Als je een betrekkelijk onbekend verhaal pakt dat al eens door Disney is verfilmd ligt vergelijken wel voor de hand. Fanwork’s versie houdt zich meer aan het originele verhaal, en heeft dan ook niet zo’n happy end. Het verhaal wordt verteld als 1 grote flash-back. We beginnen aan het einde van het verhaal, als aan de hand van John Smith’s dagboek de waarheid aan het licht moet komen. Vervolgens maken we een stap terug in de tijd, waar we zien dat Pocahontas een van de dochters is van het stamhoofd, de dochter waat hij het meeste van verwacht. John Smith is gevangene op een schip met Engelsen op weg naar nieuw land. Volgens tweede kapitein Rattcliff heeft hij een brood gestolen; iets wat door Smith wordt betwist. Als Rattcliff hem bij aankomst wil ophangen voor zijn misdaad, steekt kapitein Newport daar een stokje voor. Hij vindt dat Smith genoeg gestraft is. Smith krijgt de opdracht met een aantal mannen voedsel te zoeken en vooral geen conflict te creeren met de lokale bevolking. Tijdens deze tocht wordt hij gezien door Pocahontas, die meteen van ‘m gecharmeerd is. Een confrontatie met de indianen loopt goed af. Ondanks dat ze elkaars taal niet spreken leggen ze wederzijds de wapens neer.
De Engelsen bouwen een fort, en als Rattcliff in de ogen van de kapitein wel erg weinig uitvoert, krijgt hij de opdracht vers voedsel te halen. Bij een ontmoeting met indianen schiet Ratcliff een van de indianen neer. Hij denkt dat zij dood is, maar ze is slechts gewond. Ratcliff verwondt zichzelf om een gewelddadige ontmoeting te simuleren. Bij terugkomst blijkt het tij voor Rattcliff al gunstig gekeerd: kapitein Newport moet terug naar Engeland en Rattcliff krijgt de leiding. Tijdens een voedselexpeditie wordt Smith gevangen genomen door de indianen. Stamhoofd Powhatan geeft zijn stam, en met name Pocahontas, de opdracht vriendelijk tegen hem te zijn en hem uit te horen over de gewoontes en andere informatie over de “vieze mannen”, hun naam voor de Engelsen. Pocahontas pakt de kans om veel met Smith te kunnen omgaan, maar verzuimt de opdracht van haar vader uit te voeren. Als hij dit door krijgt wordt Smith teruggestuurd naar het fort, waar hij door Rattcliff als verrader wordt ontvangen. Dan krijgt het verhaal een onverwachte wending.
Het stuk kent drie ijzersterke vertolkers op belangrijke rollen. Allereerst Annefleur van den Berg als Pocahontas. Ze zingt prachtig, en heeft iets sereens, iets onwerelds in haar uitstraling, wat een prachtig contrast vormt met met name de zeer wereldse Engelsen. Sjoerd Kuijten is vertolt John Smith uitstekend. Hij is de persoon waarmee wij als publiek ons moeten vereenzelfvigen, en dat lukt uitstekend. Hij speelt zijn rol goed. De derde is Sanne Jochems. Zij speelt Jacky, waarschijnlijk een nazaat van Aïda’s Amneris, of een voorouder van Elle Woods. In eerste instantie lijkt ze erg dom en is vooral bezig met uiterlijkheden, maar dan komt ze toch onverwacht uit de hoek. Sanne weet prima raad met de komische momenten. In de ondersteunende rollen vallen vooral Witasnah, het zusje van Pocahontas, stamhoofd Powhatan en kapitein Newport op. Hannah Bastiaens is als Witahsnah vooral een vriendin voor Pocahontas, en de chemie is duidelijk zichtbaar. Yannick Plugers weet het stamhoofd geloofwaardig te maken. Hoewel hij gebruikt maakt van clichematige indianenmanieren zoals de manier van praten, is hij zeker geen cliché-indiaan. Arjen Obbink maakt van Newport een aparte kapitein. Waar we bij kapiteins toch vooral norse, arrogante mensen verwachten is Newport juist iemand die vrolijk in het leven staat. Door zijn aanwezigheid op het podium wordt je in de zaal al een beetje blijer.
De keuze voor het ware verhaal van Pocahontas is een goede geweest. Het geeft het stuk naar het eind toe een stuk drama, wat in de Disneyversie ontbreekt. Toch valt op de manier waarop het verhaal wordt verteld wel het een en ander aan te merken. In de voorstelling heeft het dagboek een belangrijke rol. Er wordt een aantal keren in geschreven: we zien de schrijver schrijven en horen een geluidsopname met wat er wordt geschreven. Voor iemand die een dagboek bij houdt beslaan deze schrijfsels wel erg lange periodes, en omdat de hoofdrolspeler moet schrijven ben je deze in de actie kwijt. Waarom niet gekozen voor een live “lezer” van het dagboek uit dezelfde tijd als de inleiding. Dat maakt je hoofdrolspeler vrij voor actie, en zou voor meer vaart in de voorstelling zorgen. Een van de fraaiste musicalmomenten uit het stuk is als in één nummer diverse korte scenes te zien zijn: mooi en met vaart. Deze manier van vertellen zou vaker gebruikt mogen worden.
Muzikaal overtreft Pocahontas voorgaande producties. Op één wel erg goedkoop klinkend dancenummer na wordt de sfeer goed getroffen. Naast een paar mooie ballads mag ook de underscore er zijn.
Danshoogtepunten zijn de indianenbruiloft (rondedansen die we zo met indianen associeren) en vooral de afsluitende groepsdans. Eén bonk energie vliegt dan de zaal in: als het afgelopen is wil je eigenlijk maar één ding. Meer.
Talenvolle jongeren, een flink aantal grappige momenten, een aantal mooie nummers, een paar fraaie dansmomenten, maar ook een wat traag verteld verhaal. Dat is Pocahontas in een notendop.
Pocahontas, de musical is nog te zien in IJsselstein (30 augustus), Houten (5 en 6 september), Baarn (12 en 13 september), Nieuwegein (19 en 20 september) en Capelle aan den IJssel (26 en 27 september).
