Recensie

De vermoorde onschuld: een perfect visitekaartje.

De 4e jaars studenten van de Frank Sanders' Akademie voor Musicaltheater spelen met "De Vermoorde Onschuld" een geweldig geestige voorstelling.

Vorig jaar werd door de derde jaars de opleiding afgesloten met de bijzonder matige voorstelling Leoland; de studenten die doorgingen in het facultatieve jaar kunnen zich geen betere revanche voorstellen. De Vermoorde Onschuld toont de professionaliteit van de studenten, en is vooral enorm leuk.

Theo Nijland kwam met het idee, een voorstelling in de sferen van de film noir, met liedjes uit het American Songbook. Met de cast die bestaat uit de studenten Marlies ten Brink, Roswitha Commandeur, Florens Eykemans, Anne Garretsen en Liliane de Graaf, aangevuld met de ervaren Ara Halici werd dit idee uitgewerkt tot “De Vermoorde Onschuld”. Oorspronkelijk zou Vincent de Lusenet ook meedoen, maar hij moest afhaken vanwege de voorbereidingen voor Pettycoat. Hij zat deze eerste voorstelling in het publiek, en zag met hen dat zijn niet-meedoen ook leuk in de show was verwerkt.

Waar de “film noir” nogal serieus van toon is, is in De Vermoorde Onschuld alles nogal vet aangezet. De parodie werkt wonderwel; veel van de kenmerken vinden we terug. Uiteraard hebben we de “voice over” van de hoofdpersoon Frank, gespeeld en dus ook gesproken door Floor Eykemans. De voor het genre noodzakelijke femme fatale wordt gespeeld door de vier dames uit het gezelschap. Het verhaal wordt nogal ingewikkeld, en op een aantal momenten wordt er uitermate filmisch gespeeld, onder andere door te rennen in slow motion. Uiteraard is er een ook een belangrijke rol voor een vuurwapen, en het noodweer is nooit ver weg.

In “De Vermoorde Onschuld” belandt werkzoekende Frank na een lift door Henry bij de oude Joe, beiden vertolkt door Ara Halici. Als hij in de koelkast wat te eten zoekt maakt hij kennis met Joe’s vrouw. Frank raakt in haar ban, maar weet niet dat zij helemaal niet in hem is geïnteresseerd. Zij heeft hem nodig voor een duister, en ingewikkeld plan. Een plan zo ingewikkeld, dat zij er, zelfs in viervoud, eigenlijk ook niet meer uitkomt, mede door de bezetting van het stuk, Een voorstelling dus, waarin de personages zich wel bewust zijn van de toneel-setting waarin ze zitten. Dit is typisch zo’n stuk waar je eigenlijk niet te veel over wil zeggen, omdat het vol zit met leuke tekstuele en visuele verrassingen, en barst van de onverwachte wendingen. De voorstelling is in ieder geval geestig vanaf de eerste minuut. Met heel veel veren en humor wordt het MGM-intro nagedaan. Een paar grappen met licht, dat het dronken lastig is om een plaat op te zetten en een overwachte uitstap uit het Songbook-repertoire zijn er wat voorbeelden van andere komische momenten. Concreter zijn zou de verrassing in de show zelf bederven.

De voorstelling is tweetalig; de teksten zijn soms Engels, soms Nederlands wat nergens stoort, en op een gegeven moment weer een goede grap oplevert. Bij de vrouwen is het vaak dubbelop, maar juist door het bijbehorende spel werkt het enorm goed. De liedjes uit het American Songbook blijven in het Engels. De stemmen van alle spelers passen buitengewoon goed bij dit materiaal, en eigenlijk maakt iedereen op het podium indruk. Anne Garretsen doet aan een fraaie vorm van multitasking als ze “Little Boy Blue” zingt terwijl ze zich sexy opmaakt. Marlies ten Brink zet een prima performance neer met het dampende “I Put A Spell On You”.  Roswitha Commandeur brengt een uitstekende “Wild Is The Wind” terwijl Liliande de Graaf mooi mag afsluiten met een reprise van “Little Girl Blue”. Dat ze alle vier lekker kunnen acteren blijkt tijdens Stormy Weather, waarin ze verstrikt raken in hun eigen ingewikkelde intriges en redenaties over de bezetting van het stuk. Zijn ze dan toch een dom blondje, het laatste wat ze willen zijn?  Het levert ook muzikant Hilmar Leujes nog een kleine rol in het stuk op, waar hij tot dan toe het gezelschap alleen uitstekend op bas en piano had begeleid.
Wie Urinetown zag zal agent Hoenderhok vast nog niet zijn vergeten. Vertolker Florens Eykemans doet het in deze voorstelling weer uitstekend. Naast een prima verteller is zijn Frank ook precies die wat naïeve willoze hoofdrol die een film noir-stuk nodig heeft, en zijn “Love Is A Tender Trap” is genieten. Ara Halici speelt leuk (de dubbelrol) met twee hoedjes, en trakteert het publiek op “You Go To My Head” en “All the way”.

De Vermoorde Onschuld mag met zijn speelduur van 50 minuten een korte voorstelling genoemd worden. Het gevoel dat het best wat langer had mogen duren overheerst na afloop, maar tegelijkertijd is het eindresultaat wel heel scherp en geestig geworden; een voorstelling zonder zwak moment. En dat is weer zo’n zeldzaamheid in het theater dat de makers hier uitermate trots en tevreden om mogen zijn. Ze mogen hopen dat musicals waarin ze gaan spelen (want dat verdienen ze zeker), van dezelfde kwaliteit is.

De voorstelling is nog tot en met zondag 16 mei te zien (op zondag alleen een matinee) in het Betty Asfalt Complex. Ze verdienen een rij tot aan buiten, dus kun je kijken, ga dan kijken.

 

12 May 2010
Try-out
Amsterdam
Betty Asfalt Complex
www,franksandersakademie.nl
vermoorde onschuld, fsa, frank sanders' akademie voor musicaltheater, film noir, theo nijland, Marlies ten Brink, Roswitha Commandeur, Florens Eykemans, Anne Garretsen, ara halici, Liliane de graaf. hilmar leujes, Frank Sanders’ Akademie voor music

Over de auteur

Jeroen schreef dit artikel voor jou

Jeroen

Jeroen is sinds 2005 redacteur van Musicalworld. Hoewel Jeroen al jong in aanraking kwam met theater, is zijn passie voor musical pas deze eeuw tot volle bloei gekomen. Hij was zeer onder de indruk van de eerste voorstelling van Cats, en de Nederlandse versie van Oliver uit 1999, op basis van de film al een van zijn favorieten, was de eerste voorstelling die hij meermaals zag. Toch waren deze bezoeken eerder sporadisch dan frequent. Sinds hij redacteur is van Musicalworld bezoekt hij meer dan 100 voorstellingen per jaar. Jeroen is de Musicalworld-specialist op het gebied van familievoorstellingen en kindervoorstellingen. Hij is tevens de correspondent voor Vlaanderen. Ook in Duitsland en Engeland (Londen) is hij regelmatig te vinden. Hij doet ook verslag van amateurvoorstellingen die voor neutrale toeschouwers de moeite waard zijn. Tot zijn favoriete musicals behoren naast Oliver! meer musicals met kinderen in de hoofdrol. "Billy Elliot" is zijn all-time favorite, maar daarnaast moeten zeker "Whistle down the Wind", "Matilda" en "The Secret Garden" worden genoemd. Daarnaast zijn Chicago, Come from Away, Spamalot en Soho Cinders voorstelling met een ongelofelijke aantrekkingskracht. Hoogtepunten in het jukebox-genre: Our House, Ich war noch niemals in New York en Ich Will Spass? (en voorganger Doe Maar). Favoriete Nederlandse producties zijn: Ganesha (een Perfecte God), Lelies, Wat zien ik? en Kuifje. Naast het bezoeken van musicals is hij een frequent bezoeker van attractieparken. Favoriete park in Europa is Europa Park (met een uitgebreid entertainment programma). Naast deze tijdverslindende hobby is Jeroen ook nog werkzaam in de ICT.

Meer van Jeroen

Meer artikelen van Jeroen

Delen