Daarnaast worden bestaande voorstellingen van hoog artistiek niveau geproduceerd die moeilijk een groot commercieel publiek zullen trekken. Stephen Sondheim’s ‘Into the Woods’ is zo’n voorstelling.
Into the Woods is een knipoog naar de sprookjes van Grimm. De personages,figuren uit bekende sprookjes, gaan in het bos op zoek naar de vervulling van hun wens. Zo wenst bijvoorbeeld Assepoester een koninklijk bal, Sjaak van de Bonenstaak rijkdom en de bakker en zijn vrouw een kind. De personages komen elkaar tegen in het bos en bemoeien zich met elkaars verhaal. De wensen worden vervuld en het lijkt allemaal goed af te lopen. Maar ze krijgen ook te maken met tegenslagen, agressie, verleiding en bedrog; kortom de werkelijkheid van het bestaan. Brengen de vervulde wensen het geluk dat ervan werd verwacht?
Het sterkste punt van het M-lab is wellicht de grootte, of liever gezegd de kleinschaligheid, van het theater. Als publiek zit je bovenop de acteurs waardoor je sterk het gevoel hebt onderdeel te zijn van de voorstelling in plaats van toeschouwer.
Met een minimum aan middelen wordt de fantasie van het publiek geprikkeld. Zo ook bij ‘Into the Woods’. Een rand met bladeren kadert niet alleen het speelveld af, maar dient ook meteen als bos. De koe en de kip zijn grote puzzelstukken, compleet met bijbehorend geluidsdoosje voor de soundeffects. Voor het vergroten van zowel objecten als mensen wordt handig gebruik gemaakt van lichtspots op de grond, en als de wolf roodkapje verorbert, verdwijnt deze heel soepel onder de jas van de wolf. Dit alles prima zichtbaar voor het publiek, maar het mooie hieraan is, is dat het er totaal niet toe doet. Het is zelfs een zeer welkome afwisseling van de high tech decors en soepel lopenende changementen die we bij de grote producties vaak terugzien.
De cast van ‘Into the Woods’ bestaat uit ervaren acteurs en jong talent. Zo zien we bijvoorbeeld René van Kooten in de rol van de Prins van Assepoester, de wolf en als een van de boze stiefzusters. Maar daarnaast ook de net afgestudeerde Suzanne Brüning in de rol van Raponsel. Echte uitspringers in de cast zijn er niet want ieder is geknipt voor de rol waarvoor hij of zij gecast is, maar als er dan toch een aantal namen genoemd moeten worden dan allereerst die van Vera Mann. Zij weet, vooral in de 1e acte, een heerlijke seniele oude heks neer te zetten. Haar mimiek en lichaamstaal zijn echt geweldig en ze bewijst ook nog eens een behoorlijk staaltje te kunnen rappen. En dan Marit Slinger. Wie had er gedacht dat Roodkapje niet alleen zo verleidelijk en sexy kon zijn maar tegelijkertijd ook zo manipulatief en soms ronduit een bitch. Marit haar timing qua humor is perfect en ze doet absoluut niet onder voor de meer ervaren collega’s die naast haar op het podium staan. Evenals Freek Bartels in de rol van Sjaak (van de bonenstaak). Het is gewoon aandoenlijk om te zien hoe hij de vriendschap tussen een mens en dier, de koe in dit geval, neerzet. Ik verwacht in de toekomst nog veel van hem te horen.
Het is de cast van ‘Into the Woods’ gelukt om in een vrij korte repetitieperiode een voorstelling van hoog niveau neer te zetten met de minimale middelen die het M-lab tot de beschikking heeft. Dit is mede te danken aan niet alleen de vertaling en de regie, maar ook aan de passie van Koen van Dijk die hij heeft voor dit stuk en voor het M-Lab.
Wie theater in zijn puurste vorm wil ervaren, mag deze voorstelling gewoonweg niet missen.
‘Into the Woods’ is nog tot en met 29 september te zien. Speeldagen zijn van dinsdag tot en met zaterdag. Voor meer informatie over de voorstelling en het M-Lab ga naar http://www.m-lab.nl
