Hofplein heeft al eerder sprookjes zodanig bewerkt dat er een volledig nieuw verhaal is ontstaan, en ook ditmaal zijn slechts een paar gegevens uit het oorspronkelijke sprookje gebruikt. Bij “De Nieuwe Kleren van de Keizer” pakt deze ingreep goed uit.
Waar het sprookje in één regel is samen te vatten, hebben we daar hier een flinke alinea voor nodig. In het keizerrijk Mooilawi slaat het noodlot toe. In een tsunami verdwijnt hetkeizerlijk echtpaar en moet de jonge, onzekere Jonathan hen opvolgen. In het buurland Oeimanda ziet de tirannieke koning Kristof hier een kans: een oorlog om zijn buurland te veroveren. In eerste instantie slaagt de roddelkoningin van Mooilawi, Olivia, met wie de koning een relatie heeft, hem hiervan te weerhouden. Ze stelt voor Jonathan via media-terreur te verdrijven. Als echter Jonathan en de dochter van Kristof, Miranda, verliefd worden, wordt het toch oorlog. Een oorlog, die op een bijzondere manier afloopt, dankzij de creatie van de modekoningen Dolf & Frank.
De voorstelling begint met twee DJ’s op torens van metalen stangen. Het ziet er wat bizar uit, maar de lounge-klanken en rap geven een mooi begin aan de show. Als we vervolgens het keizerlijk paar in een speedboot in een boom zien hangen, en hen vervolgens de nooddienst en hun zoon zien bellen weten we dat het ook met de humor in deze voorstelling wel snor zit. De keizer en keizerin (Stan van der Burght en Niki Witjes) weten wel raad met hun komische momenten. Datzelfde kan worden gezegd van Lowik Pieters (een van de Kuifje-Zorrino’s) en Clara Peeters als de glimmend roze modekoningen Dolf en Frans. Olivia (Sheena Tschai) zingt fantastisch en speelt goed. Ook de stemmen van Miranda (Helene Binder) en dr Spin (Chloe Leenheer) zijn prima. De laatste doet zo een beetje vergeten dat haar rol voor het verhaal er met de (spinnen)haren is bijgesleept.De zwaarste rol is natuurlijk die van Jonathan. Ruben Kuppers moet deze onzekere knul overtuigend neerzetten, zonder dat we het gevoel hebben dat we naar een onzekere speler aan het kijken zijn. Hij slaagt hier in. Zowel bij het medaillemoment, in zijn twijfel en in de romantische scenes is hij heel geloofwaardig. Mooi is ook de scene waarin hij een wapen “leent” van het kleinste soldaatje en het moment waarop het wapen weer terugbelandt bij de oorspronkelijke eigenaar.
In de wintermusicals van Jeugdtheater Hofplein worden de jeugdige spelers meestal aangevuld met één of twee ervaren(er) acteurs. Bij deze voorstelling is dat Jacques Riebeek, die de rol van koning Kristof geweldig speelt. De tiran en de vader, overheersend en onder de plak, het komt er allemaal zeer goed uit. Vooral de scene waarin hij poseert voor zijn triomf-portret en waar fysieke en verbale humor perfect combineren, is geweldig geestig.
Door de voorstelling heen wandelt één instrumentalist: de goed spelende tenorsaxofonist Tom Leeuwenburg. Voor de beleving van de muziek is dit een goede zet; het geeft een stuk extra leven aan de muziekband. Voor het podiumplaatje werkt het soms niet helemaal. Waar hij in het leger van de prins wel op zijn plek is, vraag je je op andere momenten wel af wat hij daar aan het doen is.
De rare dj-torens deden even het ergste vermoeden over het decor, maar dit was onterecht. De voorstelling heeft een prachtig decor, wat met wat schuifwerk en takelwerk de diverse locaties mooi weet weer te geven. De oorlogssscene, is mede door decor en rookeffecten, van een zeldzame schoonheid. Maar bijvoorbeeld ook het bos, zeker als het in de droom van Jonathan voor het eerst verschijnt, is ook een plaatje. Hier is ook de choreografie op zijn best, net als in de scenes met de legers overigens.
Helaas is de afsluiter van het stuk een anti-climax. De rommelige polonaise op carnavalsmuziek is een stevige miskleun. Een elegante voorstelling rond koning en keizer, verdient of iets eleganters, of iets wat meer in de muziekstijl van de rest van de voorstelling past. Het is een smetje op een verder prima musical.
Al met al is de voorstelling zeker geslaagd. Je kunt je wel afvragen de aanbevolen leeftijdsgrens van vier jaar niet wat aan de lage kant is. Het verhaal is niet zo heel eenvoudig en zelfs voor volwassenen hebben even nodig voordat alles op zijn plaats valt. De cast die wij zagen was goed en had er duidelijk zin in. Je mag aannemen dat dat ook voor de ander cast geldt. Deze honderste Hofpleinproductie is prima in orde.
