Musical van Vlaanderen van start

“Er bestaan wilde dromen” aldus Frank van Laecke, “Ook in musicalland. Zo’n wilde droom moet Andrew Lloyd Webber ongetwijfeld gehad hebben toen hij samen met schrijver Don Black het snode plan opvatte om een solomusical te schrijven. Een wilde droom kan snel ook een wilde nachtmerrie worden. Hoe sadistisch moet je immers als muziekschrijver zijn om een jonge actrice 25 niet van de simpelste song s te laten zingen. Om ze voortdurend te slingeren van de ene emotie in de andere, ze te laten graven zonder haar ook maar één seconde rust of één seconde respijt te gunnen. Hoe gek moet je zijn of hoe briljant. De repetitie hebben mij geleerd dat het om het laatste gaat. Tell me on a Sunday is absoluut een briljante musical. Goed geschreven in alle opzichten met heel veel verhaal. Deze musical gaat over een letterlijke en ook over een figuurlijke reis. Vlaams meisje ontmoet Amerikaanse jongen, de vonken slaan over en ze verschroeien nog net niet de aarde. Tot de jongen weer naar New York gaat, want uiteindelijk ligt daar zijn echte leven. Er zijn vandaag de dag genoeg middelen om te communiceren, maar er gaat niets boven een aanraking op allerlei al dan niet bestaande g-plekken. Daarom volgt het meisje hem naar New York. Werken met acteurs of actrices is ook een reis, een onbeschrijfelijke avontuur. Werken met slechts 1 acteur of 1 actrice is de meest ultieme sublimatie van wat ons beroep inhoudt. Het is vernietigend als het mislukt, maar het is een onevenaarbare paringsdans als het lukt.” Na Tell me on a Sunday zal van Laecke ook instaan voor de regie van de musical Oliver, gebaseerd op de huidige productie in de Londense West End. Cameron Mackintosh haalde deze musical ook al in 1994 naar de West End. “Ik ben ontzettend blij dat ik van die man het vertrouwen en de volledige vrijheid heb gekregen om mijn eigen versie te maken. Ook het vertrouwen dat de producenten Mark Vijn en Musical van Vlaanderen in mij hebben gesteld. Zij zullen de nodige ruimte en middelen verschaffen die nodig zijn om de musical Oliver alle eer aan te doen.”

Voor de derde productie zal van Laecke zich buigen over het materiaal van de opera La Boheme. Eerder al regisseerde hij groots opgezette Opera’s, maar dit maal word het anders. La Boheme wordt een musical. Zo vertelt van laecke: “Hedendaagse musicalmakers vonden vaak hun onderwerpen, hun muzikale inspiratie en soms zelfs hele melodielijnen in het oeuvre van de wereldgeroemde operacomponisten. Is dat laatste plagiaat? Laat het ons voorzichtig ‘goede smaak’ noemen.” Het werk van de Italiaanse componist Puccini werd al vaker gebruikt voor een musical. Zo werd zijn Madame Butterfly Miss Saigon en herkennen we La Boheme in de musical Rent. “In musical leidt niet alles, maar wel verrassend veel naar Puccini. Zou het mogelijk zijn dat deze zelfde man, zou hij vandaag de dag geleefd hebben, misschien onze grootste musicalleverancier was geweest? En als dat zo zou zijn is dan La Boheme niet zijn absolute meestermusical? Wij brengen de opera als musical. Zelfde partituur, zelfde libretto, niet in het Italiaans, maar in het engels gezongen. Daar is de eerste ingreep, maar die is ruim onvoldoende. Er moet muzikaal iets heel spannends gebeuren. Iets evident en dan ook weer niet. Iets wat vertrekt vanuit het respect voor de grootmeester, maar op een gegeven moment z’n eigen weg inslaat. Met het materiaal van weleer, maar met de mogelijkheden van vandaag. Zo opent de poort voor arrangeur Steve Willaert die met zijn eigen zinnige visie een hard statement neerzet. Het project zal eerst gepresenteerd worden als een semiconcertante uitvoering. Daarna laten La Boheme op u los.”

De tweede adviseur, Stany Crets, neemt de regie van de musical Spamalot voor zijn rekening. “Bescheidenheid siert Geert” opent Crets, “Waar sommige zich laten adviseren door een 200-tal kenners uit het veld, houdt Geert het bij slechts twee, maar wat voor twee. Als wij op elkaars schouders gaan staan kunnen we met elkaar praten. Ik sta hier om mijn project toe te lichten en dat project heet Spamalot. Spamalot is geschreven door Eric Idle, lid van de legendarische groep Monty Python. De musical is voornamelijk gebaseerd op de al even legendarische film Monty Python and the holy grail. Het probleem begint eigenlijk al bij de titel, die is namelijk niet of nauwelijks vertaalbaar. De titel wil namelijk letterlijk zeggen: ‘veel ingeblikt varkensvlees’ en het is een zinsspeling op Camelot, het mythische kasteel van Koning Arthur. In het Vlaams gaat dit natuurlijk compleet verloren. De cynici onder u zullen zich afvragen hoe ga je die fameuze sketches vertalen, want dat is natuurlijk zo Engels als een bolhoed. Ik heb daar een antwoord op. Zolang Les Miserables hier niet ‘De Ellendigen’ heet, Notre Dame niet ‘Ons lief vrouwtje en Mamma Mia niet ‘Ons moeke’ weiger ik een deftig antwoord op die vraag te geven. Ik ben een liefhebber van de humor van Monty Python en ik ben een fel voorstander van relativering. Deze combinatie van Spamalot is wat mij betreft goud. Alles waarvoor een musicalliefhebber naar het theater gaat zal aanwezig zijn. Geweldige songs, danseressen met oneindig lange benen, trappen om vanaf te stappen, onnozele ballads die veel te lang duren en heel veel nichten. Kortom: een must voor de hele familie.” Het moge duidelijk zijn dat Crets als betrekkelijk musicalleek niet elke musical over één kam scheert. “Waar we niet naast kunnen is dat er een gezonde evolutie gaande is in de musicalwereld. Of het ook een revolutie is kan niemand voorspellen, maar evoluties en revoluties gaan nooit zonder slag of stoot. Enige tegenwerking kan nooit kwaad al was het maar om alles in een juist perspectief te plaatsen en mensen als Geert Allaert op zwakke plekken in het ijs te wijzen. Daar zijn dan weer adviseurs voor nodig en zo is de cirkel rond.”