De eerste paar scènes maken duidelijk wat het publiek te zien gaat krijgen. Een heel vol podium met een ontzettend groot ensemble. Er is veel decor en er zijn veel mensen te zien (en te horen) waardoor je het overzicht dreigt te verliezen. Ton Sieben is het hele stuk lang een geloofwaardige Chris maar komt ook in dit nummer niet goed uit de verf. Ton heeft een lieve uitstraling en het is daardoor moeilijk te geloven dat één van de eerste dingen die hij het publiek mee deelt is dat hij herhaaldelijk stoned met dames van plezier naast zich wakker werd.
Na ‘Heet als de zon in Saigon’ is het onrustige gelukkig over en lijkt het stuk eindelijk te kunnen beginnen.
De voorstelling duikt de diepte in met de solo van Gigi, gespeeld door Li-Tong Hsu. Haar solo zet de situatie op scherp. De zorgeloze meiden in de nachtclub krijgen door Gigi een stem. Li-Tong laat een gekwelde en doodsbange Gigi zien, die zich ondanks alles sterk voor doet. Dan verschuift het verhaal langzaamaan naar Chris en Kim. De liefde van Kim en Chris gaat ontzettend snel maar is door de prachtige chemie tussen Na-Young en Ton onmiddellijk geloofwaardig. Hierdoor is ‘Waarom God?’ een mooi en eerlijk relaas van een militair die er gewend aan is geraakt om te leven in het moment. Ton Sieben laat tijdens dé solo van Chris horen wat hij kan. De regie heeft ervoor gekozen om ondanks het grote decor dit nummer klein neer te zetten. Chris zingt over zijn geliefde die hij op dat moment zelf niet ziet. Het publiek ziet haar daarentegen wel. De emoties van Chris worden ruw onderbroken door het Vietnamese leven van alledag en dan blijk goed hoe blind de liefde Chris heeft gemaakt. Hij hoort niet wat de mensen eigenlijk van hem vragen.
Vlak voor het volgende duet van Kim en Chris grijpt Na-Young haar kans om het publiek in te pakken. Dit doet zij dan ook met verve. Omdat zij eerder een stille en verlegen Kim was, is haar emotionele relaas tegen Chris des te mooier en geloofwaardiger om te zien. De eerste zakdoeken worden dan ook in de zaal gepakt. Na-Young pakt tijdens haar eerste solo prachtig uit. Was zij eerder nog niet bekend bij het grote publiek maar verwerft met deze rol duidelijk haar plek. Haar mimiek is prachtig en haar stem lijkt alle facetten te bevatten die een zangeres zich maar kan wensen. In de hoogte is ze loepzuiver en engelachtig en haar ook de lagere registers in haar stem beheerst ze tot in de puntjes.
Het verhaal gaat verder en bij elke scène blijkt meer en meer wat een prachtig stel Na-Young en Ton maken van Kim en Chris. De chemie tussen hen is tot achterin de zaal voelbaar. Waar bij het optreden op de Uitmarkt door het heftige zoenen de zenders op hol sloegen, is ‘De laatste nacht’ in voorstelling een stuk geloofwaardiger. Het publiek krijgt daadwerkelijk een kijkje in het leven van twee pasgehuwden waar niet alleen heftig zoenen aan te pas komt maar ook stralende gezichten van geluk.
Met een grote knal wordt de voorstelling 3 jaar verder geplaatst, naar het nummer ‘De Ochtend van de Draak’. Een krachtig nummer waar choreografie, lichtontwerp en kostuums prachtig samen komen.
Strakke choreografie, mooie kostuums en een knap staaltje acrobatiek. Helaas is door de krachtige muziek en het enorme ensemble de zang vaak niet goed te verstaan. En dit is zonde, want de flarden die op te vangen zijn klinken prachtig.
Ondanks dat Kok-Hwa Lie al eerder zijn intrede deed als Thuy krijgt zijn rol pas wat later in de voorstelling meer inhoud. Kok-Hwa heeft een mooi stemgeluid wat in zijn eerdere ensemble-rollen vaak weinig tot uiting komt. Als Thuy is hij geloofwaardig gemeen. De scène met Thuy, Kim waarin zij vertelt dat ze een zoon van Chris heeft (Tam red.) is hartverscheurend. Ook hier wederom een pluim voor Na-Young. In deze scène laat zij zien dat ze niet bang is om ‘lelijk’ te zijn. Ze leeft zich zo goed in dat je daadwerkelijk gelooft dat zij een moeder is die over lijken gaat om haar kindje te beschermen. Kok-Hwa bereikt het toppunt van zijn gevaarlijkheid tijdens ‘Kim’s nachtmerrie’.
Ook het ensemble is te prijzen. Natuurlijk vallen hier en daar bekende gezichten op, maar duidelijk is dat een ieder deel uitmaakt van een groter geheel. Zo grijpt een groot deel van de ensemble-leden de kans om van hun kleine aandeel een eigen rol te maken maar nergens valt dit veel op of wordt het hinderlijk. Het ensemble dat goed op elkaar ingespeeld is vormt een mooi plaatje.
