Met eigen bewerkingen van avonturen van koning Arthur en Robin Hood is I&L Entertainment goed gestart in de wereld van de familiemusical. Nu wordt de lat nog wat hoger gelegd, met een volledig eigen verhaal, met wel bekende elementen. Soms roept dat wat verwarring op, bijvoorbeeld als Olympia toch niet de klassieke plaats in Griekenland blijkt te zijn, terwijl Hercules en Hades wel de Griekse (half)goden zijn. Maar er zijn dus wel volop parallellen met de mythologie, met daarnaast een flinke scheut superhelden, een schep Mr. Magorium’s Wonder Emporium en een snufje Gremlins.
Dit levert een verhaal op van Tom, een jongen die wordt geboren als kind van ouders van twee verschillende klassen, wat volgens wet verboden is, terwijl de vader een andere vrouw heeft. Deze vrouw komt erachter, verbant de moeder, en laat het kind doden. Deze weet echter zijn wat onwillige beulen weg te stinken, en wordt liefdevol opgevangen door Bob, eigenaar van een magische speelgoedwinkel. Tom moet zich verborgen houden, maar heeft wel gezelschap van zijn speelgoed, vooral de poppen van zangeres Christa en Claire de cowgirl. Overdag zijn dat het ook gewoon, poppen, maar ’s nachts kan al het speelgoed in de winkel door een aanraking tot leven komen, dankzij een magische klok.
Tom wordt bijna elf, en kan niet wachten tot hij zijn nieuwe cadeau krijgt, een Herculespop. Ondertussen is in het huis van de president ook een kind bijna jarig. Haar vader, de goeiige president Adler (en ook de vader van Tom) en moeder, de bazige egoïstische Hera, maken Madeleine Fifi midden in de nacht wakker, wat niet het gewenste effect oplevert. Ze is kwaad dat ze niet alleen wordt gelaten, en als blijkt dat ze maar één cadeautje krijgt, en dat ook nog eens de Zeus-pop is in plaats van de Hercules, zijn de rapen helemaal gaar. De nieuwste rage is echter de Hades-pop, die de volgende dag uitkomt. De god van de onderwereld is extra gevaarlijk, dus Tom wordt nog extra gewaarschuwd. Als Madeleine met Hera in de speelgoedwinkel komt om Zeus voor Hercules te ruilen, wil ze Hades, die net aan een andere klant is gekocht. Hera regelt het voor haar, maar laat de pop uit haar zakje vallen, waardoor het in de winkel op de grond blijft liggen. De basis voor een flinke chaos is geboren, waarbij Tom zijn superheld Hercules hard nodig heeft.
Tom wordt gespeeld door Maikel Nieuwenhuis, en hij straalt van het podium af. Het enthousiasme van een 11 jarige is geen enkel probleem voor hem. Lenig als hij is trakteert hij ons terloops op een aantal acrobatische toeren. Maar ook de emotionele kant is in zowel spel en zang erg goed. Bartho Braat heeft een lekkere vertelstem, dus het is fijn dat hij aan het begin en einde een stuk mag vertellen. Als Bob heeft hij niet zo’n heel grote rol, maar de sympathieke man wordt overtuigend neergezet. Hij blijkt ook best aardig te kunnen zingen. Michelle Smit kan lekker los gaan als de verwaande presidentsdochter. Hera is allesbehalve een liefdevolle moeder, maar gewoon een kreng, die altijd haar zin weet te krijgen. Marleen van der Loo speelt lekker met dit valse karakter. Jeroen Phaff heeft één van de prettigste zangstemmen van Nederland, en dat laat hij ook nu weer horen. Als Adler is hij vriendelijk (en mist hij zijn zoon), als Hades ondanks zijn destructieve acties toch een wat merkwaardig figuur, een schurk light, die ook niet echt geholpen wordt door zijn kostuum.
Er is humor op alle niveaus. De scheten latende baby, het herhalen van acties, dat is prima geschikt voor de kleintjes. Voor volwassenen zitten er leuke dingen in de tekst, bijvoorbeeld in een omroepbericht van de spoorwegen. Vooral voor hen zit er een aantal ballads in de show, bijvoorbeeld een over het missen van je kind, die dan weer wat minder geschikt is voor de jongere bezoeker. En zo golft de focus regelmatig van jong naar oud en weer terug.
De voorstelling duurt een uur voor de pauze, en drie kwartier erna. Dat is behoorlijk lang voor een familievoorstelling, en de eerste akte voelt ook lang. Het tempo ligt erg traag, en bevat scenes die ingekort of overgeslagen kunnen worden. De tweede akte, die het daadwerkelijke avontuur bevat, heeft wel een lekker tempo, zodat je met een goed gevoel weer naar huis gaat.
Er zit wel een groot probleem in het script, dat niet de eigen logica volgt. Redelijk aan het begin van de voorstelling wordt verteld dat om 12 uur het speelgoed dat wordt aangeraakt tot leven komt, maar niet veel later is dat levende speelgoed er al bij, als de klok 12 slaat voor Tom’s verjaardag. En ook in de tweede akte blijken de poppen al voor 12 uur te leven. Dat doet helaas afbreuk aan het verder leuke verhaal.
Tom’s magische Speelgoedwinkel is een echte kerst-/wintervoorstelling, en de speelduur is dus beperkt. 28 februari wordt de laatste voorstelling gespeeld.
