Na de reprise van Kikker vorig jaar komt Theater Terra dit seizoen weer met een gloednieuwe voorstellng voor de jongste doelgroep. Centraal staat de brandweerolifant in opleiding, Spuit Elf. Wederom zijn de makers van de poppen er weer in geslaagd deze als twee druppels water te laten lijken op de prenten uit de boeken van Harmen van Straaten, waarop de voorstelling is gebaseerd.
Wie deze middag langs de Meervaart reed heeft vast even nieuwsgierig opzij gekeken. Bij aanvang van de voorstelling stond daar een grote brandweerauto. Het was slechts decor bij de premiere van Spuit Elf, en na de voorstelling stonden er zelfs een aantal. De ladderwagen was het decor om met de kleine olifant op de foto te gaan. Het theater stond dus niet in brand. En ondanks dat alles in de rode zaal ook echt rood is viel het op dat de zaal vol zat met kleine brandweermannen (M/V), door de rode helmen die ze droegen. Het geduld van deze vuurbestrijders werd wel op de proef gesteld. Vanwege de marathon in Amsterdam waren gasten verlaat, en werd er dus later begonnen.
Alle tijd om te kijken wat er nu op het podium te zien was. Een achterwand met een projectie van lucht met wolken. Een dubbele ladder die een driehoek vormt met daartussen emmers, en op de grond lijkt een pop te liggen.
Als de voorstelling dan eindelijk begint maken we kennis met Spuit Elf, en drie andere brandweerolifanten. De commandant is streng, en komt ook graag sterk overkomen. Waar hij soms met een piepstem begint te praten, schraapt hij snel zijn keel en klinkt ineens een stuk lager, en stoerder. Als alle olifanten luidruchtig liggen te slapen gaat het brandalarm. Via de brandpaal gaan ze snel naar beneden, al is niet iedereen hier even bedreven in. Maar Spuit Elf mist het alarm, en wordt pas later wakker. Als hij zijn droom van een brandalarm wil vertellen is de rest dus weg. Hij gaat met zijn brandweerfiets naar de brand, maar het sein brand meester is al gegeven. We maken vervolgens kennis met de burgemeester, die het gevaar wat er was graag wat wil overdrijven om zichzelf wat belangrijker te maken. De commandant is het hier niet zo mee eens, maar kan weinig zeggen. De burgemeester heeft hem vast bij zijn slurf, waardoor de olifant nauwelijks wat kan uitbrengen.
Spuit Elf is dus niet zo gelukkig in zijn vak. Ook zijn vrienden, neushoorn Rico en meisjesolifant Bella, geloven niet in een glansrijke brandweercarrière voor Spuit Elf. Maar hij denkt, dat als hij goed zijn best doet, dit gewoon moet lukken. De olifant krijgt ook nog een reprimande van de commandant. Als Spuit Elf vervolgens naar muziek wil luisteren, moet hij van de commandant een koptelefoon op. Prompt gaat het brandalarm af en weer mist de kleine olifant het uitrukken van de brandweerauto.
Ditmaal is de situatie ernstiger. Oma (een mammoet!) die er woont, heeft een goed heenkomen gevonden, maar de kat zit nog boven. Gelukkig is het vangzeil er nog, en komt ook het huisdier met de schrik vrij. Het blussen van de brand is wel een probleem: er is geen water meer. De brandweercommandant neemt contact op met de burgemeester om deze te vertellen over het watergebrek, maar deze maakt zich daar niet druk over. Op dit moment is er toch geen brand. Maar wat als er brand in het gemeentehuis zou ontstaan?
Theater Terra is altijd goed geweest in passende vormgeving. Het gebruik van een mini-versie om het grotere geheel van de eerste brand te laten zien en de rit van de brandweerauto daarheen. Vuur wordt met doeken fraai verbeeld, waar op andere momenten een projectie en rook voor het gewenste effect zorgt. De brandweerauto op ware grootte ziet er uit als een tekening, waar leuk mee wordt gespeeld. Het mooist is de sprong van de kat uit het raam richting vangzeil. In slow motion wordt een kwart slag gedraaid, zodat we een aanzicht van boven krijgen, waarna vlak voor landing weer wordt teruggedraaid. De poes is in de handen van oma qua gedrag ook niet van echt te onderscheiden.
Waar de voorstelling bedoeld is voor kinderen, valt er voor volwassenen ook nog genoeg te zien en genieten. De kinderen gaan volledig op in de karakters, waar de ouderen ook de acteurs aan het werk zien. Soms wordt één pop door drie acteurs bewogen, wat prachtig is om te zien. Het geklungel op de glijpaal is voor iedereen leuk, net als de enorme hoop in het toilet door het watergebrek. Het enorme gesnurk van de olifanten spreekt dan weer de jongste bezoekers meer aan.
Hoewel de figuren hun stemmen houden is het niet zelden iemand anders die de pop bedient. Dit gaat vaak met een indrukwekkende elegantie, op het lopen na, wat vaak wat grof oogt. Maar naast de kat die niet van echt te onderscheiden is, zien we ook een vis op het droge spatteren, ook net echt. De emoties van de figuren worden mooi ondersteund door de bijbehorende lichaamstaal.
De cast bestaat uit de ervaren ouwe rotten Theo Terra en Dick Feld, en de jongere generatie bestaand uit Iris Rodenburg en Lars Mak. Iedereen is serieus bezig, maar evengoed straalt de lol en energie er vanaf. Lars Mak weet als Spuit Elf de juiste toon te pakken, jong en enthousiast, maar ook kwetsbaar. Het maakt het zowel sympathiek en vertederend. Er zijn maar weinig vrouwelijke karakters, dus speelt ze ook de burgemeester. Het is even raar als we horen dat dat een hij is, maar daar stap je makkelijk overheen.
De liedjes zijn gewoon goed, zonder dat ze echt uitblinken of blijven hangen. De meeste liedjes zijn ballads. De afsluiter is wel een vrolijk energiek nummer.
Er zijn maar weinig theatergroepen waarbij de naam op zich al een kwaliteitskeurmerk is. Theater Terra is daar één van. Zelfs de iets minder geslaagde voorstellingen zijn nog gewoon goed, en vrijwel allemaal overstijgen ze dit niveau. Spuit Elf is niet zo briljant als Kikker, maar verdient wel het predikaat ‘zeer goed’.
Scenefoto’s: Joey Buddenberg
