Recensie

who the hell is Pietje Bell

Waar in veel musicals met kinderen in de titelrol de sterren toch vaak de andere spelers zijn is Pietje Bell een uitzondering. Pietje, de ondeugd zelve, steelt de show tussen deze goed acterende cast. Hun spetterende optreden maakt van Pietje Bell een geslaagde middag of avond uit.

De rode loper lag uit voor het Nieuwe Luxor Theater. Bezoekers, beroemd of niet, konden zich even een ster vinden tussen bekende gasten als Marco Borsato en zijn vrouw Leontien of Corrie van Gorp. Ook veel musicalcollega’s zoals Maaike Widdershoven en Dick Cohen waren razend benieuwd naar deze nieuwe musical.
De algemene reactie was eensluidend; een leuke musical en een heerlijke avond. Uitermate veel loftuitingen gingen ook naar de jonge spelers uit het stuk. Positieve signalen in overvloed! En de afterparty was toen nog niet eens begonnen. Een terecht overdonderend applaus viel ook daar de cast ten deel, toen zijn als sterren van de trap kwamen. Vergezeld van al die Zwarte Hand-leden, die op andere dagen dan deze in de schijnwerpers staan, en natuurlijk alle mensen achter de schermen.

Maar laten we niet vergeten dat het deze avond toch vooral ging om de musical “Pietje Bell”

De opening van het stuk is overdonderd en verrassend. Een stel jongeren vallen een oude man lastig. Zijn boek wordt afgepakt en rond gegooid; de oude man er als lummel achteraan. Een buitengewoon luid rapnummer klinkt. Er wordt buitengewoon strak gedanst, maar de tekst is nagenoeg onverstaanbaar. Even vraag je je af of je wel in de juiste zaal zit; dit is niet helemaal wat je van de musical Pietje Bell verwacht. Dan blijkt het boek “Pietje Bell” te zijn en gaan we over naar het verleden, naar het gelukkige gezin “Bell”. De overgang naar het verleden is tevens een overgang naar een andere muzieksoort, voor musicalbegrippen traditioneel, en over verstaanbaarheid valt verder niet meer te klagen.

Op het podium staan een aantal bekende namen en gezichten en natuurlijk een aantal kinderen, die samen de bende van de Zwarte Hand zullen gaan vormen Dé bekende Nederlander bij uitstek is natuurlijk Johnny Kraaijkamp (jr.), die drogist Geelman speelt. Een zuurpruim bij uitstek, die door Kraaijkamp eendimensionaal als vervelend en geflipt neerzet. Het past bij deze musical, die soms ook terugvalt op slapstickelementen. Vaak raak, maar soms wat over de top.Met name als hij wel erg duidelijk laat blijken dat hij, ondanks een overvloed aan genotmiddelen in zijn zaak op bepaalde punten toch wat te kort komt.
Zijn schlemielige zoon Jozef wordt gespeeld door Arie Cup�. Een vrij ondankbare rol, deze jaknikker met knikkende knie�n. Maar zeker in de introductiesc�ne met zijn vader weet hij de familieband goed neer te zetten. Wie niet beter wist zou geloven dat de twee echt familie zijn.

De ouders van Pietje Bell worden gespeeld door Istvan Hitzelberger en Kikki Classen. Vader Bell wordt wel een hele blije, onbezorgde man met een rotsvast vertrouwen in zijn zoon; Moeder Bell is wat meer bezorgd. De eerste treden op zanggebied gaan haar evenwel goed af. Ze brengt haar zangpartijen overtuigend.

Stan Limburg krijgt de gelegenheid twee totaal verschillende karakters neer te zetten. De beminnelijke schoolmeester Ster, die streng is, maar een zwak heeft voor het ongeleide projectiel Pietje. Als hij later als politiecommissaris Pietje verhoort is hij onherkenbaar.

Brigitte Nijman speelt Martha Bell, de zus van Pietje, die streng voor hem is maar heel veel om hem geeft. Gewoon een hele lieve meid dus. Eigenlijk kan beter worden gezegd dat ze Martha Bell is, zo overtuigend zet ze haar rol neer. De zang is werkelijk perfect, en als bezoeker aan deze musical wil je gewoon dat alles voor haar goed afloopt.
Deze goede afloop moet dan vooral verzorgd worden door Roberto de Groot. Hij speelt Paul Velinga, die bij zijn eerste ontmoeting al verliefd wordt op Martha. Een beetje een gladde jongen bij deze ontmoeting, maar later blijkt hij toch wel in orde te zijn. Het is altijd een plezier hem te horen zingen, en deze voorstelling is daarop geen uitzondering.

De meest opvallende verschijning in de musical is ongetwijfeld Tante Cato. Eric Beekes speelt deze lelijke humeurige tante die wel heel veel nare opmerkingen over zich heen krijgt over haar uiterlijk, maar deze tegelijkertijd voedt met een onbegrijpelijke vorm van ijdelheid met verve. Stereotiep, zoals je bij een familievoorstelling vaker ziet, maar met klasse.

19 October 2005
Première
Rotterdam
Nieuwe Luxor Theater
Officiële Website

Brigitte Nijman, Johnny Kraaijkamp, Arie Cupé, István Hitzelberger, Pim Wessers, Martijn Canters, Christian van Eijckelenburg