Een jubileum vraagt om een feestje. 25 jaar Opus One is dé gelegenheid om het succesnummer opnieuw op de planken te brengen. En dat is Jungle Book, een voorstelling die voor het eerst te zien was in 1996 en in 2004 voor het laatst is hernomen.
Jungleboek is natuurlijk een bekende titel. De Disney-film behoort tot de klassiekers, en heel veel mannen en jongetjes kennen het natuurlijk van de padvinderij, of scouting, waar de verhalen de basis zijn voor het welpen-onderdeel. Tegenwoordig gebruiken zelfs de meisjes het. Maar de basis hiervan ligt natuurlijk bij de verhalen van Rudyard Kipling. Opus One heeft wel weer een eigen draai aan de verhalen gegeven bij deze voorstelling.
Mowgli wordt als baby achtergelaten in de jungle. Zijn vader en moeder worden aangevallen door de tijger Shere Khan. Zijn vader wordt gedood, en als zijn gevluchte moeder terugkomt, kan zij haar zoon niet meer vinden. Het kind wordt opgevoed door de wolvin Raksha, en haar man Akela. Na verloop van tijd moet Mowgli aan de wolvenraad worden voorgelegd voor opname in de wolvenhorde, maar hiervoor is niet veel enthousiasme. Bagheera brengt een prooi, en als de wolven zich daarop storten gaan ze akkoord met zijn voorwaarde: de opname van Mowgli. Als dan blijkt dat dit niet werkt, neemt Bagheera Mowgli mee naar Baloo, de beer. Een leraar, maar wel een van het warrige soort. Een vrolijke levensgenieter en bangerik, die in alles een tegenpool is van Bagheera. Maar als ze even niet opletten, is Mowgli meegenomen door de apen. De apenkoning Bling Bling heeft hem nodig om de poort naar de verdwenen stad van de Maharadja te openen, waar zich juwelen bevinden. Dat kan alleen door mensen, maar Mowgli lukt dat niet,. Baloo en Bagheera zijn net op tijd om Mowgli te bevrijden van de ontstemde apenkoning.
Dan ontmoet Mowgli voor het eerst een mensenkind, Indra. Zij raakt hem aan, wat iets menselijks in Mowgli oproept. Dan raken de gebeurtenissen in een stroomversnelling, met een belangrijke rol voor de verboden stad, een vervloekte dolk en een tijger die zijn werk wil afmaken: het doden van Mowgli.
Roberto de Groot heeft als Bagheera een grote rol in het stuk. Als verteller zien we hem eerst op een rots zitten, en natuurlijk heeft de panter een belangrijke rol in het stuk zelf. Een bekende Opus One-naam, en ook dit stuk is voor hem niet onbekend. Hij speelde eerder Shere Khan, maar ook de rol van Buldeo, die hij ook in deze versie vertolkt. Ruim 20 jaar nadat hij in Jeans debuteerde is hij nog steeds een meester in bewegen, en zijn prachtige stemgeluid lijkt er met de jaren alleen maar nog mooier op te worden. Alleen de rol van Buldeo, een nare man, wordt wat ontkracht als hij in een dans lichtvoetige Bollywood-bewegingen moet uitvoeren.
Mowgli wordt gespeeld door Simon Mual. Hij beweegt geweldig als de jongen met een wolvenmotoriek, en ook in zijn gezichtsexpressies is hij prachtig. Alleen de spraak is wat minder.
Fred Butter blijft een man in een berenpak, maar met zijn komische timing en gevoel voor humor is het leuk om naar hem te kijken. Christiaan Nannen is als Shere Khan en Bling Bling wat minder overtuigend. Chiara Re is als Indra een meisje om voor te vechten. Het ensemble is als geheel wat wisselvallig, soms prachtig, soms ook wat rommelig (of is het podium toch een maatje te klein). De rollen zoals de slangen, worden wel mooi door hen vertolkt.
De zwakke momenten zitten vooral in het script. Er zijn een aantal momenten dat karakters reageren op basis van kennis waarvan het publiek niet weet dat zij deze wetenschap hadden. Het einde van de voorstelling nogal vaag, met een probleemoplossing die niet echt logisch aandoet. Andere zwakheid dat de ontwikkeling van Mowgli niet echt helder is, dus hoe oud hij op bepaalde momenten is. Zo lijkt hij er een aantal keren wel vroeg bij zijn.
Musicalworld zag de voorstelling in Concordia in Haastrecht, een cultureel centrum met een kleine gelegenheidstheaterzaal. Een klein podium dus, dus misschien is dat de reden dat de kleurrijke decors, waarvan melding wordt gemaakt op de flyer, ontbreken. Alles wordt gespeeld in hetzelfde decor, en kleurrijk is dit Indiase jungledecor niet echt. Efficiënt is het zeker, en meer is ook zeker niet nodig. De beloofde Bollywood-choreografieën zijn er wel, maar zijn alleen herkenbaar in het mensendorp. Leuk, zonder een overkill.
Padvinders uit het heden en verleden, en fans van de Disneyfilm zullen wel even moeten wennen aan de aanpassingen in met name de namen of rollen. Zo is in dit stuk Akela de wolvenvader van Mowgli, heet de apenkoning Bling Bling, is Chil hier van een wouw (een roofvogel) veranderd in een paradijsvogel. Kaa, de slang, is net als in het boek in principe een vriend, terwijl de rollen van Baloo en Bagheera, lolbroek en ernstig, juist weer van de film zijn overgenomen.
Junglebook is de tweede musical-herneming die dit seizoen in de theaters te zien is. Waar “De Tovenaar van Oz” dankzij de klassieke geluidsbanden in het verleden is blijven hangen, oogt en klinkt Junglebook nog behoorlijk eigentijds. Af en toe is het geluid wel wat iel. De voorstelling heeft nog steeds een groter dansaandeel dan andere familiemusicals, waardoor het tempo wat lager ligt dan gemiddeld. Het ligt echter hoog genoeg om te blijven boeien. Alleen aan het begin van de tweede akte ligt de spanning wat stil, maar daar komt vrij snel verandering in. Jungle Book is een geslaagde herneming.
