Carré biedt dit seizoen onderdak aan een tweetal internationale tourproducties in de originele taal. De eerste ervan is “Priscilla, Queen of the desert”. Het is een voorstelling over een roadtrip van een drietal drag queens met een bus (genaamd Priscilla) dwars door Australië, van metropool Sydney naar het gat Alice Springs. Het initiatief komt van Tick, niet bepaald de standaard homoseksuele man.
Niet alleen treedt hij op in extravagante vrouwenkleren, hij is ook nog getrouwd met een vrouw en heeft een kind. Deze heeft hij, op zoek naar zichzelf, jaren geleden in de steek gelaten. Hij wordt door haar gebeld, omdat ze het toch wel tijd vindt worden dat hij zijn zoon van inmiddels zes jaar oud een keer ziet (hij vraagt naar hem), en ze biedt hem een aantal optredens in het locale casino aan. Zijn mede reisgenoten weten deze reden niet; zij gaan gewoon mee om daar een aantal weken een show te verzorgen. Het zijn de oudere wat verbitterde transseksueel Bernadette (en dus feitelijk niet echt een drag queen), en de jeugdige uitbundige Felicia, die ook luistert naar de naam Adam. Vooral tussen deze twee is het regelmatig hommeles; Felicia provoceert als valse nicht regelmatig, en Bernadette is ook niet om een weerwoord verlegen. Niet alleen qua leeftijd liggen ze ver uit elkaar, ook de levenshoudingen kunnen niet meer contrasterend zijn. De reis met de bus verloopt niet zonder problemen. Onderweg blijken de plattelandsbewoners doorgaans niet zo vrijdenkend, wat een aantal ongemakkelijke, maar ook verrassende situaties oplevert.
De nummers in de show zijn vooral bekende hits, al is niet elk nummer dat in de show zit een hit geweest in ons land. Maar nummers als Finally, I will Survive, Go West en I’ve never been to me zullen de meeste mensen toch zeker bekend in de oren klinken. De show in zijn totaliteit straalt uitbundigheid uit, wat al blijkt als tijdens de ouverture de discoballen worden ingezet, en de zaal wordt ondergedompeld in roze stippen. En later ook andere kleuren. Zeker de playbackoptredens zijn kleurrijk, energiek en vol glitter en glamour. Grappig is om te zien hoe de heren lipsyncen op bekende hits, die wel degelijk live worden gezongen door drie diva’s. die regelmatig boven het podium zweven, maar soms ook in scène te zien zijn. De drie zijn gezegend met geweldige stemmen, zodat de songs hard en zuiver binnenkomen. De bus uit het verhaal is een enorm decorstuk dat alle kanten op kan bewegen, en aan één kant is opengewerkt, zodat we kunnen zien wat er in de bus gebeurt. Ook valt op hoeveel kostuums er in deze voorstelling worden gebruikt. Het moet achter de schermen een hectiek van jewelste zijn.
De bekendste hoofdrolspeler is natuurlijk Jason Donovan, die de rol van Tick al jaren speelt. Ondanks zijn verleden als hitzanger is juist zijn zang niet het sterkste punt; de inzet van menig nummer zorgt ervoor dat je de song niet meteen herkent. Toch speelt hij de rol verder geweldig, en weet hij vooral de ontroerende momenten volledig te benutten. De rol van Bernadette is voor Simon Green. De oudere transseksueel is een liefhebber van klasse en stijl (waardoor hij vaak botst met de wat ordinaire Felicia), maar ook bitter na het heengaan van zijn laatste partner. Het komt overtuigend over. Adam Bailey is de onbezonnen relnicht Adam, die vooral lol wil hebben en weinig relativeringsvermogen heeft. Ondanks de lol die hij heeft in het beledigen van vooral Bernadette, blijkt hij niet helemaal ongevoelig voor een pittig weerwoord. Zijn binnenkomst is meesterlijk: een werkelijk fantastisch optreden met het nummer Venus.
Maar ook buiten de hoofdrolspelers om valt er genoeg te genieten. Of het nu de geweldige imitatie is van Tina Turner tijdens een van de acts, de superordinaire kunstjes van een van de vrouwen die ze op hun weg tegenkomen, of juist de vet aangezette plattelandstroosteloosheid, de simpele plattelandsdansjes of de uitdagende optredens in de dragqueenkostuum, het moet wel een vette lach op je gezicht toveren. Bijna alles wordt groots gespeeld, inclusief de begrafenis van Trumpet, de voormalige partner van Bernadette. De uitleg van deze bijnaam (hij heeft nog nooit trompet gespeeld) levert tevens een knipoog op naar ons eigen land. Het contrast met de emotionele en pijnlijke momenten, klein en integer is reuzegroot, wat het extra effectief maakt. Ook als publiek slik je even, of pink je misschien wel een klein traantje weg, alvorens je weer wordt meegezogen in het feest van de voorstelling. Want bij elke feestscène vraag je jezelf af: hoe gaan ze dit nog overtreffen. En toch lukt het keer op keer.
Niet iedereen zal deze overdaad waarderen, maar wie van uitbundig theater houdt, kan lachen om ordinaire grappen (visueel en tekstueel, wie de Engelse taal niet goed beheerst mist een hoop dubbelzinnige en vileine grappen) en een feestje kan waarderen, moet Priscilla niet missen. De voorstelling speelt maar twee weken in Carré, dus wees er snel bij, voor het te laat is.
