Een aantal weken geleden zag Musicalworld de productie Don Camillo & Peppone, met daarin Femke Soetenga. Helaas was een live interview niet mogelijk, maar we werden wel in de gelegenheid gesteld haar enkele schriftelijke vragen te stellen. VIer jaar na het vorige interview namen we de draad dus weer op:
De vorige keer dat we elkaar spraken reisje je van hot naar her in Duitsland met zes shows in een jaar. Nu sta je een behoorlijke periode vast in Wenen, en eerder St Gallen. Hoe bevalt het hier? Is er verschil tussen het Zwitserse, Oostenrijkse
(Weense) en Duitse publiek? En in het reguliere leven?
Ja het is een reuze verschil voor mij. Niet bijna dagelijks in de trein om naar een andere stad te reizen voor weer een andere productie. Sinds lange tijd weer een beetje regelmaat in mijn leven. Privé is dat natuurlijk wel fijn. De creatieve geest in mij is af en toe wel onrustig en wil nieuwe dingen doen, maar dat los ik dan op met concerten, die brengen afwisseling. En ik heb nu meer tijd om musea te bekijken, andere theaters te bezoeken, les te geven.
Het Oostenrijkse publiek is heel enthousiast. Er komen vooral 50 plussers, en dat is ook de doelgroep van deze show. Soms zitten er schoolklassen in en dan merk je toch dat grappen niet aankomen en de reactie op de show anders is. Daar merk ik een groot verschil. Sowieso iedere avond ander publiek. Dat is in Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk hetzelfde.
Je bent inmiddels een award-winner. Hoe ervaar je dat, en welke beschouwde je als het meest vleiend.
Het is natuurlijk een mooi compliment als je een award krijgt. De eerste blijft waarschijnlijk dan toch de speciaalste. Was ook voor een mooie rol. Milady de Winter in 3 Musketiers. Een productie waar ik al trots op was, en als blijkt dat het publiek dat ook zo vindt, is dat natuurlijk te gek. Maar in het jaar erna werd ik Mooiste vrouwelijke musicalstem. En dat is ook een hele eer!
Je speelt in Don Camillo & Peppone Laura Castelli. Wat beschouw jij als het essentiële van die rol? En wat maakt het leuk, en wat is misschien lastig om te spelen.
Leuk en interessant natuurlijk dat het een heel nieuw stuk is. Nog nooit ergens gespeeld, geen regels. Ik kon alles ontdekken en ontwikkelen zonder iets in mijn hoofd te hebben. Laura Castelli staat in de musical voor het opkomende feminisme is die tijd. Dat wordt niet uitgelegd, maar dat moet je wel aan haar kunnen zien. Aan haar houding en die ten opzichte van anderen. Dat ze de sterke vrouw is achter Peppone. Eerst wordt ze nog een beetje door hem gestuurd, maar al snel ontwikkelt ze zich tot een zelfstandig denkende en handelende vrouw. Ze is bijvoorbeeld de enige die merkt dat Don Camillo het dorp voor de gek houdt en confronteert hem ermee. En probeert hem daarmee zelfs een beetje te chanteren. Verder is ze loyaal, intelligent en sympatiek, en soms een tikje te resoluut. Het toughe is natuurlijk erg leuk. De rol is een komische rol. Laura op zich is niet heel grappig, maar de situaties die ontstaan mede door haar toedoen zijn het wel. Comedie is
toch altijd weer heel anders spelen, het moet iets groter zijn, maar toch eerlijk blijven. Gedeeltelijk een andere lichaamstaal. Daar moest ik in de repetitietijd naar op zoek.
Laura Castelli wordt als het ware achtervolgd door Nonno, een oude man, die zijn handen niet echt thuishoudt. In principe een ongemakkelijk gegeven. Hoe is dat in het repetitieproces gegaan?
Onze repetitietijd was in Zwitserland. Daar hebben we eerst gespeeld. Dat betekent dat ik in de repetitietijd een andere, Zwitserse, Nonno had. Deze collega is een ongelooflijk lieve en erg grappige man, die in zijn hart nog erg jong is. En daarom hadden we bij de repetities ook alleen maar veel plezier. Het was nooit ongemakkelijk. Hij is de enige die niet mee is gekomen en de hele cast mist hem nog. Af en toe komt hij langs en kijkt. In Wenen hadden we niet meer veel repetitietijd, daar werd de ene Nonno door de andere vervangen en “Los geht´s”.
Ik kan me nog wel vaag herinneren de films van Don Camillo en Peppone als filmklassieker op tv gezien te hebben. Jij bent jonger dan ik. Kende je ze ook voordat je aan de voorstelling begon?
Nee, ik kende de films helemaal niet. Mijn rol komt in de films trouwens zo ook helemaal niet voor. Ik heb op Youtube een paar fragmenten bekeken om de stijl te begrijpen. Maar wat het meeste hielp, was het boek waarop de films gebaseerd zijn. Dat kreeg ik van een fan. Een oude, originele uitgave van Don Camillo und Peppone di Giovannino Guareschi.
Tijdens het vorige interview gaf je aan dat je de vele producties die je tegelijkertijd speelde als het ware in laatjes bewaarde. Nu ze al even dicht zijn zal er misschien wat stof op liggen, maar welk laatje zou je het liefst weer zo snel mogelijk opentrekken.
Nou, die laatjes zijn soms een tijdje dicht, want dan liggen producties een paar maanden stil, dan blaas ik even snel wat stof eraf en dan gaat het weer door. Dat is ook het geval met West Side Story en Evita, die komen er gewoon weer aan.
Verder mag binnenkort het laatje Jekyll & Hyde weer open, wel in een andere productie, dus ook met andere collega´s en zo. Een nieuw laatje gaat open voor Oliver. De kast wordt dus weer wat groter. Erg mooie herinneringen zitten wel in de laatjes van 3 Musketiers, Rebecca en Dracula. Die mogen best nog een keertje open.
Een vraag die ik ook Maya Hakvoort stel: Een van mijn persoonlijk favoriete shows blijft Rebecca. De kans is klein dat deze ooit in Nederland te zien zal zijn, maar mocht dat het geval zijn, zou dat een voorstelling zijn die je in ons land zou willen
spelen(als Pia, die de rol in Tecklenburg ook weer speelt, je niet voor is natuurlijk)? Of zijn er andere specifieke shows of die je in Nederland zou willen spelen.
Hahaha, nou dat antwoord is dus wel duidelijk. Ik vond het een super stuk. Een spannende rol met vele conflicten, drama en natuurlijk goede muziek. Daar ga ik geen nee tegen zeggen 😉 Er komen, as we speak, weer nieuwe musicals op de markt, en er ontstaan altijd weer nieuwe mooie rollen, dus wil ik helemaal niet zeggen wat de ideale rol zou zijn die ik nog zou willen spelen. Maar Elisabeth, Man of la Mancha, Mamma Mia zijn zeker nog stukken die me interesseren.
Scènefoto: Deen van Meer
