door Pia Douwes, Thomas Hohler en Lucy Scherer, sterren in de Duitse musicalwereld.
Begin dit jaar begint een workshop in Oostenrijk, halverwege het jaar wint de productie (gedeeld) de musicalmakersbeurs, en nu is er de tour van twee maanden door de Nederlandse en Vlaamse theaters.
‘Een leven zonder jou’ is zeker geen luchtig tussendoortje. Het verhaal gaat over Wim, 19 jaar, wiens moeder Roos kort ervoor de strijd tegen kanker heeft verloren. Hij gaat studeren en ontmoet Iris, die in hetzelfde studentenhuis woont. Deze Iris doet echter wel heel erg denken aan zijn moeder: ze heeft ook de naam van een bloem, ze vertoont hetzelfde gedrag, maar vooral ook ze zegt dezelfde dingen. Door een doos vol brieven ter gelegenheid van allerhande gebeurtenissen (zoveelste verjaardag, kerst, liefdesverdriet) blijft de herinnering aan zijn moeder voldoende levendig. En zo zien we als publiek tussen de gebeurtenissen uit het heden, de romance tussen Wim en Iris, haar nieuwsgierigheid en de verkeerde conclusies, ook wat er gebeurde in het verleden. Het geluk, Wim’s vragen over zijn vader waar zijn moeder niets over wil zeggen, de ziekte die zich aandient en het verdere verloop.
Een voorstelling met een dergelijk zwaar onderwerp en kleine cast leunt heel erg op de acteurs. Marleen van der Loo is prachtig als moeder, die zorgzaam en liefhebbend is, maar als ze ziek wordt ook zorg nodig heeft. Wim wordt over het geheel genomen goed gespeeld door Pieter van Nieuwenhuyze, waarin de emoties naar zijn moeder toe het best worden vertolkt. Lotte Geertsma zingt prachtig, maar is wat te groots in haar spel, wat de rol van Iris minder geloofwaardig maakt. Vooral in het begin van de voorstelling wordt door Wim en Iris tegen het overacten aan gespeeld, waardoor het even duurt om met deze personages mee te gaan. Bij Wim wordt het minder, of het went. En mogelijk heeft het ook met de onderlinge chemie te maken. Tussen Pieter en Lotte ontbreekt deze, tussen Pieter en Marleen is wel aanwezig. Ook de regie helpt niet echt. Er zijn weinig vondsten die het verhaal echt verder helpen, of verder uitdiepen. Hierdoor ontstaat het gevoel dat er kansen worden gemist om vooral de meest dramatische momenten wat meer kracht te geven.
Een Leven Zonder Jou is in de basis een geweldig stuk. Het conceptalbum is prachtig, en de bewerking die we nu in het theater te horen krijgen is in de zachte nummers eveneens bijzonder fraai. De stemmen van de drie acteurs klinken allemaal prachtig, wat vooral bij de kleinere nummers opvalt. Dan is ook de piano en cello begeleiding een schitterende aanvulling. Helaas worden de krachtige nummers met harde piano en dito zang een soort wedstrijd wie het meest geluid kan maken, waarbij de piano nogal eens wint, en de teksten minder verstaanbaar zijn en de zang soms schreeuwerig wordt. Alsof er in een enorme zaal wordt gespeeld in plaats van in dit kleine M-lab. Het geluidsniveau van bijvoorbeeld de supermarkt-omroepinstallatie of de dansmuziek staat bijvoorbeeld ook veel te hard. Het decor stelt de studentenkamer van Wim voor. Bij de binnenkomst in de zaal hangt het schilderij waarop zijn moeder staat prominent in het zicht. Een mooie vondst is het tot leven komen van dit schilderij. De belichting is soms nogal veel, terwijl het op andere momenten wel erg lang duister blijft.
Het script is goed geschreven, en het verhaal is enorm aangrijpend, waarbij moet worden gezegd dat voor mensen die in een dergelijke situatie zitten misschien wel heel erg confronterend is. Het nummer ‘Afscheid nemen’ is een ongekend pauzefinale. Waar de meeste voorstellingen vrolijk de pauze in stampen heeft ‘Een leven zonder jou’ een nummer waarna je nog een paar minuten zwaar onder de indruk op de stoel blijft zitten, om emotioneel weer even op adem te komen.
Deze productie van Een Leven Zonder Jou is een mooie voorstelling, maar geeft tevens het gevoel dat er nog meer uit te halen valt dan wat er nu in zit. De hoogtepunten uit de voorstelling maken het evengoed wel een bezoek waard. Vooral de prachtige songs als Steeds als ik aan jou denk, Als rozenblaadjes vallen en Afscheid nemen laten diepe indruk achter. Het is te hopen dat hoe en waar dan ook, deze een vervolg gaat krijgen.
