Succesvolle terugkeer van Jekyll & Hyde

In 2007 speelde Harlekijn deze musical een paar voorstellingen in het Stadstheater. Nu worden er meer voorstellingen gespeeld, maar dan in het Erasmus-college. Een open ruimte die gelegenheid biedt tot een bijzondere opstelling.
Jekyll & Hyde is het bekendste stuk van componist Frank Wildhorn, die na deze musical nog veel meer heeft geschreven, waarvan The Scarlet Pimpernel de enige is die ook nog wel wat speelbeurten krijgt, maar waarvan de rest veelal alweer is vergeten. Waar in het Nederlandse taalgebied professioneel zelden een Wildhorn-productie wordt gebracht - de opvoering van Dracula in Antwerpen was een uitzondering - worden de twee eerstgenoemde titels in het amateurcircuit regelmatig gespeeld. De uitvoering zoals deze in Zoetermeer te zien is toont aan waarom. Jekyll & Hyde is een prachtige musical, met een enkel traag momentje, maar vooral prachtige bombastische nummers, en fraaie ballads.
In Jekyll & Hyde maken we kennis met dr. Jekyll. Hij gaat enorm op in zijn werk en is ervan overtuigd dat de mens bestaat uit een goed en een slecht deel. Als je deze kunt scheiden, kun je vervolgens het goede overhouden. Hij wil op mensen experimenteren, maar het bestuur van het ziekenhuis, bestaand uit de elite van de stad, lacht hem vierkant uit. Alleen de voorzitter is wat milder, en is de enige die niet tegen stemt, al stemt hij evenmin voor.
Dat hij opgaat in zijn werk zorgt er ook voor dat hij te laat komt op zijn eigen verlovingsfeest, met de mooie Emma.Als Jekyll met zijn vriend John in een tent van bedenkelijk allooi belandt, ontmoet de dokter daar Lucy. Hun ontmoeting zorgt voor Lucy niet voor inkomen, wat haar op een afstraffing van ‘pooier’ Spider komt te staan, maar wel voor een visitekaartje, voor als ze hulp nodig heeft.
Als alle ellende tot een hoogtepunt komt — hij krijgt bericht van het overlijden van zijn zieke vader — komt Jekyll tot het lumineuze idee dan maar op zichzelf te experimenteren. En zo verschijnt mr Hyde, een beest die als eerste Lucy aftuigt. Als zij vervolgens met het visitekaartje bij Jekyll komt, schrikt hij, als hij merkt dat Hyde de dader is, maar hij stopt niet met zijn experimenten. En Hyde vermoordt vervolgens de bestuurders van het ziekenhuis, één voor één. Maar ook Lucy blijkt, dankzij de gevoelens die Jekyll voor haar heeft, niet veilig. Kunnen vriend John, verloofde Emma of Lucy het tij nog keren?
Dat er in Nederland ooit een voorstelling inspiratie zou halen bij Starlight Express in Bochum had ik nooit verwacht, maar hier is het gebeurd. Net als daar zijn er in deze zaal blokken met draaistoelen, die ingeklemd zitten tussen de decors. Aan de lange kant zijn er dan ook nog twee conventionele rijen stoelen geplaatst, die waarschijnlijk toch het beste zicht geven. Aan de andere lange kant is een soort brug van steigerdelen gemaakt, waarop en waaronder kan worden gespeeld, en waarop ook het (mini)laboratorium van de dokter zich bevindt. Links is er dan nog een groot podium, rechts twee kleinere (waarvan 1 naast de zitrijen), en in het midden is er ook weer een podiumpje. Veel plek dus om te spelen, en deze plekken worden ook ten volle benut. Soms levert dat wel het effect op alsof je naar een tenniswedstrijd zit te kijken. Dan is de actie (of zang) hier, en dan weer daar. Bij de opening is dat even wennen, vooral ook omdat de zangers niet allemaal even goed zijn belicht, en je dus moet gaan zoeken. Later in de voorstelling gebeurt dat nog een paar keer, maar echt storen doet dat, in zijn totaliteit, niet. Decorstukken en requisieten zijn er nauwelijks. Een rolstoel, een soort schommel van doek, en een lijn met D-sluitingen zijn een paar die opvallen.
Van de voorstelling van vier jaar geleden is door de totaal andere regie en enscenering niets meer over. Van de cast nog wel. Opvallend is de terugkeer van Jasper Taconis, die sinds de vorige voorstelling een Musicalaward-nominatie kreeg voor Five Guys Named Moe, en begin dit jaar naar Aruba vertrok voor een aantal showproducties op Aruba. Ook Emma wordt door dezelfde actrice, Renate Sonneveld, gespeeld. De derde hoofdrol, Lucy, is nu voor Roos van der Hoeven, studente aan de DAPA. Het drietal is zangtechnisch voortreffelijk. Mocht er een Nederlandstalige CD komen dan hoeven ze niet lang naar de uitvoerenden te zoeken: die staan hier te spelen. Het acteerwerk is voor semiprofessionals eveneens prima, al is er zeker groei mogelijk. Zo ontbreekt er zichtbare chemie tussen Jekyll en Emma, en is Lucy ze als hoer optreedt wat netjes. Jasper Taconis is voor het verschijnen van Hyde wat kleurloos en mat, wat dus niet hetzelfde is als de brave man die Jekyll is. Vooral bij zijn Eureka-moment (het welbekende Froger-This-is-the-moment) verwacht je dat hij dat ook met lijf en beweging toont, en dat hij dan niet netjes een trapje oploopt. Dat is jammer, omdat hij hierna in beide rollen uitstekend acteert, ook als hij de twee karakters bijna zin voor zin moet wisselen. De rest van de cast ondersteunt prima, al moeten de bestuursleden uitkijken met het niveau van overacting. Het zijn over het algemeen arrogante, moraalloze eikels (wat over hun eigen levenswandel gaat, niet over het oordeel nee bij de experimenten van de dokter) , maar geen gestoorden. Of je maakt er wel allemaal idioten van, maar dan moet ook dat consequent. Maar nogmaals, dat zijn kanttekeningen bij over het algemeen prima acteerwerk.
Naast voor dit niveau uitstekende acteurs heeft de voorstelling ook een prima orkest. Live-muziek geeft een voorstelling een stuk extra lading zeker als er goed wordt gespeeld, en dat is in dit geval zeker het geval.
Het totaalbeeld mag er ook zeker zijn. De dansen zijn goed, de zang van de groepsnummers is indrukwekkend en overweldigend, en de kleinere scènes worden mooi gespeeld. Met minimale middelen wordt een maximaal effect bereikt. Uitzondering, want compleet overbodig is het moment dat Lucy en Hyde door de lucht zweven (en tevens de oplossing bij de vraag die sommigen zich vast hebben gesteld bij de vermelding van de lijn met D-sluitingen), maar het is wel mooi om te zien.
Een voorstelling dus op hoog creatief niveau. Regisseur Barthel van Lint, choreografe Mimi Vooijs, en muzikaal leider Ivo van Leeuwen verdienen alle complimenten. Dat geldt ook voor Rutger Bulsing, die zijn werk al veel eerder deed. Hij zorgde voor de natuurlijk klinkende vertaling, die geen moment als een vertaling klinkt.
Als alle voorstellingen op het Thrillerfestival dit niveau halen is dit evenement ook zeker voor herhaling vatbaar. En laten we dan hopen dat Harlekijn weer een goede keuze maken. Dracula, Lestat, Evil Dead, er zijn interessante musicals te verzinnen. Al zullen we ook om de herneming van Zigana niet treuren.