Het verhaal van Rent zal zo langzamerhand bij een ieder wel bekend zijn. Maar voor wie het toch nog onbekend terrein is: Rent, geschreven door Jonathan Larsson en gebaseerd op de opera La Bohème van Puccini, laat ons door de ogen van filmmaker Mark Cohen een jaar zien uit het leven van hem en zijn vrienden in een kraakpand in New York rond de jaren 90. Geen terugblik dit keer vanuit het heden, al dan niet met een oudere en jongere Mark, maar gewoon de oorspronkelijke versie van de productie die dit seizoen zijn 20e verjaardag viert.
Mark en zijn vrienden zijn zogeheten Bohemians: kunstenaars, artiesten en andere vrije geesten die zich door hun alternatieve manier van leven afzetten tegen de traditionele, conventionele wijze van onderdeel uitmaken van de maatschappij. In Rent worden zij geconfronteerd met heftige problemen als HIV/Aids, drugsgebruik, armoede en sociale woningnood; Ze worstelen enorm met het leven en met hun creatieve ambities. In Rent wordt een beeld geschetst van een periode die drugsverslaafden en homo’s de bibbers bezorgden vanwege de kans seropositief te geraken, het voorportaal van de destijds nog dodelijke ziekte Aids. In de levens van de vriendengroep staat dit thema behoorlijk centraal. Naast Mark zien we de aan HIV lijdende Roger Davis, die zijn zieke vriendin April verloor door zelfmoord en die nog eenmaal een prachtlied wil schrijven voor hij zelf sterft. We zien de junk Mimi Marquez, eveneens seropositief, die haar lichaam verkoopt voor drugs. Roger en Mimi krijgen een relatie maar wel een complexe: die van aantrekken en afstoten. We maken ook kennis met Angel Schunard, een zeer warme en sociale travestiet die ieders vriend is. Angel is zoals dat heet het cement tussen de stenen van de groep en probeert iedereen bij elkaar te houden. Angel lijdt aan Aids en krijgt een relatie met de eveneens ziekte Tom Collins; De twee hebben een enorme chemie. Dan is er nog een zekere Maureen Johnson, voorheen de vriendin van Mark maar die hem kort geleden heeft ingeruild voor een lesbische relatie met Joanne Jefferson. Maureen zet haar artistieke ideeën om in een strijd voor de sociaal zwakkeren, tegen de gevestigde orde, En tenslotte hebben we Benjamin Coffin III, ooit een maatje van de groep maar nu een zakenman die voor het grote geld gekozen heeft en eigenaar is van het pand waarin de groep woont. Omdat er geen geld is voor huur, dreigt Benjamin de groep op straat te zetten, hoewel er ruimte lijkt voor een deal. Daar is Maureen echter wel voor nodig. De vraag is echter of een dergelijke deal wel rijmt met de normen, waarden en morele principes van de groep.
De groep is hecht ondanks, of misschien wel dankzij alle problemen. Ieder probeert op zijn eigen wijze te ontsnappen aan het zware dagelijkse leven. Maar als dood en verderf om zich heen grijpen blijven hoop en liefde over en wordt carpe diem het levensmotto. Pluk de dag: No day but today!
De zware thema’s grijpen naar de strot; De sfeer is rauw en grauw, het troosteloze decor van het kraakpand staat treffend symbool voor de op het oog hopeloze situatie waarin Mark en zijn vrienden zich bevinden. Anno 2017 zijn sommige van deze problemen niet meer aan de orde van de dag. Zo is HIV behandelbaar zijn en is Aids niet meer de vijand van weleer. Dat betekent echter niet dat de wereld er eenvoudiger op geworden is. De problemen van weleer hebben plaats gemaakt voor nieuwe problemen, al dan niet globaal van aard. In een wereld die brandt van haat en onzekerheid en een crisis die nog niet ver achter ons ligt, worstelen ook nu veel mensen met hun dagelijks leven, met prangende levensvragen en hun verlangen naar liefde en een schouder om op uit te huilen. Ook nu is er verzet tegen de maatschappij die louter om geld lijkt te draaien. Daarmee is Rent als pleidooi voor de zoektocht naar hoop en liefde nog steeds actueel, nog steeds de emotionele rollercoaster van weleer.
De fantastische rock score van Rent versterkt de emoties enorm. Het verleidelijke Light my Candle, het agressieve Tango: Maureen, het wilde Out Tonight, het meeslepende I’ll Cover You, het los gaan met La Vie Boheme en uiteraard het overbekende zoete Seasons Of Love: zo maar wat songs uit de fenomenale score. Het helpt dan natuurlijk wel als de cast het niveau haalt dat deze voorstelling verdient. De cast in deze UK tourversie is gelukkig om van te smullen. Zang en spel zijn bij alle acteurs stuk voor stuk uitstekend te noemen, en ze weten de desolate en wanhopige sfeer feilloos weer te geven. Maar als er dan toch drie genoemd ‘moeten’ worden die nog meer opvallen dan de rest, dan zijn dat toch wel Ryan O’Gorman als Tom Collins, Lucie Jones als Maureen Johnson en Layton Williams als Angel Schunard. Daar waar O’Gorman aan het begin van de tour nog wat onwennig leek, heeft hij enorme stappen gemaakt en is hij nu een van de opvallendste verschijningen op het podium. Met sterk, overtuigend spel van een kwetsbare en zieke man die in Angel een lotgenoot en grote liefde vindt. En met een krachtige, prachtige stem die het meest tot zijn recht komt in het door merg en been gaande I’ll Cover You, na de dood van Angel. Een siddering gaat door de zaal, de helse pijn van Tom is intens voelbaar. Dan Lucie Jones. Nog niet zo lang geleden in Leicester’s Curve Theatre onderdeel van de cast van de Legally Blonde tour waar zij de rol van Elle Woods verdienstelijk speelde, maar nog niet over een X-factor beschikte. Wellicht dat de songfestival-ervaring eraan heeft bijgedragen, maar Jones heeft die factor nu wel en straalt als de wilde Maureen. Jones gaat in haar rebelse spel heerlijk over de top, zonder irritant te worden. Haar vertolking van Over The Moon is uitstekend; het deel waarin zij liggend op haar rug en al trekkend aan de microfoon de melk al lurkend tot zich laat komen verleidt Collins zelfs te brullen of Mark zich dit nog herinnert van zijn relatie met Maureen. Misschien wat plat maar wel hilarisch getuige de reactie van de zaal. Tenslotte Layton Williams als Angel. Woorden schieten eigenlijk tekort voor zijn performance. Williams IS Angel, een warme, super sociale allemansvriend die ieders hart breekt en zich ontroerend ontfermt over de zieke Collin, terwijl hij zelf ook de dood in de ogen kijkt. Williams speelt de rol subliem en beschikt over een fluwelen stem. Zijn moves zijn geweldig en Today 4 U is een groot feest waar Williams op Kinky Boots laarzen een achterwaartse en zijwaartse salto maakt. Hoe groot is de tegenstelling met zijn sterf scene, die tot een beklemmende stilte in de zaal leidt. Wat een indrukwekkende performance van Williams, die moeiteloos doorgetrokken kan worden naar de gehele cast en voorstelling. Deze Rent is er een om nooit te vergeten.
