Mind your step. Wie ooit op Schiphol was zal deze tekst nooit meer vergeten. De waarschuwing aan het eind van de loopbanden in een eindeloze loop zal je vast doen herinneren aan een leuke vakantie, of misschien wel aan ellende, als het bezoek aan de luchthaven minder succesvol is verlopen. De eerstejaars maken in ieder geval wat mee als de voor hun belangrijke vluchten vertraagd raken door sneeuwval. Als toeschouwer maken we zo kennis met een variatie aan personages: het cabinepersoneel van een vliegtuig, het grondpersoneel en een verscheidenheid aan gasten, die allemaal zo hun sores en eigenaardigheden hebben. Door middel van korte fragmenten leren we de mensen een beetje kennen, vluchtig, als lopen we zelf over dezelfde luchthaven, maar wel herhaald, want je komt als je moet wachten natuurlijk dezelfde mensen tegen. Sommige personages en situaties zijn herkenbaar, andere worden behoorlijk uitvergroot. Veelal is het grappig, soms ook serieus. De gast die snel over de rooie gaat als hij zijn grote grijze koffer niet terugkrijgt, als zijn vrouw haar paspoort vergeten blijkt te hebben, en dan ook nog eens herhaald bom gaat roepen. Of de jongere versie, die het over coke gaat hebben. Als ex-docent is het dan weer jammer dat het grondpersoneel hierop vooral als een slappe vakgenoot reageert, ondanks de herkenbaar strenge gelaatsuitdrukking. Hun onderlinge verhaal dan wel weer interessant. En zo hebben we verder onder meer een jongen die in Mali op zoek gaat naar een muzikale carrière (met djembé), het aanstaande fotomodel en haar oppas-zus en het meisje dat met een gokverslaafde vriend nu voor zichzelf kiest. De situaties zijn herkenbaar. Eén verhaal is dermate interessant dat het smeekt om meer: de jongen, wiens vriendin een tripje naar LA regelt, omdat hij na het overlijden van zijn hond nogal in een dip zit. Dit krijgt een onverwachte ontwikkeling.
De spelfragmenten worden afgewisseld met songs en dans (wat je natuurlijk kunt verwachten van een musicalopleiding). De dansscènes zijn, naast een paar grote groepsnummers, vooral voorbehouden aan de cabin-crew, die een paar extra foute moves laten zien. De comedy zit vooral bij de purser, die met zijn twee gezichten (blij richting passagiers, een vals stuk chagrijn richting zijn collega’s) voldoet aan een hoop clichés. Natuurlijk ook de overbekende andere. Briljant is zijn grootse demonstratie hoe te doen alsof je druk bezig bent, terwijl je geen donder uitvoert. Ook de bekende demonstratie in het vliegtuig door één van zijn vrouwelijke collega’s is erg leuk. Op andere momenten zit de grap juist in de kleinere dingen, zoals de jongen die zelfs in een romantisch moment met zijn vriendin vooral oog heeft voor zijn Nintendo DS. Mooi zijn ook de visualisaties van een aantal bekende vliegveld-momenten. De draaideur bij binnenkomst, de scan van de handbagage, en de bodyscan. Ze worden allemaal volledig uitgevoerd met lichaam en beweging, wat het door de perfectie en het rare effect, zowel bewonderenswaardig en grappig maakt..
De muziek in de voorstelling bestaat uit bestaande nummers, voorzien van een nieuwe tekst. De opening (op 9 to 5) is meteen lekker aanstekelijk, en ook het eind (met de opening van Book of Mormon, Hello!) is een heerlijk vrolijke bedoening. Daartussen andere musicalsongs, met onder andere Sondheim, maar ook popsongs als Uptown Funk en Liefs uit Londen. De nieuwe teksten zijn helder en duidelijk, al voldoen ze niet altijd aan de wetten van drs. P.
De voorstelling werd door de studenten zelf samengesteld, en geregisseerd door directeur Steven Moonen, en akademie-naamgever Frank Sanders. Hoewel je natuurlijk ziet en hoort dat deze studenten pas in het eerste leerjaar zitten, hebben ze toch een heerlijke voorstelling in elkaar gesleuteld. Een paar kippenvelmomentjes, maar vooral een ferme grijns op het gezicht van het enthousiaste publiek dat hen trakteert op een staande ovatie. Wat kun je je nog meer wensen?
Mind Your Step is nog tot en met zaterdag te zien in het Ostadetheater in Amsterdam.
